Het is weer de moeite. Moodswings, opstaan en uitkijken naar het moment waarop ik er terug in mag kruipen, vitaya 's ochtends... Hallo, blokperiode.
Wanneer je denkt aan blokperiode, denk je automatisch aan blokhumor. (Ja toch hè?) Lachen met àlles gewoon. 't Is nu niet dat ik anders als een zuurpruimpje door het leven ga, integendeel zelfs, maar in de blok lach ik echt om de onnozelste dingen. Dingen die niet eens grappig bedoeld zijn, maar op dat moment vind ik ze hi-la-risch.
Een voorbeeldje. Vorig jaar, ik schreef er zelfs over. En als ik het nu herlees, tekent er zich een opnieuw een glimlach op mijn gezicht. Komààààn, Michel Maus? En Donald Tusk?! Dat is toch gewoon grappig?
Voorbeeldje twee. Een gesprek tussen mij en kotgenote L.:
Ilse: Zeg, aan welk wiel maak jij je fiets vast eigenlijk? Het voorste of het achterste?
L.: Aan mijn middelste.
Dit, lieve lezers, zorgde voor een slappelachaanval van 5 minuten. En niet alleen bij mij, ook bij L. We hadden allebei de volgende dag examen.
Verder, op twitter (ik moet een beetje mee zijn met mijn tijd, nietwaar?) zei Ntone dat ik nu wel ingetwurgerd was. Ingetwurgerd! Da's ingeburgerd op twitter! Allez! Da's toch grappig?
Toen las ik de blog van Tess. Die overigens niet grappig is, maar juist heel mooi. Niet om te lachen dus, behalve dan dat ene zinnetje. Tess schreef dat ze soms het energielevel van een vierjarige kleuter op speed heeft. Dit beschrijft ook mijn energielevel voor zowat 80 procent van de tijd (Arme kotgenoten. Vooral L. krijgt het soms hard te verduren). Bovendien zag ik dat kleutertje zo voor mij, rondjes draaiend rond de salontafel, met het tongetje een beetje uit de mond. Hihi.
De allerslimste mens ook, daar lig ik een uur door plat. Volgens mij heeft dat programma zijn goede kijkcijfers helemaal te danken aan de periode waarin dat uitgezonden wordt. Mocht er ooit een oktobereditie komen; de helft minder kijkers. Neem het van mij aan.
Germaine dan, gemiddeld zo'n 4 lachsalvo's per dag met haar. Ze is 13 en heeft vakantie, maar in deze tijden van solidariteit neemt ze die blokhumor gewoon over.
Goh, en om te eindigen... Dit bericht las ik tijdens de herexamenblok. Het moet zowat het leukste blogbericht zijn dat ik ooit gelezen heb, zelfs als ik niet in blokmodus geweest zou zijn, zou ik nog altijd luidop gelachen hebben. Ik maak hier even schaamteloos reclame: als je het nog niet deed, ga Roxanne lezen. Nu. Dan ga ik even naar de allerslimste mens kijken.
donderdag 30 december 2010
zondag 26 december 2010
Knappe jongen
De strandhokjesblunder
Blunder nummer 2! Ik hoop dat J. ermee akkoord is dat ik deze openbaar maak. Nog meer openbaringen trouwens: ik heb het 'geluk' dat ik al eens eerder over de blunder, of toch hoe het allemaal begon, geschreven heb. Op mijn eerste blog. Daar publiceerde ik berichtjes toen ik veertien was (ik heb de blog in kwestie privé gemaakt). En daaruit zal ik nu een stukje citeren:
Nog snel even de context.: J. en ik verbleven enkele dagen in mijn zee-appartementje. Mijn grootouders waren erbij trouwens (ik kon op die leeftijd zelfs nog geen pasta koken), maar dat weerhield ons er niet van om heelder dagen te shoppen en naar jongens te kijken. Dit laatste deden we op het balkon van mijn appartement.
's morgens keken we zo (nr jongens) me de verrekijker. Ach, ze sliepen vast nog. Dus we zagen er geen (mooie=p) en gingen mr nr binnen. Just toen ik binnen wou stappen zag ik in n flits … $EXGOD!!!!! Waaauw=D dn zijn we mr heel veel gaan wandelen wr hij vakantiejob deed (de speelgoedwinkel onder t appartement, we zijn er zelfs binnengeweest=D (die ooogen!!!!!!=D)). Toen was ij aan t opruimen. Mjah, we waren al boven. Toen liet ik n stilo vallen vn t balkon, en gingen we die oprapen;). Dn hebbe we zo op n surfplank n papierke gelegd me: Wa is je naam? Grtz, Ilse&J. En dn wij loop loop nr de lift!! Toen deed ij dus gebaar nr ons da we moesten komen nr em=p. Dn wij direct uit die lift=). (lekker subtiel=p)
Op de vraag of ik altijd al zo mooi kon schrijven, antwoord ik vanaf nu nee.
Begrijpen jullie het eigenlijk? Het komt erop neer dat we naar jongens aan het kijken waren, vanop het balkon met een verrekijker. Het leek niet veel soeps te zijn die dag, tot ik in een flits een mooie jongen zag. We noemden hem Sexgod, met een $ zelfs toen, en dan zijn we begonnen met hem te 'stalken'. We lieten onder andere een stiftje vallen van het balkon, recht naast de plek waar hij vakantiejob deed (in een speelgoedwinkel). Dat stiftje was een excuus om naar beneden te gaan tov. de grootouders (opa, als je dit leest: bij deze.). Beneden durfden we uiteraard geen gesprekje met hem te beginnen, dus legden we een kaartje. Op dat kaartje stond "Zin in een afspraakje" gedrukt, wat we er zelf opschreven was: "Wat is je naam? Groetjes, Ilse en J."
We legden het papiertje op een surfplank aan de zijkant van de speelgoedwinkel (hij bracht die planken naar binnen). Dan kregen we the cold feet, en LIEPEN we naar de ingang van het appartement, hup, de lift in. In een flits had ik hem zien staan, gebarend dat we naar hem moesten komen. Dat deden we, om vervolgens een stroef gesprekje aan te gaan (Durfden jullie het niet vragen? "Nee." Mijn naam is Vincent. En laat me raden: jij bent J. en jij bent Ilse? "Nee, omgekeerd. (giechel)" Hoe oud zijn jullie? "Vijftien en veertien. Maar ik verjaar in december, ik ben dus eigenlijk al veertienENEENHALF!"). Kortom: J. en Ilse waren verkocht.
Helaas, het bleef bij kijken, met een beetje kwijl in onze mondhoeken. Het beste zicht op hem hadden we van op het strand. Daar stonden we dan ook, achter de strandhokjes. Tussen twee strandhokjes heb je altijd nog een centimeter of 20 ruimte, waardoor we naar hem keken. Hij zat op een stoel, met zijn rug naar ons. We zagen zijn halflange, bruine haren, zijn leuke kleren, zijn ogen,...
Hé? Wacht eens... Zijn ogen... WAAH! HIJ ZIET ONS!
Vincent had zich omgedraaid, waarschijnlijk omdat hij iets hoorde, en keek ons aan met een verbaasde blik. Op dat moment verborgen er zich 2 hoofdjes achter een strandhokje, gevolgd door een enorm gegiechel. We hadden zelf een heel groot busted-gevoel, dus liepen we weg. En Sexgod, die hebben we niet meer gezien.
Vincent, mocht je dit lezen, mijn oprechte excuses voor mijn puberaal gedrag... Maar je was echt wel knap.
Blunder nummer 2! Ik hoop dat J. ermee akkoord is dat ik deze openbaar maak. Nog meer openbaringen trouwens: ik heb het 'geluk' dat ik al eens eerder over de blunder, of toch hoe het allemaal begon, geschreven heb. Op mijn eerste blog. Daar publiceerde ik berichtjes toen ik veertien was (ik heb de blog in kwestie privé gemaakt). En daaruit zal ik nu een stukje citeren:
Nog snel even de context.: J. en ik verbleven enkele dagen in mijn zee-appartementje. Mijn grootouders waren erbij trouwens (ik kon op die leeftijd zelfs nog geen pasta koken), maar dat weerhield ons er niet van om heelder dagen te shoppen en naar jongens te kijken. Dit laatste deden we op het balkon van mijn appartement.
's morgens keken we zo (nr jongens) me de verrekijker. Ach, ze sliepen vast nog. Dus we zagen er geen (mooie=p) en gingen mr nr binnen. Just toen ik binnen wou stappen zag ik in n flits … $EXGOD!!!!! Waaauw=D dn zijn we mr heel veel gaan wandelen wr hij vakantiejob deed (de speelgoedwinkel onder t appartement, we zijn er zelfs binnengeweest=D (die ooogen!!!!!!=D)). Toen was ij aan t opruimen. Mjah, we waren al boven. Toen liet ik n stilo vallen vn t balkon, en gingen we die oprapen;). Dn hebbe we zo op n surfplank n papierke gelegd me: Wa is je naam? Grtz, Ilse&J. En dn wij loop loop nr de lift!! Toen deed ij dus gebaar nr ons da we moesten komen nr em=p. Dn wij direct uit die lift=). (lekker subtiel=p)
Op de vraag of ik altijd al zo mooi kon schrijven, antwoord ik vanaf nu nee.
Begrijpen jullie het eigenlijk? Het komt erop neer dat we naar jongens aan het kijken waren, vanop het balkon met een verrekijker. Het leek niet veel soeps te zijn die dag, tot ik in een flits een mooie jongen zag. We noemden hem Sexgod, met een $ zelfs toen, en dan zijn we begonnen met hem te 'stalken'. We lieten onder andere een stiftje vallen van het balkon, recht naast de plek waar hij vakantiejob deed (in een speelgoedwinkel). Dat stiftje was een excuus om naar beneden te gaan tov. de grootouders (opa, als je dit leest: bij deze.). Beneden durfden we uiteraard geen gesprekje met hem te beginnen, dus legden we een kaartje. Op dat kaartje stond "Zin in een afspraakje" gedrukt, wat we er zelf opschreven was: "Wat is je naam? Groetjes, Ilse en J."
We legden het papiertje op een surfplank aan de zijkant van de speelgoedwinkel (hij bracht die planken naar binnen). Dan kregen we the cold feet, en LIEPEN we naar de ingang van het appartement, hup, de lift in. In een flits had ik hem zien staan, gebarend dat we naar hem moesten komen. Dat deden we, om vervolgens een stroef gesprekje aan te gaan (Durfden jullie het niet vragen? "Nee." Mijn naam is Vincent. En laat me raden: jij bent J. en jij bent Ilse? "Nee, omgekeerd. (giechel)" Hoe oud zijn jullie? "Vijftien en veertien. Maar ik verjaar in december, ik ben dus eigenlijk al veertienENEENHALF!"). Kortom: J. en Ilse waren verkocht.
Helaas, het bleef bij kijken, met een beetje kwijl in onze mondhoeken. Het beste zicht op hem hadden we van op het strand. Daar stonden we dan ook, achter de strandhokjes. Tussen twee strandhokjes heb je altijd nog een centimeter of 20 ruimte, waardoor we naar hem keken. Hij zat op een stoel, met zijn rug naar ons. We zagen zijn halflange, bruine haren, zijn leuke kleren, zijn ogen,...
Hé? Wacht eens... Zijn ogen... WAAH! HIJ ZIET ONS!
Vincent had zich omgedraaid, waarschijnlijk omdat hij iets hoorde, en keek ons aan met een verbaasde blik. Op dat moment verborgen er zich 2 hoofdjes achter een strandhokje, gevolgd door een enorm gegiechel. We hadden zelf een heel groot busted-gevoel, dus liepen we weg. En Sexgod, die hebben we niet meer gezien.
Vincent, mocht je dit lezen, mijn oprechte excuses voor mijn puberaal gedrag... Maar je was echt wel knap.
donderdag 23 december 2010
Kerstcadeau ! (5)
Gisteren was het zover... Mijn eigenste Secret Santa kwam mijn cadeautje persoonlijk afzetten! Na wat nieuwsgieriggemaak van zijn kant, kreeg ik een klein vermoeden wie het zou zijn... En ja hoor, het was Ntone!
Zwaar gescoord heeft hij: ik kreeg een doos...
En last but not least: een briefje met de belofte dat hij eens gaat komen koken voor mij en de kotgenootjes (als ze braaf zijn:p)! Dat viel hier ook enorm in de smaak, moet ik zeggen...;)
Kortom: ik ben waanzinnig hard verwend, Antoon heeft zijn Sesa-rol goed vervuld. En ik vond het fijn om eens over blogstuff te kunnen babbelen met een mede-blogger. Ook nog een dikke merci voor Tess, die dat toch maar eventjes allemaal georganiseerd heeft.
Ik kijk al uit naar Sesa 2011!
Zwaar gescoord heeft hij: ik kreeg een doos...
In die doos zat er een mandje met gigantisch veel chocolade (in alle vormen en smaken), een chocoladereceptenboekje en roosjes!
Ik was euforisch, extatisch, al wat je maar wil. En ik keek ernaar zoals ik alleen maar naar chocolade kan kijken...
En last but not least: een briefje met de belofte dat hij eens gaat komen koken voor mij en de kotgenootjes (als ze braaf zijn:p)! Dat viel hier ook enorm in de smaak, moet ik zeggen...;)
Kortom: ik ben waanzinnig hard verwend, Antoon heeft zijn Sesa-rol goed vervuld. En ik vond het fijn om eens over blogstuff te kunnen babbelen met een mede-blogger. Ook nog een dikke merci voor Tess, die dat toch maar eventjes allemaal georganiseerd heeft.
Ik kijk al uit naar Sesa 2011!
maandag 20 december 2010
Kerstcadeau ! (4)
Ik las net bij Tamara (mijn Slachtoffer, aan wie ik een cadeautje moest geven) dat ze mijn cadeautje leuk vond. Heel fijn om te lezen! Ik heb er zelf ook veel plezier aan gehad om een cadeautje te kiezen en het te laten maken. (mijn kotgenote L. vond mijn getwijfel aan de groenheid van de parels misschien wat minder leuk... Maar samenwonen is opofferingen kunnen maken:p) Ook was er de spanning of ze het wel leuk zouden vinden daar, en het gestress of het wel zou toekomen... Maar gelukkig!
Nu zijn er enorm veel mensen die via haar blog op de mijne terecht zijn gekomen, en ik heb hier net foto's van mezelf in de sneeuw gepost. Ai. Mhh. Ik vermoed dat de nieuwe bezoekers een vrij studentikoos beeld van mij zullen hebben nu. ;)
Van mijn Secret Santa hoor ik ook vanalles! Ik krijg het cadeautje woensdag, en hij/zij zit me énorm nieuwsgierig te maken...
Hoe dan? Ik kreeg een mailtje van hem/haar. En toen ik daarop antwoordde dat ik de schrijfstijl van hem/haar probeerde te herkennen in andere blogs (tevergeefs), kreeg ik dit wazige antwoord:
"Een schrijfwijze is niet meer dan een opeenvolging van woorden. Soms poetisch en dromerig, soms een boodschappenlijstje. Maar denk eens aan wat er woensdag op je stoep staat... een vaas rozen, of een verzameling leuke interieurspulletjes? Ga je de tintelende smaak van chocolade op je tong proeven of ga je je voetjes kunnen kleden in cute kousje, je weet wel, zo van die kousjes met aparte tenen..."
Ja, dan word ik dus gek van spanning hè!
Nu zijn er enorm veel mensen die via haar blog op de mijne terecht zijn gekomen, en ik heb hier net foto's van mezelf in de sneeuw gepost. Ai. Mhh. Ik vermoed dat de nieuwe bezoekers een vrij studentikoos beeld van mij zullen hebben nu. ;)
Van mijn Secret Santa hoor ik ook vanalles! Ik krijg het cadeautje woensdag, en hij/zij zit me énorm nieuwsgierig te maken...
Hoe dan? Ik kreeg een mailtje van hem/haar. En toen ik daarop antwoordde dat ik de schrijfstijl van hem/haar probeerde te herkennen in andere blogs (tevergeefs), kreeg ik dit wazige antwoord:
"Een schrijfwijze is niet meer dan een opeenvolging van woorden. Soms poetisch en dromerig, soms een boodschappenlijstje. Maar denk eens aan wat er woensdag op je stoep staat... een vaas rozen, of een verzameling leuke interieurspulletjes? Ga je de tintelende smaak van chocolade op je tong proeven of ga je je voetjes kunnen kleden in cute kousje, je weet wel, zo van die kousjes met aparte tenen..."
Ja, dan word ik dus gek van spanning hè!
zondag 19 december 2010
Kleren zijn voor wussies!
En zo zetten ik en kotgenote L. vandaag de nieuwe kotweek in...
Ooh, vleesch op de blog! Ik publiceer eigenlijk niet vaak bikinifoto's, maar nu kon ik toch niet anders. En knippen nam de kracht van de foto's weg. Wazig maken of zo leek me er weer wat over. Het mocht trouwens van kotgenote L. ;)
Nu denken jullie vast allemaal dat we gaan zwemmen zijn. Makes sense, inderdaad. Maar toch deden we iets anders. We dachten het één minuut vol te houden, maar het werden er 10!
Maar wàt dan? Toch niet... Wel ja. Ik zei al eens eerder dat ik een meisje van extremen ben. En dan krijgen we zoiets:
Koud? Allez, ik draag toch een muts? En (hand)schoenen!
Ooh, vleesch op de blog! Ik publiceer eigenlijk niet vaak bikinifoto's, maar nu kon ik toch niet anders. En knippen nam de kracht van de foto's weg. Wazig maken of zo leek me er weer wat over. Het mocht trouwens van kotgenote L. ;)
Nu denken jullie vast allemaal dat we gaan zwemmen zijn. Makes sense, inderdaad. Maar toch deden we iets anders. We dachten het één minuut vol te houden, maar het werden er 10!
Maar wàt dan? Toch niet... Wel ja. Ik zei al eens eerder dat ik een meisje van extremen ben. En dan krijgen we zoiets:
Koud? Allez, ik draag toch een muts? En (hand)schoenen!
zaterdag 18 december 2010
Klaagblog
Ik weet dat de berichtjes op hetmaggeennaamhebben meestal vrolijk van toon zijn. Of toch grappig, onnozel, weet ik veel wat. Maar goed, een blog is zoiets als een weerspiegeling van jezelf. En het is ook maar menselijk om af en toe eens niet vrolijk te zijn, toch? Daarover schrijven is echter niet altijd simpel als je een publiek hebt waarvan je de meesten toch wel eens onder ogen komt. Maar goed.
Het was een bewogen week. Vol stress, door een deadline die ik maar net haalde. Enorm veel frustratie, omdat er vanalles onverwacht misliep. Melancholie, omdat ik bang ben om eens niet met die vvob van hiervoor geconfronteerd te worden - wat dan? Ik ben bang om gekwetst te worden, bang om tegenslag te moeten ondergaan. Bang voor het gevoel "da's allemaal voor niks geweest" en heb problemen met de gedachte iets niet eens te kunnen proberen.
Gelukkig heb ik geweldige kotgenoten (die alle details hierover op hun dak krijgen:p) en zijn er dingen waardoor ik me toch al beter voel. Ik heb het zo slecht nog niet, dat weet ik, ik kan relativeren. Maar toch hoop ik dat de laatste kotweek van 2010 een beetje leuker wordt. Het ziet er alleszins naar uit van wel.
Het was een bewogen week. Vol stress, door een deadline die ik maar net haalde. Enorm veel frustratie, omdat er vanalles onverwacht misliep. Melancholie, omdat ik bang ben om eens niet met die vvob van hiervoor geconfronteerd te worden - wat dan? Ik ben bang om gekwetst te worden, bang om tegenslag te moeten ondergaan. Bang voor het gevoel "da's allemaal voor niks geweest" en heb problemen met de gedachte iets niet eens te kunnen proberen.
Gelukkig heb ik geweldige kotgenoten (die alle details hierover op hun dak krijgen:p) en zijn er dingen waardoor ik me toch al beter voel. Ik heb het zo slecht nog niet, dat weet ik, ik kan relativeren. Maar toch hoop ik dat de laatste kotweek van 2010 een beetje leuker wordt. Het ziet er alleszins naar uit van wel.
Kerstcadeau ! (3)
Mijn Slachtoffer krijgt zijn/haar cadeautje hopelijk op maandag! En ondertussen wacht ikzelf vol spanning af op wat ik ga krijgen van mijn Secret Santa...
Die K-titels zijn soms echt een PITA hè. Ik kan hier niet gewoon een titeltje 'Secret Santa' of zo maken, ahnee, dat zou ingaan tegen mijn principes. (Principes als in: niet willen toegeven aan D. dat ik niet voor elk bericht een passende K-titel kan vinden...)
zaterdag 11 december 2010
Klik!
Soms verwonder ik me over de manier waarop mensen op m'n blog terecht komen. Ja, schrik maar, ik kan dat zien! De absolute meerderheid klikt op het linkje op m'n facebookprofiel en via blogs waarop ik reageer.
Maar ook via andere sites. Ik merkte daarnet dat mijn blogadres verschijnt bij het laden van één of andere internetpagina ("While waiting you might wanna visit hetmaggeennaamhebben..."). Verder staat er soms een linkje op een forum (en dat is door JOU, nichtje V.! Ilse weet alles:p) en zelfs via youtube (huh?) zijn er hier al mensen terecht gekomen.
Ook een topper zijn de google-zoektermen. Gelukkig zijn deze nog niet erotisch getint, maar da's omdat ik waarschijnlijk nog nooit een woord als 'piemel' getypt heb... Ja, lap.
Mensen die zochten naar de volgende termen kwamen hier terecht...
"hoe krijg ik graffiti van fiets af"
Euh... Ik adviseer white spirit.
"dat vind ik helemaal niet"
Jammer voor jou, maar nu heb je wel een blog gevonden:p
heel klein blauw plekje"
Ik vermoed dat ze toen naar daar gestuurd werden.
" دغدغة "
(Oei. Wie weet staat er hier wel 'piemel'. Iemand?)
"wat betekent het als iemand over je hebt gedroomd dat je"
Geen idee, zoeker. Ik droom zelf over een dode Britney Spears die zweepslagen krijgt van mannen gehuld in een lederen string... (Dit op zich zou al een blogpostje kunnen vormen :D) Zo lang ik die droom niet kan verklaren, verklaar ik die van anderen ook niet.
En aangezien ik grootse plannen heb om dit blog wat interactiever te maken, eindig ik met een vraag. Ik heb eens gelezen dat je dan meer reacties krijgt. En omdat jullie waarschijnlijk toch maar bange kwezels zijn die niet durven reageren, krijgt elke persoon die hier antwoordt één van mijn zelfgebakken koekjes die ik nu in de oven ga schuiven...
Hoe bent u op hetmaggeennaamhebben terechtgekomen?
Maar ook via andere sites. Ik merkte daarnet dat mijn blogadres verschijnt bij het laden van één of andere internetpagina ("While waiting you might wanna visit hetmaggeennaamhebben..."). Verder staat er soms een linkje op een forum (en dat is door JOU, nichtje V.! Ilse weet alles:p) en zelfs via youtube (huh?) zijn er hier al mensen terecht gekomen.
Ook een topper zijn de google-zoektermen. Gelukkig zijn deze nog niet erotisch getint, maar da's omdat ik waarschijnlijk nog nooit een woord als 'piemel' getypt heb... Ja, lap.
Mensen die zochten naar de volgende termen kwamen hier terecht...
"hoe krijg ik graffiti van fiets af"
Euh... Ik adviseer white spirit.
"dat vind ik helemaal niet"
Jammer voor jou, maar nu heb je wel een blog gevonden:p
heel klein blauw plekje"
Ik vermoed dat ze toen naar daar gestuurd werden.
" دغدغة "
(Oei. Wie weet staat er hier wel 'piemel'. Iemand?)
"wat betekent het als iemand over je hebt gedroomd dat je"
Geen idee, zoeker. Ik droom zelf over een dode Britney Spears die zweepslagen krijgt van mannen gehuld in een lederen string... (Dit op zich zou al een blogpostje kunnen vormen :D) Zo lang ik die droom niet kan verklaren, verklaar ik die van anderen ook niet.
En aangezien ik grootse plannen heb om dit blog wat interactiever te maken, eindig ik met een vraag. Ik heb eens gelezen dat je dan meer reacties krijgt. En omdat jullie waarschijnlijk toch maar bange kwezels zijn die niet durven reageren, krijgt elke persoon die hier antwoordt één van mijn zelfgebakken koekjes die ik nu in de oven ga schuiven...
Hoe bent u op hetmaggeennaamhebben terechtgekomen?
donderdag 9 december 2010
Karaktertrekjes
We speelden een spel eergisterenavond! Het ging als volgt: noem de positiefste karaktertrekken op van elke kotgenote én ook enkele negatieve eigenschappen. Gevaarlijk? Misschien, maar we kennen elkaar nu wel al lang en goed genoeg om het niet tot een bitchfight te laten komen.
Toen we bij mijn pluspuntjes kwamen, had ik een herkenbaarheidsgevoel. Ik hoorde onder andere "Je bent creatief, op een grappige manier", "Je bent zo vrolijk" en "Je bent intuïtief; je voelt aan wanneer je me moet troosten en wanneer je me met rust moet laten.". Deze dingen ervaar ik zelf zo, maar anderen ook? Mijn vriendinnen al zeker wel, vind ik leuk!
Ook werd er bij mijn negatieve karaktertrekken meestal niets nieuws verteld. Ik wil en moet namelijk altijd mijn gelijk krijgen, als ik in mijn hoofdje gehaald heb dat ik ook effectief gelijk heb. Ik begin dan alsmaar luider te praten zodat iedereen! Toch! Wel! Mijn! Standpunt! Gehoord! Heeft!
Da's vermoeiend, maar soms ook gewoon grappig. Waag het natuurlijk niet om ermee te lachen op het moment zelf, want dan ga ik nog luider roepen. Ik wil namelijk soms wel eens serieus genomen worden. Mij gewoon laten uitratelen is misschien het beste.
Een tweede minpuntje schreef onze lieve N. Wat ze schreef was weinig zelfvertrouwen op het vlak van jongens. Mja. Ik ben het daarmee eens, maar toch wil ik het wat nuanceren. In het openbaar, uiteraard, ik gooi hier toch al mijn leven te grabbel.
Ten eerste overdrijft ze gewoon. Sorry, N., maar het is zo!:) Zij kan namelijk moeiteloos 10 jongens uit haar mouw schudden die volgens haar geïnteresseerd zijn in mij. En ze verklaart me gek omdat ik niet op hun 'avances' inga. Dan moet ik maar eens proberen om te zeggen dat dat geen avances zijn, en die jongens gewoon vrienden. Wat ook zo is hè! Maar haar uitleg is dan dat ik maar wat meer moeite moet doen, en ze dan wel vanzelf interesse zullen tonen.
Zucht. Ten tweede nuanceer ik dat weinig zelfvertrouwen. Ik ben niet echt onzeker. Als ik dat zeg, vatten mensen het op alsof ik mezelf geweldig en prachtig vind, wat niet zo is. Ik wijd daar nog wel eens een blogje aan, want het klinkt bijna arrogant om zoiets toe te geven.
Maar goed, ik heb echt geen teveel aan zelfvertrouwen, maar ook geen tekort. Op het vlak van mannen is dat ook zo. Ik krijg soms aandacht, maar niet zoveel als N. beweert. En dat is maar goed ook, 10 jongens... Ik behoor dan wel tot het sterke geslacht, maar één man in het gareel houden, is al werk genoeg. (Nee! Er is niemand.)
Maar waarom zei N. dat dan? Natuurlijk zit er wel waarheid in, hoor. Mijn probleem is vooral iets wat bij mezelf ligt. Ik noem het mijn vrouwelijke variant op bindingsangst. Dit laatste kan ik uitleggen in twee sterretjes.
*Het is geen échte bindingsangst, omdat ik niet bang ben om me te tonen aan iemand. Dat was wel al duidelijk. Als je op je blog (vrijwillig!) een categorie 'blunders' aanmaakt, veronderstel ik dat verdere uitleg overbodig is. Ik noem het de vrouwelijke variant omdat ik te veel nadenk. En dat brengt me bij het volgende sterretje.
*Ik denk dus te veel na. Vre-se-lijk. In het begin, vaak al tijdens het flirtationship, vraag ik me af waar dat flirten naartoe zal leiden. Een relatie? Dan krijg ik visioenen van het feit dat ik misschien zijn ouderlijk huis eens zal moeten bezoeken, en ja, dat schrikt mij af. Of dan vraag ik me paniekerig af wat er zal gebeuren als ik niet verliefd word en hij wel.
Moeilijk om te leven met die VVOB. Je kan je niet voorstellen hoezeer ik mensen die kunnen zeggen "We zullen wel zien hoe het loopt!", bewonder. Ik kan dat met de beste wil van de wereld niet. Hierdoor word ik ook niet snel verliefd. En als dat dan al eens gebeurt (best al lang geleden, eigenlijk), is dat vaak op een persoon die geen interesse toont in mij. Of toch niet op die manier.
Daarover had N. het.
Ik ben me ervan bewust dat geen enkele van mijn mannelijke lezers nu nog met mij zal durven daten. (Een vriend zei me na het horen van dit verhaal: "Je bent een mooi meisje. Maar die VVOB van je, is gewoon raar. Da's waarom je single bent."). Toch geloof ik erin dat het goedkomt, ooit. Er is wel iemand op deze wereld die me kan verlossen van mijn VVOB. Dat hoeft niet nu te zijn. Ik ben graag dat rare (maar wel creatieve, enthousiaste en intuïtieve) single meisje...
Die roept als ze serieus genomen wil worden.
Toen we bij mijn pluspuntjes kwamen, had ik een herkenbaarheidsgevoel. Ik hoorde onder andere "Je bent creatief, op een grappige manier", "Je bent zo vrolijk" en "Je bent intuïtief; je voelt aan wanneer je me moet troosten en wanneer je me met rust moet laten.". Deze dingen ervaar ik zelf zo, maar anderen ook? Mijn vriendinnen al zeker wel, vind ik leuk!
Ook werd er bij mijn negatieve karaktertrekken meestal niets nieuws verteld. Ik wil en moet namelijk altijd mijn gelijk krijgen, als ik in mijn hoofdje gehaald heb dat ik ook effectief gelijk heb. Ik begin dan alsmaar luider te praten zodat iedereen! Toch! Wel! Mijn! Standpunt! Gehoord! Heeft!
Da's vermoeiend, maar soms ook gewoon grappig. Waag het natuurlijk niet om ermee te lachen op het moment zelf, want dan ga ik nog luider roepen. Ik wil namelijk soms wel eens serieus genomen worden. Mij gewoon laten uitratelen is misschien het beste.
Een tweede minpuntje schreef onze lieve N. Wat ze schreef was weinig zelfvertrouwen op het vlak van jongens. Mja. Ik ben het daarmee eens, maar toch wil ik het wat nuanceren. In het openbaar, uiteraard, ik gooi hier toch al mijn leven te grabbel.
Ten eerste overdrijft ze gewoon. Sorry, N., maar het is zo!:) Zij kan namelijk moeiteloos 10 jongens uit haar mouw schudden die volgens haar geïnteresseerd zijn in mij. En ze verklaart me gek omdat ik niet op hun 'avances' inga. Dan moet ik maar eens proberen om te zeggen dat dat geen avances zijn, en die jongens gewoon vrienden. Wat ook zo is hè! Maar haar uitleg is dan dat ik maar wat meer moeite moet doen, en ze dan wel vanzelf interesse zullen tonen.
Zucht. Ten tweede nuanceer ik dat weinig zelfvertrouwen. Ik ben niet echt onzeker. Als ik dat zeg, vatten mensen het op alsof ik mezelf geweldig en prachtig vind, wat niet zo is. Ik wijd daar nog wel eens een blogje aan, want het klinkt bijna arrogant om zoiets toe te geven.
Maar goed, ik heb echt geen teveel aan zelfvertrouwen, maar ook geen tekort. Op het vlak van mannen is dat ook zo. Ik krijg soms aandacht, maar niet zoveel als N. beweert. En dat is maar goed ook, 10 jongens... Ik behoor dan wel tot het sterke geslacht, maar één man in het gareel houden, is al werk genoeg. (Nee! Er is niemand.)
Maar waarom zei N. dat dan? Natuurlijk zit er wel waarheid in, hoor. Mijn probleem is vooral iets wat bij mezelf ligt. Ik noem het mijn vrouwelijke variant op bindingsangst. Dit laatste kan ik uitleggen in twee sterretjes.
*Het is geen échte bindingsangst, omdat ik niet bang ben om me te tonen aan iemand. Dat was wel al duidelijk. Als je op je blog (vrijwillig!) een categorie 'blunders' aanmaakt, veronderstel ik dat verdere uitleg overbodig is. Ik noem het de vrouwelijke variant omdat ik te veel nadenk. En dat brengt me bij het volgende sterretje.
*Ik denk dus te veel na. Vre-se-lijk. In het begin, vaak al tijdens het flirtationship, vraag ik me af waar dat flirten naartoe zal leiden. Een relatie? Dan krijg ik visioenen van het feit dat ik misschien zijn ouderlijk huis eens zal moeten bezoeken, en ja, dat schrikt mij af. Of dan vraag ik me paniekerig af wat er zal gebeuren als ik niet verliefd word en hij wel.
Moeilijk om te leven met die VVOB. Je kan je niet voorstellen hoezeer ik mensen die kunnen zeggen "We zullen wel zien hoe het loopt!", bewonder. Ik kan dat met de beste wil van de wereld niet. Hierdoor word ik ook niet snel verliefd. En als dat dan al eens gebeurt (best al lang geleden, eigenlijk), is dat vaak op een persoon die geen interesse toont in mij. Of toch niet op die manier.
Daarover had N. het.
Ik ben me ervan bewust dat geen enkele van mijn mannelijke lezers nu nog met mij zal durven daten. (Een vriend zei me na het horen van dit verhaal: "Je bent een mooi meisje. Maar die VVOB van je, is gewoon raar. Da's waarom je single bent."). Toch geloof ik erin dat het goedkomt, ooit. Er is wel iemand op deze wereld die me kan verlossen van mijn VVOB. Dat hoeft niet nu te zijn. Ik ben graag dat rare (maar wel creatieve, enthousiaste en intuïtieve) single meisje...
Die roept als ze serieus genomen wil worden.
donderdag 2 december 2010
Kleine sneeuwman
Niemand lijkt december een leuke maand te vinden. Ik hoor alleen maar geklaag over dalende temperaturen en gladde wegen. En terwijl iedereen last lijkt te hebben van de winterblues, vind ik de eerste sneeuw best leuk.
Bij sneeuw denk ik aan rollen, springen, draaien, engeltjes maken, ermee gooien, foto's trekken... Kortom, alles waar de gemiddelde bijna-negentienjarige zich te oud voor voelt.
Ik ben soms echt blij dat ik niet de gemiddelde bijna-negentienjarige ben!
Natuurlijk vind ik sneeuw ook koud, maar met een muts, sjaal, handschoenen en vijf truien valt daar wel iets aan te doen. En niet te vergeten, wat elk meisje doet zonder het toe te durven geven: een kousenbroek onder de jeans. 's Winters primeert warm hebben duidelijk op sexyness.
En ook deze week ging ik met kotgenote L. en vriendin J. warm ingeduffeld ons kottuintje in. Na een reeks foto's in het nog dunne laagje sneeuw, besloten we dat het tijd werd om een sneeuwman te maken. We maakten de schattigste, kleinste sneeuwman ter wereld... En noemden hem Bobby.
Bij sneeuw denk ik aan rollen, springen, draaien, engeltjes maken, ermee gooien, foto's trekken... Kortom, alles waar de gemiddelde bijna-negentienjarige zich te oud voor voelt.
Ik ben soms echt blij dat ik niet de gemiddelde bijna-negentienjarige ben!
Natuurlijk vind ik sneeuw ook koud, maar met een muts, sjaal, handschoenen en vijf truien valt daar wel iets aan te doen. En niet te vergeten, wat elk meisje doet zonder het toe te durven geven: een kousenbroek onder de jeans. 's Winters primeert warm hebben duidelijk op sexyness.
En ook deze week ging ik met kotgenote L. en vriendin J. warm ingeduffeld ons kottuintje in. Na een reeks foto's in het nog dunne laagje sneeuw, besloten we dat het tijd werd om een sneeuwman te maken. We maakten de schattigste, kleinste sneeuwman ter wereld... En noemden hem Bobby.
Bobby werd aanbeden, geprezen, al wat je maar wil. Hij kreeg een speciaal plekje in ons hart, we zagen hem als de mannelijke kotgenoot die we nooit hebben gehad.
Groot was dan ook de verwondering van L. toen ze merkte dat Bobby verdwenen was. "Ondergesneeuwd?", vroeg ik. "Nee, je kan zien dat hij weggeschept is."
Dat was het moment waarop alle ellende begon. We waren verontwaardigd, wenend zochten we naar sporen. En die vonden we: voetstappen in de sneeuw, overduidelijk van een man. De voetstappen brachten ons naar de haag met de buren.
Toen dachten we logisch na en wisten we meer over de sneeuwmandief. Wat een lef eigenlijk, niet alleen over de haag springen om de sneeuwman te pikken, maar ook nog eens de schoenen van onze buurman J. stelen om ons op het verkeerde been te zetten!
Even later werd er aangebeld en vonden we een briefje aan onze deur. Geplakte letters uit een tijdschrift, met de boodschap dat we onze sneeuwman terug konden krijgen in ruil voor sterke drank, schoenen, grof geld en speelgoed. Dat we om 24 uur onder de brug moesten staan, en geen politie mochten bellen. Ze waren bloedserieus.
We zijn niet gegaan. Officieel omdat we bezoek hadden, maar eigenlijk durfden we gewoon niet. Het gevolg daarvan is wel dat we Bobby nog steeds niet terug hebben. En we missen hem, oh zo hard.
Daarom zou ik graag een oproep plaatsen, hier op de blog:
OPSPORINGSBERICHT - Sinds de namiddag van 30 november is de sneeuwman Bobby spoorloos. Hij is wit, ongeveer 20 centimeter groot en van onbepaalde leeftijd. Bobby is het laatst gesignaleerd in onze kottuin rond gisterenmiddag. De eerlijke vinder krijgt een vergoeding (speelgoed, schoenen, drank,...). Heeft u deze sneeuwman gezien? Contacteer Ilse, L., C. of L.
Bobby is niet dood. In de eerste plaats voelen we dat aan*, maar bewijzen daarvoor hebben we ook: een foto van Bobby, gestuurd door de nog onbekende ontvoerders...
Bobby in een diepvriezer.
*Hij is niet dood, maar hij heeft wel pijn gehad. Dit weten we doordat we steeds visioenen krijgen van een grote man met zwart haar die een stuk van Bobby's onderlichaam eraf rukt. Geen idee wie die man is, vermoedelijk een zanger.
Ontvoerders, mochten jullie dit lezen, breng onze mannelijke kotgenoot Bobby alsjeblieft terug. Want zonder testosteron voelt ons tuintje (én ons hart!) maar leeg aan.
Ontvoerders, mochten jullie dit lezen, breng onze mannelijke kotgenoot Bobby alsjeblieft terug. Want zonder testosteron voelt ons tuintje (én ons hart!) maar leeg aan.
zaterdag 27 november 2010
Koeienfiets af (vervolg)
Weet je nog die keer met de poll? Vissen of Lieveheersbeestjes? Wel, dit is het geworden!
Ik vind het zelf mooi. Het is blauwe graffiti met oranje vissen in verf (deze vissen zijn ondertussen elk voorzien van een oog en een glimlachje). Het ziet er goed beredeneerd uit, harmonisch zelfs. Maar... Als jullie nu denken dat ik Miss Perfect ben (en dan uiteraard nieuwe lezers van dit blog zijn): hier stopt het niet. Integendeel zelfs, er komt nog een blunderverhaal.
Als mensen mij vragen naar mijn grootste blunder, kan ik daar niet meteen op antwoorden. Daar komt nu verandering in, door de geboorte van een nieuwe categorie: Blunders. Ik bundel ze allemaal samen, voor altijd op het www. En ik begin nu met de allereerste.
De vissenfietsblunder
Zoals de vissen op de fiets, waren ook mijn koeienvlekjes op de vorige laag geschilderd met verf. Dus ging ik voor de tweede keer naar de knutselwinkel en kocht er twee potjes plakkaatverf. Ik nam een penseeltje en ging aan de slag. Ik had het wel een beetje onderschat, die vissen. En toen bedankte ik mentaal mijn vriendin S., omdat zij mijn nieuw, geweldig plan ("Of nee! Ik koop rode verf en ik teken geen goudvissen maar clownvissen!") in de winkel had afgekeurd.
Over plakkaatverf heb ik trouwens ook een leuk weetje: het gaat eraf met water. Met het Belgische klimaat in gedachten, lijkt de vissenfiets opeens een stuk minder leuk. Ik weet dat je het best symbolisch kan zien (vissen in het water), maar al ooit een vis zien uitlopen in het water?
Dat heb ik dus mogen meemaken. Een kleine situatieschets: Ik fietste naar de kapper, waar ik een kwartier eerder verwacht werd. Ik was zo laat omdat onze keuken ineens vol zat met fruitvliegjes, en ik eerst nog EHBF-plannen moest maken. Terwijl ik aan het fietsen was, regende het. Ik merkte dat er een visje ineens wel een hele lange staart kreeg, en voelde de bui al hangen. Toen ik bij de kapper afstapte, waren de vissen geen vissen meer. De verf was niet verdwenen hoor, die hing op mijn broek en schoenen. Oh, en dan was ik ook nog eens mijn fietsslot vergeten.
De eerste die hier in de comments durft te beweren dat Murphy niet bestaat, wens ik de zenuwinzinking die ik toen kreeg toe.
Thuis legde ik het vissenprobleem voor aan mijn opa, want die komt op zulke momenten met de beste oplossingen. En ook voor de fiets had hij er ééntje: vernissen. Ik nam een spuitbusje mee, en zou dat wel even gaan doen... Ware het niet dat de spuitus spuitbus (nvlg) verstopt zat.
Als graffitispuitster (Amateur!) weet ik dat je een spuitbus die verstopt zit, of het nu graffiti of vernis is, gewoon het beste weg kan gooien. Erin prikken helpt een beetje, maar je kan er nooit volledig door prikken. Daardoor kan de spuitbus niet echt spuiten, hoogstens een beetje druppelen.
Toch gaf ik niet op. Ik druppelde verniste de vissen, het zag er goed uit. Ik mocht weer in de regen fietsen, joepie! (Nooit gedacht dat ik daar ooit blij om zou zijn).
Dus fietste ik opnieuw in de regen... En vormden er zich enkele oranje vlekjes op mijn jeans.
Dan besloot ik dat het maar eens gedaan moest zijn. En heb ik besloten de fiets te herverven in graffiti. Nog altijd blauw met vissen, hoor. Gewoon zonder de symboliek.
dinsdag 9 november 2010
'k ben blij dat je in mijn team zit, lezer.
Frequently Asked Questions.
Hoe gaat het met je voet?
Goed, bijna geen last meer van. Ik mag zelfs terug sporten! Bij de vorige scheur had meer last, ik heb toen ongeveer een half jaar lang beide (?) voeten opvallend vaker omgeslagen. Nu heb ik dat niet *klopt hout af*.
Hoe gaat het met je blog?
Ook goed! Ik krijg er de laatste tijd weer redelijk wat reacties op, bijna altijd positief eigenlijk. Niet omdat alles hier van zo'n hoog niveau is (en da's ook niet de bedoeling!), maar mijn redenering gaat als volgt: Als mensen Het mag geen naam hebben maar niets vinden, nemen ze ook de moeite niet om er kritiek op te geven. En komen ze gewoon niet meer terug, vrij logisch. Als ze het wel leuk vinden, geven ze me wel eens een complimentje, op een momentje waarop het eens past. (Bijvoorbeeld om 6u 's ochtends aan een kampvuur). Dan denken ze: Allee, Ilse gaat daar gelukkig mee zijn. Wat ook effectief zo is!
Soms ben ik ook echt verwonderd over wie dat hier allemaal leest (in positieve zin). Ik vraag me wel af of degenen die in het begin laaiend enthousiast waren over mijn schrijfsels, m'n blog nu nog steeds (even regelmatig) lezen. Ik denk zelf van niet, maar ik heb er ondertussen ook weer heel wat nieuwe lezertjes bij.
Heb je veel lezers?
Geen 2000, maar ook geen 5. Met andere woorden: ik ben tevreden over mijn statistieken. Ik kan zien hoeveel mensen er op m'n blog komen, maar niet wie dat precies zijn. Dus no panic, lurkers! Die statistieken waren ook wel opvallend hoog in augustus en opvallend laag in september... Ik denk dat dat een mooi beeld geeft van de leeftijdscategorie van mijn lezers;)
Maar alles kan beter, dus het wil niet zeggen dat jullie dat venstertje hier mogen sluiten hè! Maak maar schaamteloos reclame, ik doe dat zelf weinig. Bijna niet op facebook (er staat een link ergens op mijn profielpagina maar ik geef geen updates wanneer er een nieuw berichtje is), soms IRL. Maar alleen als het in de context past... Niet vaak dus;).
Ga je ooit stoppen met bloggen?
Alles is eindig... Ook Het mag geen naam hebben. De site blijft waarschijnlijk wel altijd toegankelijk, maar er komt een tijd dat er geen nieuwe berichtjes meer zullen verschijnen. Ik heb al een paar niet-concrete plannen in die richting, maar die zullen waarschijnlijk pas voor in 2011 zijn (dus profiteer ervan!:p).
Oei, eindig ik nu te negatief voor diegenen die graag het reilen en zeilen van Ilse lezen? Ik blog nu al iets meer dan een jaar, maar het is niet mijn eerste blog. Die schreef ik toen ik 14 was (en nee, jullie krijgen daar NIET de link van). Ik wil maar zeggen dat als ik stop met bloggen, er veel kans is dat ik ooit terugkom. En als dat niet zo is, kunnen jullie over een paar jaartjes gewoon mijn columns in Flair lezen.
En onder het motto zonder lezers geen weblog, zou ik nu eventjes de focus van mij en mijn berichten naar jullie willen schuiven. Dus, sta eventjes recht en applaudisseer maar voor jezelf, uit naam van Ilse... Want jullie zijn een fantastisch publiek!
Hoe gaat het met je voet?
Goed, bijna geen last meer van. Ik mag zelfs terug sporten! Bij de vorige scheur had meer last, ik heb toen ongeveer een half jaar lang beide (?) voeten opvallend vaker omgeslagen. Nu heb ik dat niet *klopt hout af*.
Hoe gaat het met je blog?
Ook goed! Ik krijg er de laatste tijd weer redelijk wat reacties op, bijna altijd positief eigenlijk. Niet omdat alles hier van zo'n hoog niveau is (en da's ook niet de bedoeling!), maar mijn redenering gaat als volgt: Als mensen Het mag geen naam hebben maar niets vinden, nemen ze ook de moeite niet om er kritiek op te geven. En komen ze gewoon niet meer terug, vrij logisch. Als ze het wel leuk vinden, geven ze me wel eens een complimentje, op een momentje waarop het eens past. (Bijvoorbeeld om 6u 's ochtends aan een kampvuur). Dan denken ze: Allee, Ilse gaat daar gelukkig mee zijn. Wat ook effectief zo is!
Soms ben ik ook echt verwonderd over wie dat hier allemaal leest (in positieve zin). Ik vraag me wel af of degenen die in het begin laaiend enthousiast waren over mijn schrijfsels, m'n blog nu nog steeds (even regelmatig) lezen. Ik denk zelf van niet, maar ik heb er ondertussen ook weer heel wat nieuwe lezertjes bij.
Heb je veel lezers?
Geen 2000, maar ook geen 5. Met andere woorden: ik ben tevreden over mijn statistieken. Ik kan zien hoeveel mensen er op m'n blog komen, maar niet wie dat precies zijn. Dus no panic, lurkers! Die statistieken waren ook wel opvallend hoog in augustus en opvallend laag in september... Ik denk dat dat een mooi beeld geeft van de leeftijdscategorie van mijn lezers;)
Maar alles kan beter, dus het wil niet zeggen dat jullie dat venstertje hier mogen sluiten hè! Maak maar schaamteloos reclame, ik doe dat zelf weinig. Bijna niet op facebook (er staat een link ergens op mijn profielpagina maar ik geef geen updates wanneer er een nieuw berichtje is), soms IRL. Maar alleen als het in de context past... Niet vaak dus;).
Ga je ooit stoppen met bloggen?
Alles is eindig... Ook Het mag geen naam hebben. De site blijft waarschijnlijk wel altijd toegankelijk, maar er komt een tijd dat er geen nieuwe berichtjes meer zullen verschijnen. Ik heb al een paar niet-concrete plannen in die richting, maar die zullen waarschijnlijk pas voor in 2011 zijn (dus profiteer ervan!:p).
Oei, eindig ik nu te negatief voor diegenen die graag het reilen en zeilen van Ilse lezen? Ik blog nu al iets meer dan een jaar, maar het is niet mijn eerste blog. Die schreef ik toen ik 14 was (en nee, jullie krijgen daar NIET de link van). Ik wil maar zeggen dat als ik stop met bloggen, er veel kans is dat ik ooit terugkom. En als dat niet zo is, kunnen jullie over een paar jaartjes gewoon mijn columns in Flair lezen.
En onder het motto zonder lezers geen weblog, zou ik nu eventjes de focus van mij en mijn berichten naar jullie willen schuiven. Dus, sta eventjes recht en applaudisseer maar voor jezelf, uit naam van Ilse... Want jullie zijn een fantastisch publiek!
vrijdag 5 november 2010
Kotgenoten
Ik heb de stomste kotgenoten die er zijn. Echt waar. En waarom dat zo is? Dat zal ik jullie eens vertellen!
In december word ik negentien. Negentien, dat betekent dat ik dan nog maar één jaar de tijd heb om alles wat ik gedaan wil hebben voor mijn twintigste, te doen. Negentien, dat betekent dat ik stilaan moet zeggen dat ik een vrouw ben, ookal ben ik liever nog even een meisje. Negentien. Ik weet dat de midlifecrisissen naar me lonken en alles vanaf dan alleen maar bergaf zal gaan... Zucht.
De meesten mensen vinden dit niet erg, daar heb ik een zeer logische verklaring voor. Zij hebben zich het jaar ervoor, op hun achttiende verjaardag, kapot gefeest. Zo kapot dat ze ernaar uitkijken om zich stilaan eens volwassen te mogen gedragen. En wat heb ik gedaan op mijn achttiende verjaardag? Daar moet ik zelfs over nàdenken. Ik had mijn allereerste blokperiode, ik moest dus studeren. Zieligheid ten top, ookal was het mijn lievelingsvak. Ik schreef ook een blog en hield een sneeuwballengevecht met onze buren. Maar een decadent verjaardagsfeest kon ik niet geven.
Dan verwacht je toch wel dat, als je iets gaat drinken met je vriendinnen/kotgenoten, ze je bedelven onder cadeautjes? Niet dus. Het werden beloften als "En je cadeautjes krijg je nog!", gevolgd door 3 kusjes. Kusjes, da's goed voor één keer, maar in the end zijn het toch de materiële zaken die ertoe doen, hoor. Aan hun beloften heb ik ze later natuurlijk nog herinnerd, zo ben ik dan weer wel. Toch kreeg ik die cadeautjes niet.
Dus als je op donderdag 4 november je kot binnentreedt, verwacht je niet dat er een verrassing op je staat te wachten. Ook niet omdat ze elk al minstens 5 keer gevraagd hadden wanneer ik op kot zou zijn. Ik dacht: ze kijken uit naar mijn komst! Toen ze stuurden dat ik écht geen broodje mocht kopen, dacht ik: ze zullen eten over hebben. Toen er vrienden binnenkwamen op kot, dacht ik gewoon: leuk! En op de Gelukkige verjaardag! van één van de vrienden, zei ik dat ik helemaal niet jarig was.
Pas wanneer er een blinddoek rond m'n hoofd gedraaid werd, begon het eurootje te vallen. 30 seconden later kreeg ik twee zelfgemaakte taarten onder mijn neus geduwd: Ilse 18 en Ilse 19. "We vieren dat nu al, anders is het weer bijna blok, en komt dat er toch niet van." En er was nog meer, als in: wijn, pasta met scampi's à la L. (JAAAA!) én cadeautjes!
Bijna alle cadeautjes, ik krijg nog iets van D. Maar dat vind ik helemaal niet erg, ik heb namelijk besloten dat het mijn 18e en 19e verjaardag is vanaf nu tot 23 december. Feest!
Ik heb de leukste kotgenoten die er zijn.
In december word ik negentien. Negentien, dat betekent dat ik dan nog maar één jaar de tijd heb om alles wat ik gedaan wil hebben voor mijn twintigste, te doen. Negentien, dat betekent dat ik stilaan moet zeggen dat ik een vrouw ben, ookal ben ik liever nog even een meisje. Negentien. Ik weet dat de midlifecrisissen naar me lonken en alles vanaf dan alleen maar bergaf zal gaan... Zucht.
De meesten mensen vinden dit niet erg, daar heb ik een zeer logische verklaring voor. Zij hebben zich het jaar ervoor, op hun achttiende verjaardag, kapot gefeest. Zo kapot dat ze ernaar uitkijken om zich stilaan eens volwassen te mogen gedragen. En wat heb ik gedaan op mijn achttiende verjaardag? Daar moet ik zelfs over nàdenken. Ik had mijn allereerste blokperiode, ik moest dus studeren. Zieligheid ten top, ookal was het mijn lievelingsvak. Ik schreef ook een blog en hield een sneeuwballengevecht met onze buren. Maar een decadent verjaardagsfeest kon ik niet geven.
Dan verwacht je toch wel dat, als je iets gaat drinken met je vriendinnen/kotgenoten, ze je bedelven onder cadeautjes? Niet dus. Het werden beloften als "En je cadeautjes krijg je nog!", gevolgd door 3 kusjes. Kusjes, da's goed voor één keer, maar in the end zijn het toch de materiële zaken die ertoe doen, hoor. Aan hun beloften heb ik ze later natuurlijk nog herinnerd, zo ben ik dan weer wel. Toch kreeg ik die cadeautjes niet.
Dus als je op donderdag 4 november je kot binnentreedt, verwacht je niet dat er een verrassing op je staat te wachten. Ook niet omdat ze elk al minstens 5 keer gevraagd hadden wanneer ik op kot zou zijn. Ik dacht: ze kijken uit naar mijn komst! Toen ze stuurden dat ik écht geen broodje mocht kopen, dacht ik: ze zullen eten over hebben. Toen er vrienden binnenkwamen op kot, dacht ik gewoon: leuk! En op de Gelukkige verjaardag! van één van de vrienden, zei ik dat ik helemaal niet jarig was.
Pas wanneer er een blinddoek rond m'n hoofd gedraaid werd, begon het eurootje te vallen. 30 seconden later kreeg ik twee zelfgemaakte taarten onder mijn neus geduwd: Ilse 18 en Ilse 19. "We vieren dat nu al, anders is het weer bijna blok, en komt dat er toch niet van." En er was nog meer, als in: wijn, pasta met scampi's à la L. (JAAAA!) én cadeautjes!
Bijna alle cadeautjes, ik krijg nog iets van D. Maar dat vind ik helemaal niet erg, ik heb namelijk besloten dat het mijn 18e en 19e verjaardag is vanaf nu tot 23 december. Feest!
Ik heb de leukste kotgenoten die er zijn.
dinsdag 2 november 2010
Kerstcadeau ! (2)
Eerst een beetje uitleg voor de onwetenden; ik koop een cadeautje voor een blogger die ik vanaf nu mijn Slachtoffer noem. Mijn Slachtoffer weet dat hij/zij een cadeautje zal krijgen, maar hij/zij weet niet dat dat cadeautje van mij zal komen. Verder krijg ik zelf ook een cadeautje, van mijn Secret Santa. Voor mijn Secret Santa ben ik dus het slachtoffer, eigenlijk:p.
Als je het niet snapt, ga dan nog maar eens langs bij Tess. Je kan nog last-minute inschrijven als je een blog hebt.
Dus, ik kreeg vandaag een mailtje van Tess en nu weet ik wie mijn slachtoffer is! En ik ben er blij mee, hoor. Nu kan ik echt beginnen nadenken over welk cadeautje ik aan hem/haar zal geven.
Ik vraag me af of mijn Secret Santa het ziet zitten om iets te kopen voor mij. En iets kan doen met mijn wishlist. Daarin had ik een paar dingen getypt waarvan ik houd/niet houd, maar of mijn Secret Santa er veel aan heeft, weet ik niet. (Er stond oa. in dat ik geen kakkerlakken wil krijgen;).)
Good luck, Secret Santa!
Koed, wèh!
Tradities en gewoontes, dat heeft iedereen. Zo check ik altijd, voor ik vertrek, of ik mijn sleutel bij me heb. Als ik beneden kom, moet ik de hond minstens twee minuten knuffelen, idem voor als ik ga slapen. Verder hebben we thuis een koffiekopjeskleuretiquette; drama als er één kleur in de vaatwasmachine zit. (Wat een mooi woord trouwens, koffiekopjeskleuretiquette. Misschien een idee om nog eens een blogpostje over te schrijven, want het begint met een K.)
Op het vlak van deze tradities kan ik een driedeling van mijn leven maken: huisgewoontes, kotgewoontes en zeegewoontes. Deze laatsten houden vooral in dat ik minstens één ijsje gegeten moet hebben (en dan bij voorkeur groene-appelijs van René) en altijd op de achterste kamer slaap. Brood haal ik bij Iris en een handenstand of overslagje op het strand is ook een must.
Deze gewoontes zijn op zich niet zo raar, en ook wel realiseerbaar. Waar iets moeilijker mee om te gaan is, is het feit dat ik de zee gevoeld móét hebben voor ik naar huis vertrek. Met de handjes erin? Dacht het niet. Pootje baden dan? Euh, nee, ook niet. Omdat ik een meisje ben van extremen ('t is alles of niets) moet ik er volledig in.
Dan ga je alleen in de zomer naar zee?
Nee. De bikini gaat steevast mee. Als het koud is buiten, dan is dat balen. Echt zwemmen kan je dan niet, maar ijsberen wel. En da's ook leuk.
Dat is waarom ik vorig weekend om 9 uur 's morgens in kamerjas op het strand liep. Lopers keken me aan en mompelden "moh, 't è koed wèh!". (Trouwens: lopen, om 9 uur, in de regen! Waar halen ze het?!) Garnaalkruiers lachten ermee, zij durven enkel in zee met hun pakken aan. Mietjes! Mijn zus ging mee, stoer van haar, maar hield toch haar trui aan. En toen ik mijn kamerjas uitgooide om de noordzee (+/-12°) in te lopen, zei mijn moeder: "Nu is het officieel. Er is geen man die haar nog aankan."
Wel, dat vind ik nu eens een mooie verklaring voor mijn bestaan als single. En "moet willen ijsberen" staat genoteerd op mijn mannen-eisenlijst.
Op het vlak van deze tradities kan ik een driedeling van mijn leven maken: huisgewoontes, kotgewoontes en zeegewoontes. Deze laatsten houden vooral in dat ik minstens één ijsje gegeten moet hebben (en dan bij voorkeur groene-appelijs van René) en altijd op de achterste kamer slaap. Brood haal ik bij Iris en een handenstand of overslagje op het strand is ook een must.
Deze gewoontes zijn op zich niet zo raar, en ook wel realiseerbaar. Waar iets moeilijker mee om te gaan is, is het feit dat ik de zee gevoeld móét hebben voor ik naar huis vertrek. Met de handjes erin? Dacht het niet. Pootje baden dan? Euh, nee, ook niet. Omdat ik een meisje ben van extremen ('t is alles of niets) moet ik er volledig in.
Dan ga je alleen in de zomer naar zee?
Nee. De bikini gaat steevast mee. Als het koud is buiten, dan is dat balen. Echt zwemmen kan je dan niet, maar ijsberen wel. En da's ook leuk.
Dat is waarom ik vorig weekend om 9 uur 's morgens in kamerjas op het strand liep. Lopers keken me aan en mompelden "moh, 't è koed wèh!". (Trouwens: lopen, om 9 uur, in de regen! Waar halen ze het?!) Garnaalkruiers lachten ermee, zij durven enkel in zee met hun pakken aan. Mietjes! Mijn zus ging mee, stoer van haar, maar hield toch haar trui aan. En toen ik mijn kamerjas uitgooide om de noordzee (+/-12°) in te lopen, zei mijn moeder: "Nu is het officieel. Er is geen man die haar nog aankan."
Wel, dat vind ik nu eens een mooie verklaring voor mijn bestaan als single. En "moet willen ijsberen" staat genoteerd op mijn mannen-eisenlijst.
donderdag 28 oktober 2010
Kotfeestje!
Gisteren vond er zich een geweldig kotfeestje plaats. Of eerder een feest; er kwamen toch wel ietsje meer dan 10 mensen. Dat de buren ons nu haten (de buren rechts, de buren links waren gewoon keihard aan het meefeesten!) nemen we er dan wel weer bij.
Waarom was het een geweldig feestje?
Mijn vrienden waren er! Natuurlijk niet allemaal... Ja, voel je nu maar persoonlijk aangevallen! Degenen die er wel waren, vind ik vanaf nu leuker.
De mensen die ik leerde kennen, en de leuke openers die ik van hen kreeg. Die gingen van "Ik lees jouw blog!" tot "Jij wordt mijn toekomstig lief want we hebben dezelfde bloem!"
We hadden een thema: nerds. Verkleden is altijd fijn voor de vrienden die van Aalst komen. En het is algemeen geweten dat er met nerdfeestjes niets verkeerd kan gaan. En hier duld ik geen verdere commentaar over;).
Ik had er zin in! Vergeet niet dat mijn voet 5 weken (VIJ-HIJF!!) ingegipst of ingetaped was, waardoor ik heel wat studentenverwelkomingen en donderdagavonden heb moeten missen. En uitgaan op krukken, nee, dat gaat niet.
We hebben na het feestje nog met een aantal mensen een stapje in Leuven gezet. En dat was leuk! Lang zijn we er niet gebleven hoor... De zonsopgang hebben we bijvoorbeeld niet gezien. En zoals het echte nerds betaamt, stond ik deze morgen vroeg op en heb ik geen enkele les* gemist.
Kortom: het was leuk! Maar nu denk ik dat ik een beetje ga slapen.
*De enige les die ik had was van 16u tot 18u. Maar ik was er, hoor!
Waarom was het een geweldig feestje?
Mijn vrienden waren er! Natuurlijk niet allemaal... Ja, voel je nu maar persoonlijk aangevallen! Degenen die er wel waren, vind ik vanaf nu leuker.
De mensen die ik leerde kennen, en de leuke openers die ik van hen kreeg. Die gingen van "Ik lees jouw blog!" tot "Jij wordt mijn toekomstig lief want we hebben dezelfde bloem!"
We hadden een thema: nerds. Verkleden is altijd fijn voor de vrienden die van Aalst komen. En het is algemeen geweten dat er met nerdfeestjes niets verkeerd kan gaan. En hier duld ik geen verdere commentaar over;).
Ik had er zin in! Vergeet niet dat mijn voet 5 weken (VIJ-HIJF!!) ingegipst of ingetaped was, waardoor ik heel wat studentenverwelkomingen en donderdagavonden heb moeten missen. En uitgaan op krukken, nee, dat gaat niet.
We hebben na het feestje nog met een aantal mensen een stapje in Leuven gezet. En dat was leuk! Lang zijn we er niet gebleven hoor... De zonsopgang hebben we bijvoorbeeld niet gezien. En zoals het echte nerds betaamt, stond ik deze morgen vroeg op en heb ik geen enkele les* gemist.
Kortom: het was leuk! Maar nu denk ik dat ik een beetje ga slapen.
*De enige les die ik had was van 16u tot 18u. Maar ik was er, hoor!
dinsdag 26 oktober 2010
Kerstcadeau ! (1)
I'm in!
Nu zou ik kunnen schrijven wat het inhoudt, maar Tess heeft het allemaal al zo mooi uitgelegd hier. Ik hou het gewoon op: "CADEAUTJES!"
donderdag 14 oktober 2010
Koelbloedige moordenares.
Mocht ik lezers hebben die aangesloten zijn bij Gaia, gelieve dit venster dan nu weg te klikken. En lieve L., ik weet dat je van dieren houdt... Houd er rekening mee dat je mij, na het lezen van dit bericht, misschien niet meer in de buurt van je nieuwe puppy wil. Jullie lezertjes zijn gewaarschuwd!
Ik houd zelf enorm van dieren. Maar bij mij ligt dat anders dan bij bijvoorbeeld de vredelievende L. (je bent toch aan het lezen, ik kén je). Zij houdt van alle dieren, ik niet. Ik kan wenen als ik het lijk van een doodgereden hondje zie liggen op straat... Maar word euforisch als ik een mug doodklop, ookal was ze niet van plan om me te steken.
Vliegen, nog zoiets. Pas op, één vliegje stoort me niet. En die vijf fruitvliegjes vorige week mochten ook gerust hun mooie tweedaagse leventje spenderen op mijn kot. Maar wat ik even vergat is dat die beesten zich voortplanten. Voor alle duidelijkheid: we hebben het hier niet meer over tientallen, maar honderdtallen. Oeps.
Ex-kotgenote D. gaf me de volgende infomatie:
"Fruitvliegjes zijn schijnbaar ook dol op Senseo koffiepads"
Ja, daar stopt het dus voor mij hè. Toen ik deze morgen een vliegje zag drijven in m'n kopje, was het genoeg geweest. Appelschillen kunnen ze krijgen, maar VAN MIJN KOFFIE BLIJVEN JULLIE AF, ROTBEESTEN! Toen was het tijd voor de harde maatregelen.
Een halve bus insecticide later waren de meeste vliegjes verdwenen. (Zeer efficiënt middeltje trouwens. Als het gas de vlieg raakt, valt deze onmiddelijk neer, moehahahahaa). Degene die nog leven, zijn zo suf dat ze bijna niet meer kunnen vliegen. En nu ik de keuken voor de tweede keer in een gaskamer heb getransformeerd, vermoed ik dat het ergste voorbij is... Nadat we eerst tweeduizend vliegenlijkjes bijeengeschraapt hebben.
Geef maar kritiek. Dierenmoordenaar, jaja. Wacht maar tot één van jullie met zo'n plaag zit, je zal me smeken om de spuitbus...
En dan ga ik nu een kopje koffie zetten.
Ik houd zelf enorm van dieren. Maar bij mij ligt dat anders dan bij bijvoorbeeld de vredelievende L. (je bent toch aan het lezen, ik kén je). Zij houdt van alle dieren, ik niet. Ik kan wenen als ik het lijk van een doodgereden hondje zie liggen op straat... Maar word euforisch als ik een mug doodklop, ookal was ze niet van plan om me te steken.
Vliegen, nog zoiets. Pas op, één vliegje stoort me niet. En die vijf fruitvliegjes vorige week mochten ook gerust hun mooie tweedaagse leventje spenderen op mijn kot. Maar wat ik even vergat is dat die beesten zich voortplanten. Voor alle duidelijkheid: we hebben het hier niet meer over tientallen, maar honderdtallen. Oeps.
Ex-kotgenote D. gaf me de volgende infomatie:
"Fruitvliegjes zijn schijnbaar ook dol op Senseo koffiepads"
Ja, daar stopt het dus voor mij hè. Toen ik deze morgen een vliegje zag drijven in m'n kopje, was het genoeg geweest. Appelschillen kunnen ze krijgen, maar VAN MIJN KOFFIE BLIJVEN JULLIE AF, ROTBEESTEN! Toen was het tijd voor de harde maatregelen.
Een halve bus insecticide later waren de meeste vliegjes verdwenen. (Zeer efficiënt middeltje trouwens. Als het gas de vlieg raakt, valt deze onmiddelijk neer, moehahahahaa). Degene die nog leven, zijn zo suf dat ze bijna niet meer kunnen vliegen. En nu ik de keuken voor de tweede keer in een gaskamer heb getransformeerd, vermoed ik dat het ergste voorbij is... Nadat we eerst tweeduizend vliegenlijkjes bijeengeschraapt hebben.
Geef maar kritiek. Dierenmoordenaar, jaja. Wacht maar tot één van jullie met zo'n plaag zit, je zal me smeken om de spuitbus...
En dan ga ik nu een kopje koffie zetten.
donderdag 7 oktober 2010
Kleverig...
Vandaag kreeg ik een nieuw vak: spreek-en presentatietechnieken. Klinkt ongelofelijk cool, toch? Maar niet dat ik er zo naar uitgekeken heb. Er verspreidde zich namelijk het nieuws dat we als eerste test moesten spreken voor een camera, om dat achteraf met de groep te bekijken.
Daarbij werd er gelet op lichaamshouding. Probeer maar eens een vorm van lichaamshouding te hebben als je op twee krukken steunt. Ah, ironie.
Aangekomen in de les, kregen we elk een blaadje met een tekst op. "De tekstjes kunnen nogal pikant of absurd zijn... Maar dat is om jullie om te laten gaan met schaamte en zo." Er waren tekstjes over knuffelparty's, de mannenpanty, varkens, gsm's en popsongs. En waarover ging het tekstje dat ik toegeschoven kreeg?
Sperma. What else? Het heette "Kwaliteit sperma beter dankzij overspelige vrouwen"
We kregen een kwartier (!) om het tekstje te lezen, samen te vatten en er een presentatie van te maken. Let als het even kan ook op lichaamshouding, AN, articulatie, oogcontact, een leuke inleiding en alle andere essentiële dingen bij een presentatie. Op twee benen kunnen staan wordt hierbij geadviseerd, maar het is geen vereiste.
Het was een oefening in groepjes van twee, dus werd er onderling wat overlegd onder het alziende oog van de docent. "Het is grappig om langs jullie te passeren. Ik hoor altijd de pikante dingen uit deze hoek komen.". Ja, sorry dat we het over de kleine testikels van dominante gorilla's hebben, maar dat staat er nu eenmaal zo! Had je ons maar een andere tekst moeten geven!
Bij zulke overleggingsmomenten valt er ook altijd een abrupte stilte, waarin plots één persoon moet hoesten of zo. Of iemand nog een woord zegt op de seconde dat de rest van de groep net toevallig zwijgt. Herkenbaar? Deze keer was ik de gelukkige. Gehoest of genies? I wish. Tijdens het stiltemoment sprak ik de magische woorden: "kleverig sperma."
Het was een beetje awkward. De meeste mensen keken vreemd, een vriend (aan de andere kant van de klasgroep) keek me aan en lachte. De docent zag er ook wel de humor van in.
Volgens mijn kotgenote L. was het meant to be dat ik die tekst kreeg en bijgevolg "kleverig sperma" zei. En ik... Ik kan haar geen ongelijk geven.
Daarbij werd er gelet op lichaamshouding. Probeer maar eens een vorm van lichaamshouding te hebben als je op twee krukken steunt. Ah, ironie.
Aangekomen in de les, kregen we elk een blaadje met een tekst op. "De tekstjes kunnen nogal pikant of absurd zijn... Maar dat is om jullie om te laten gaan met schaamte en zo." Er waren tekstjes over knuffelparty's, de mannenpanty, varkens, gsm's en popsongs. En waarover ging het tekstje dat ik toegeschoven kreeg?
Sperma. What else? Het heette "Kwaliteit sperma beter dankzij overspelige vrouwen"
We kregen een kwartier (!) om het tekstje te lezen, samen te vatten en er een presentatie van te maken. Let als het even kan ook op lichaamshouding, AN, articulatie, oogcontact, een leuke inleiding en alle andere essentiële dingen bij een presentatie. Op twee benen kunnen staan wordt hierbij geadviseerd, maar het is geen vereiste.
Het was een oefening in groepjes van twee, dus werd er onderling wat overlegd onder het alziende oog van de docent. "Het is grappig om langs jullie te passeren. Ik hoor altijd de pikante dingen uit deze hoek komen.". Ja, sorry dat we het over de kleine testikels van dominante gorilla's hebben, maar dat staat er nu eenmaal zo! Had je ons maar een andere tekst moeten geven!
Bij zulke overleggingsmomenten valt er ook altijd een abrupte stilte, waarin plots één persoon moet hoesten of zo. Of iemand nog een woord zegt op de seconde dat de rest van de groep net toevallig zwijgt. Herkenbaar? Deze keer was ik de gelukkige. Gehoest of genies? I wish. Tijdens het stiltemoment sprak ik de magische woorden: "kleverig sperma."
Het was een beetje awkward. De meeste mensen keken vreemd, een vriend (aan de andere kant van de klasgroep) keek me aan en lachte. De docent zag er ook wel de humor van in.
Volgens mijn kotgenote L. was het meant to be dat ik die tekst kreeg en bijgevolg "kleverig sperma" zei. En ik... Ik kan haar geen ongelijk geven.
Kutbus!
Ik ben een studente in Leuven met gescheurde ligamenten. Ik loop met krukken en heb zo beperkte verplaatsingsmogelijkheden. Ik nam het besluit om met de bus naar de lessen te gaan, want de eerste drie weken van het academiejaar overslaan was geen optie.
Over de werken aan het Fochplein waardoor ik genoodzaakt ben om een halte vroeger af te stappen en een vrij groot stuk te moeten pikkelen, zal ik het nu niet hebben. Ik wil dat gerust zien als bad timing. Ook zal ik verder niets zeggen over het feit dat zowel reizigers als buschauffeurs vaak geen rekening houden met mensen die iets slechter te been zijn (vertrekken als ik nog niet neerzit, geen plaatsen afstaan, nog net niet zuchten omdat ik iets minder vlot op die bus raak). Deze dingen zijn relativeerbaar.
Wat me echter al mateloos gestoord heeft, zijn buschauffeurs die de haltenamen waarlangs ze rijden niet kennen. Ik zit dagelijks tweemaal op een bus op de ring rond Leuven gedurende drie haltes. Bij het opstappen, vraag ik of de bus stopt aan de halte waar ik moet afstappen. Het standaard antwoord is "Ik ken geen straatnamen, juffrouw.". Mocht het hier gaan om één of ander zijstraatje in Leuven, zou ik dit zeker begrijpen. Maar ik noem de halte bij naam, is het dan zoveel gevraagd voor buschauffeurs om te kunnen bevestigen of ze erlangs rijden of niet?
Gelukkig ken ik Leuven en kan ik aan de buschauffeur uitleggen over welke halte ik het heb. Bijvoorbeeld vandaag kreeg ik het antwoord: "Ja, juffrouw, ik rijd verder langs de ring". Ik betaal met een voorafgekochte lijnkaart: 1,50 euro. Ik zit ongeveer 30 seconden neer wanneer de buschauffeur zegt "Oei, eigenlijk toch niet. Ik sla ik hier de volgende straat in."
Ik heb dus betaald om op een bus te zitten waarbij ik er één halte verder uit moest stappen. De buschauffeur merkte dat ik hier niet bepaald gediend mee was, en probeerde me te paaien met "Ik geloof dat er hier aan de overkant wel bussen vertrekken naar jouw halte...".
Neen, meneer. Uw rit heeft me net mijn laatste anderhalve euro gekost.
Over de werken aan het Fochplein waardoor ik genoodzaakt ben om een halte vroeger af te stappen en een vrij groot stuk te moeten pikkelen, zal ik het nu niet hebben. Ik wil dat gerust zien als bad timing. Ook zal ik verder niets zeggen over het feit dat zowel reizigers als buschauffeurs vaak geen rekening houden met mensen die iets slechter te been zijn (vertrekken als ik nog niet neerzit, geen plaatsen afstaan, nog net niet zuchten omdat ik iets minder vlot op die bus raak). Deze dingen zijn relativeerbaar.
Wat me echter al mateloos gestoord heeft, zijn buschauffeurs die de haltenamen waarlangs ze rijden niet kennen. Ik zit dagelijks tweemaal op een bus op de ring rond Leuven gedurende drie haltes. Bij het opstappen, vraag ik of de bus stopt aan de halte waar ik moet afstappen. Het standaard antwoord is "Ik ken geen straatnamen, juffrouw.". Mocht het hier gaan om één of ander zijstraatje in Leuven, zou ik dit zeker begrijpen. Maar ik noem de halte bij naam, is het dan zoveel gevraagd voor buschauffeurs om te kunnen bevestigen of ze erlangs rijden of niet?
Gelukkig ken ik Leuven en kan ik aan de buschauffeur uitleggen over welke halte ik het heb. Bijvoorbeeld vandaag kreeg ik het antwoord: "Ja, juffrouw, ik rijd verder langs de ring". Ik betaal met een voorafgekochte lijnkaart: 1,50 euro. Ik zit ongeveer 30 seconden neer wanneer de buschauffeur zegt "Oei, eigenlijk toch niet. Ik sla ik hier de volgende straat in."
Ik heb dus betaald om op een bus te zitten waarbij ik er één halte verder uit moest stappen. De buschauffeur merkte dat ik hier niet bepaald gediend mee was, en probeerde me te paaien met "Ik geloof dat er hier aan de overkant wel bussen vertrekken naar jouw halte...".
Neen, meneer. Uw rit heeft me net mijn laatste anderhalve euro gekost.
zaterdag 2 oktober 2010
Krukkenmeisje
Ik hou van lazy saturdays. De hele dag in mijn pyjama/kamerjas rondlopen. Wat filmpjes kijken op de computer. Muziek beluisteren. Pizza bestellen en Germaine erom sturen. ("Ik zou het zelf doen hoor! Maar 't is dat ik het niet kan dragen door die krukken hè susje!")
Naar goede gewoonte bel ik de pizzaman. "Welke wil jij?", vraag ik snel aan Germaine. Op haar gezicht tekent zich een grijns af, ik weet hoe laat het is. "Een margherita met frietjes... Ja, frietjes... Euh, jawel, wel erop", zeg ik tegen de pizzaman. Als dat haar manier van rebelleren is, valt het zo nog mee denk ik.
Utopia
In afwachting bak ik een appeltaart à la Ilse, de geur verspreidt zich door heel het huis. Hij ziet er gelukt uit, yes! Germaine komt me een blikje fanta brengen, hmm. Dank je zus!
Dan wordt het tijd voor een voetenbadje. Ik zet me elegant op de badrand en laat het bad een paar centimeters vollopen. Ik zeep eerst m'n rechtervoet in en was mijn linkervoet met een washandje, zonder de gips nat te maken.
Real world
Ik doe er uren over om een appeltaart à la Ilse te bakken. De geur zou zich door heel het huis verspreiden, ware het niet dat de dampkap aanstaat. Hij ziet er gelukt uit, wel pas nadat ik hem opnieuw voor een halfuur de oven in had gebombardeerd. De smaak, dat valt nog af te wachten. Germaine komt me een blikje fanta brengen. Dank je zus! Ik drink ervan... Ze heeft het blikje gevuld met water. *rolt met ogen*
Dan wordt het tijd voor een voetenbadje. Ik hinkel naar de badkamer en zet me op de badrand. Ik laat het bad een paar centimeters vollopen. Ik hijs met veel moeite mijn linkervoet omhoog tot hij kan steunen op de rand. Ik wring me in 100 bochten om die rotzeep te pakken en zeep m'n rechtervoet in. Ik kijk naar mijn andere (ingegipste) voet die al twee weken niet gewassen is en krijg instant medelijden met de dokter die hem eraf zal halen... Volgende week. Zucht. Om de ergste stank te voorkomen wil ik mijn tenen toch tenminste wassen, met een washandje. Deze liggen in de kast, twee meter achter mij... Ach, zonder kan ook wel! Mijn gips wordt nat, feest.
Door Lel en Del (mijn linker-en rechterkruk) verlies ik al mijn elegantie, echt waar. Nog één weekje volhouden... En dan zal ik een ander excuus moeten verzinnen.
Naar goede gewoonte bel ik de pizzaman. "Welke wil jij?", vraag ik snel aan Germaine. Op haar gezicht tekent zich een grijns af, ik weet hoe laat het is. "Een margherita met frietjes... Ja, frietjes... Euh, jawel, wel erop", zeg ik tegen de pizzaman. Als dat haar manier van rebelleren is, valt het zo nog mee denk ik.
Utopia
In afwachting bak ik een appeltaart à la Ilse, de geur verspreidt zich door heel het huis. Hij ziet er gelukt uit, yes! Germaine komt me een blikje fanta brengen, hmm. Dank je zus!
Dan wordt het tijd voor een voetenbadje. Ik zet me elegant op de badrand en laat het bad een paar centimeters vollopen. Ik zeep eerst m'n rechtervoet in en was mijn linkervoet met een washandje, zonder de gips nat te maken.
Real world
Ik doe er uren over om een appeltaart à la Ilse te bakken. De geur zou zich door heel het huis verspreiden, ware het niet dat de dampkap aanstaat. Hij ziet er gelukt uit, wel pas nadat ik hem opnieuw voor een halfuur de oven in had gebombardeerd. De smaak, dat valt nog af te wachten. Germaine komt me een blikje fanta brengen. Dank je zus! Ik drink ervan... Ze heeft het blikje gevuld met water. *rolt met ogen*
Dan wordt het tijd voor een voetenbadje. Ik hinkel naar de badkamer en zet me op de badrand. Ik laat het bad een paar centimeters vollopen. Ik hijs met veel moeite mijn linkervoet omhoog tot hij kan steunen op de rand. Ik wring me in 100 bochten om die rotzeep te pakken en zeep m'n rechtervoet in. Ik kijk naar mijn andere (ingegipste) voet die al twee weken niet gewassen is en krijg instant medelijden met de dokter die hem eraf zal halen... Volgende week. Zucht. Om de ergste stank te voorkomen wil ik mijn tenen toch tenminste wassen, met een washandje. Deze liggen in de kast, twee meter achter mij... Ach, zonder kan ook wel! Mijn gips wordt nat, feest.
Door Lel en Del (mijn linker-en rechterkruk) verlies ik al mijn elegantie, echt waar. Nog één weekje volhouden... En dan zal ik een ander excuus moeten verzinnen.
maandag 27 september 2010
Koeienfiets af.
Nu denkt iedereen dat ik op deze eerste dag van het schooljaar mijn koeienfiets heb laten pikken. Dat is niet zo, gelukkig. Wat ik bedoel met de titel, is het feit dat mijn koeienfiets zijn schoonheid aan het verliezen is. Het lelijke groen komt al piepen tussen het wit met zwarte vlekjes. Tijd voor een neuw laagje verf!
Voorlopig kan ik dit nog niet doen om de volgende twee redenen: 1. Ik kan niet lopen zonder Lel en Del (*) en 2. Gebrek aan graffiti of verf. 1 impliceert ook dat ik 2 niet kan kopen.
Als je in de zetel zit moet je je tijd nuttig besteden. Ik hou me bezig met nadenken over mijn de belangrijke dingen des levens en nail-art. Eén van die belangrijke dingen des levens is mijn nieuwe fietskleur. Ik laat jullie even mijn gedachtengang volgen:
De fiets terug koe verven, is geen optie omdat ik eens iets anders wil, zo na een jaartje.
Zebra? Nee, dat ben ik een beetje beu. Mijn nagels zijn al zebra (cf. de nail-art) en mijn gips ook.
Giraf? Dat was mijn oorspronkelijk plan. Maar er staat al en giraffenfiets in Leuven, waarop geschreven staat: Ceci n'est pas une girafe. Een beetje een spijtige zaak omdat IK daar niet opgekomen ben...
Luipaard? Lijkt me vrij moeilijk. En mijn kotgenote heeft al een stukje luipaard op haar fiets.
Dan had ik ineens twee fantastische ingevingen: blauw met oranje goudvissen/goen met rode lieveheersbeestjes. Mijn gouden stuur blijft behouden. En omdat ik dus niet(**) kan kiezen, spoor ik jullie aan om dat te doen!
Of ik jullie mening ook effectief volg... Dat zien we dan wel weer;)
(*) de namen die ik aan mijn krukken gaf.
(**) ik heb een voorkeur voor het ene, maar denk dat het andere mooier zal zijn omdat ik beter ben in het tekenen van die dieren. Hard one!
Voorlopig kan ik dit nog niet doen om de volgende twee redenen: 1. Ik kan niet lopen zonder Lel en Del (*) en 2. Gebrek aan graffiti of verf. 1 impliceert ook dat ik 2 niet kan kopen.
Als je in de zetel zit moet je je tijd nuttig besteden. Ik hou me bezig met nadenken over mijn de belangrijke dingen des levens en nail-art. Eén van die belangrijke dingen des levens is mijn nieuwe fietskleur. Ik laat jullie even mijn gedachtengang volgen:
De fiets terug koe verven, is geen optie omdat ik eens iets anders wil, zo na een jaartje.
Zebra? Nee, dat ben ik een beetje beu. Mijn nagels zijn al zebra (cf. de nail-art) en mijn gips ook.
Giraf? Dat was mijn oorspronkelijk plan. Maar er staat al en giraffenfiets in Leuven, waarop geschreven staat: Ceci n'est pas une girafe. Een beetje een spijtige zaak omdat IK daar niet opgekomen ben...
Luipaard? Lijkt me vrij moeilijk. En mijn kotgenote heeft al een stukje luipaard op haar fiets.
Dan had ik ineens twee fantastische ingevingen: blauw met oranje goudvissen/goen met rode lieveheersbeestjes. Mijn gouden stuur blijft behouden. En omdat ik dus niet(**) kan kiezen, spoor ik jullie aan om dat te doen!
Of ik jullie mening ook effectief volg... Dat zien we dan wel weer;)
(*) de namen die ik aan mijn krukken gaf.
(**) ik heb een voorkeur voor het ene, maar denk dat het andere mooier zal zijn omdat ik beter ben in het tekenen van die dieren. Hard one!
dinsdag 21 september 2010
Kattenjong, kattenjong, de wereld zou veel mooier zijn als iedereen zo zong!
Doordrukstrip, Doordrukstrip, ilse heeft geen ligamenten maar dat staat ook best wel hip.
Dit zinnetje verzon D. (als je het niet kan plaatsen moet je zeker naar dit filmpje kijken!) Ik vond het supergrappig dus ik postte het in m'n facebookstatus. Waarop Gemaine antwoordde met "Hangbuikzwijn, hangbuikzwijn, ilse kan niet stappen en dat vind ik best wel fijn."
En toen ging het spreekwoordelijke balletje aan het rollen...
K.: Doorkijkplexi, doorkijkplexi. Ilse gaat met krukken en dat doet ze best nog sexy.
K.: Uitschuiftrap, uitschuiftrap. Ilse heeft veel pijn, want naar beneden ging te rap.
K.: Benedengooidwerg, benedengooidwerg. Ilse kan goed vallen en dat doet ze van een berg.
Ikzelf: Autopech, autopech, ze zegt het niet zo graag maar viel dus op een platte weg. (het was wel een platte weg in de bergen, ter mijner verdediging)
Ik, toen ik vond dat K. genoeg commentaar op mij gegeven had: Paprikachips, paprikachips, de pot verwijt de ketel want ook K. heeft een gips!
K.: Ze-is-het-even-kwijt, ze-is-het-even-kwijt, die gips bij K. is al verleden tijd!
Zo zie je maar. De grootste humoristen dragen een gips.
Dit zinnetje verzon D. (als je het niet kan plaatsen moet je zeker naar dit filmpje kijken!) Ik vond het supergrappig dus ik postte het in m'n facebookstatus. Waarop Gemaine antwoordde met "Hangbuikzwijn, hangbuikzwijn, ilse kan niet stappen en dat vind ik best wel fijn."
En toen ging het spreekwoordelijke balletje aan het rollen...
K.: Doorkijkplexi, doorkijkplexi. Ilse gaat met krukken en dat doet ze best nog sexy.
K.: Uitschuiftrap, uitschuiftrap. Ilse heeft veel pijn, want naar beneden ging te rap.
K.: Benedengooidwerg, benedengooidwerg. Ilse kan goed vallen en dat doet ze van een berg.
Ikzelf: Autopech, autopech, ze zegt het niet zo graag maar viel dus op een platte weg. (het was wel een platte weg in de bergen, ter mijner verdediging)
Ik, toen ik vond dat K. genoeg commentaar op mij gegeven had: Paprikachips, paprikachips, de pot verwijt de ketel want ook K. heeft een gips!
K.: Ze-is-het-even-kwijt, ze-is-het-even-kwijt, die gips bij K. is al verleden tijd!
Zo zie je maar. De grootste humoristen dragen een gips.
maandag 20 september 2010
Krak zei de voet.
Ik ben net thuis van een weekje Zwitserland. De combinatie chalet-acht vrienden zorgt gegarandeerd voor een supervakantie! Het werd een week vol jungle speed, toblerone, Lie to me, kaas, gezelligheid, wijn, films, culinaire hoogtepuntjes, wandelingen, barbecues, hout sprokkelen en enorm veel gelach.
Logisch dat ik een souvenirtje wilde. Dat kan in de vorm van iets materieels, maar ook evengoed foto's of herinneringen. Deze laatsten zijn er in overvloed in mijn hoofd maar omdat dit een supervakantie was, wilde ik er ook graag ééntje op m'n lichaam. Zoals de krassen op mijn benen die ik had na kazoukampen. Of het litteken naast m'n rechterknie door te zwemmen langs koralen in Egypte.
Nadenkend over welk letsel ik mezelf deze keer wilde geven, wandelde ik in de bergen. We hadden net chocolaatjes en wodka van de bomen geplukt dus de sfeer was dik in orde. Ik hoor jullie mentale ze-overdrijft-weerzuchtjes al tot hier, maar dit is echt zo. Hoe het komt dat jullie daar nog nooit van gehoord hebben? Omdat die wodka- en chocoladebomen alleen maar in Stand staan, en laat dat nu net een redelijk onbekend bergdorpje zijn. Vandaar.
Ik dartelde verder een hellingetje af toen ik ineens een ingeving kreeg. Wat als ik hier nu eens mijn voet omsla? Perfect voelbaar tot na Zwitserland. Ook kan ik dan lekker wat dramatiseren, want dat doe ik graag. Dan moeten de drie oersterke venten die mee waren me dragen... Ach, ik heb toch geen zin meer in stappen.
Dus met vreugde wil ik u melden dat ik sinds zaterdag behoor tot een kleinere groep van onze bevolking. Ik ben namelijk voor 3 weken een andersvalide, specifieker: gevoeticapt. Het verdict was nogal gescheurde ligamenten én een stukje bot afgesplinterd.
Wanneer mensen me zien met mijn gips en krukken zullen ze hoogstwaarschijnlijk "ai" en "auw" denken. Maar ikzelf zie eekhoorntjes, bergtoppen en lachende gezichten. Ik zal Zwitserland nog minstens 3 weken indachtig zijn... Het ongemak neem ik er dan wel even bij.
Special thanks to C. P. K. D. R. N. en L. voor het doktertje spelen. En natuurlijk voor de leuke week!
Logisch dat ik een souvenirtje wilde. Dat kan in de vorm van iets materieels, maar ook evengoed foto's of herinneringen. Deze laatsten zijn er in overvloed in mijn hoofd maar omdat dit een supervakantie was, wilde ik er ook graag ééntje op m'n lichaam. Zoals de krassen op mijn benen die ik had na kazoukampen. Of het litteken naast m'n rechterknie door te zwemmen langs koralen in Egypte.
Nadenkend over welk letsel ik mezelf deze keer wilde geven, wandelde ik in de bergen. We hadden net chocolaatjes en wodka van de bomen geplukt dus de sfeer was dik in orde. Ik hoor jullie mentale ze-overdrijft-weerzuchtjes al tot hier, maar dit is echt zo. Hoe het komt dat jullie daar nog nooit van gehoord hebben? Omdat die wodka- en chocoladebomen alleen maar in Stand staan, en laat dat nu net een redelijk onbekend bergdorpje zijn. Vandaar.
Ik dartelde verder een hellingetje af toen ik ineens een ingeving kreeg. Wat als ik hier nu eens mijn voet omsla? Perfect voelbaar tot na Zwitserland. Ook kan ik dan lekker wat dramatiseren, want dat doe ik graag. Dan moeten de drie oersterke venten die mee waren me dragen... Ach, ik heb toch geen zin meer in stappen.
Dus met vreugde wil ik u melden dat ik sinds zaterdag behoor tot een kleinere groep van onze bevolking. Ik ben namelijk voor 3 weken een andersvalide, specifieker: gevoeticapt. Het verdict was nogal gescheurde ligamenten én een stukje bot afgesplinterd.
Wanneer mensen me zien met mijn gips en krukken zullen ze hoogstwaarschijnlijk "ai" en "auw" denken. Maar ikzelf zie eekhoorntjes, bergtoppen en lachende gezichten. Ik zal Zwitserland nog minstens 3 weken indachtig zijn... Het ongemak neem ik er dan wel even bij.
Special thanks to C. P. K. D. R. N. en L. voor het doktertje spelen. En natuurlijk voor de leuke week!
zaterdag 11 september 2010
Kga naar Zwitserland, daag.
Eén of ander breed lachend meisje vroeg me om nog eens een blog te schrijven. Eigenlijk zou ik nu heel droog "Ik ga naar Zwitserland, daag!" moeten schrijven. Maar omdat ik dat dat breed lachende meisje dat niet wil aandoen, schrijf ik een langere blog!
Als u van mooi uitgewerkte samenhangende columns met een plot én climax houdt, lees dan niet verder. Dit wordt een impressie van de gedachten die ik op dit moment heb, en gedachten hebben net onsamenhangendheid als kenmerk (de mijne toch).
Welkom in het hoofd van Ilse! Op dit moment denk ik aan de metro, meer bepaald aan de kiss & ride. Ik heb daar vorige week iets in gepost, aan een jongen naast me in de trein. Nee, ik heb er geen e-mailadres onder gezet zodat hij me kan mailen over welke namen we aan onze liefdeskinderen zullen geven. Die heb ik namelijk al lang zelf beslist. Waarom dat postje dan? Wel, hij was naar Friends aan het kijken, die jongen. En dat is nu net een beetje mijn zwakke plek. Had hij op dat moment meer zin gehad in House (sorry davincihadgelijk) dan was hij mij totaal niet bijgebleven denk ik. Mijn berichtje haalde de metro (joepiejeee).
Morgen ga ik 10 uur lang jungle speed spelen in de auto. *hoopt dat haar reisgenoten wat inventiever geweest zijn*
Conversatie tussen mij en zieke Germaine daarnet:
Ilse: Zeg, jij had nog Zwitserse franken hè?
Germaine: Neeeh.
Ilse: Maar daarnet zei je van wel?
Germaine: Jaaah.
Ilse: Waar liggen die dan?
Germaine: Neeeh.
Ilse: In je portemonnee?
Germaine: Kweeeenie.
Ilse: Waar ligt die?
Germaine: Kweeeenie.
Wat is het verschil tussen een zilveruitje en een zilveruitje?
Niks.
(deze heb ik niet zelf verzonnen).
Conversatie tussen mij en de papa:
Papa: Vergeet die chocolade niet te kopen hè.
Ilse: Ja maar misschien op de terugweg? Anders gaat dat smelten.
Papa: Dat gaat niet smelten.
Ilse: Nee? Waarom niet?
Papa: Omdat het daar koud gaat zijn!
Ilse: Nee! Want overal waar ik kom, schijnt de zon.
Nagelknipper? Check. Ipodkussen? Check. Water? Check. Identiteitskaart? Check.
Tijdens de blok:
Ilse: Aan welk wiel maak jij je fiets vast? Voor- of achterwiel?
L.: Aan mijn middelste.
Ilse: Je middelste wiel...??
(lachsalvo van 5 minuten)
Ik doe niet aan cola light. Ook niet aan autorijden. En niet aan deodorant.
Mocht elke conducteur zo vriendelijk zijn als degene die me een compliment gaf, zou het aantal depressies in België drastisch verminderen. Alsook de klachtenbrieven aan de NMBS.
Ik doe wel aan liegen (cf. dat van die deodorant).
Chocolade is toch eigenlijk wel lekker hè. Zou ik naar beneden gaan? Een mignonettke of zo. Maar eigenlijk is het al laat hè. Goh. Misschien... Het is nooit te laat voor chocolade.
Hoeveel minuten/uren slaap ik morgen in de auto? Normaal gezien zeker 6, maar nu deel ik de achterbank met 2 andere mensen. Mijn papa zegt minder dan een uur. Ik zeg minstens twee uur. Wat zeggen jullie?
Yes! De dvd-speler gevonden voor in de auto. Nu ben ik het inventiefst van iedereen.
Verdomme zeg! Gezoem. Een vlieg. Ga daar weg, rotbeest. Ik wil slapen! Wanneer moet ik ook weer opstaan? Ah. Over 4 uur. Goed bezig Ilse.
Slaapwel! Tot volgende week.
Als u van mooi uitgewerkte samenhangende columns met een plot én climax houdt, lees dan niet verder. Dit wordt een impressie van de gedachten die ik op dit moment heb, en gedachten hebben net onsamenhangendheid als kenmerk (de mijne toch).
Welkom in het hoofd van Ilse! Op dit moment denk ik aan de metro, meer bepaald aan de kiss & ride. Ik heb daar vorige week iets in gepost, aan een jongen naast me in de trein. Nee, ik heb er geen e-mailadres onder gezet zodat hij me kan mailen over welke namen we aan onze liefdeskinderen zullen geven. Die heb ik namelijk al lang zelf beslist. Waarom dat postje dan? Wel, hij was naar Friends aan het kijken, die jongen. En dat is nu net een beetje mijn zwakke plek. Had hij op dat moment meer zin gehad in House (sorry davincihadgelijk) dan was hij mij totaal niet bijgebleven denk ik. Mijn berichtje haalde de metro (joepiejeee).
Morgen ga ik 10 uur lang jungle speed spelen in de auto. *hoopt dat haar reisgenoten wat inventiever geweest zijn*
Conversatie tussen mij en zieke Germaine daarnet:
Ilse: Zeg, jij had nog Zwitserse franken hè?
Germaine: Neeeh.
Ilse: Maar daarnet zei je van wel?
Germaine: Jaaah.
Ilse: Waar liggen die dan?
Germaine: Neeeh.
Ilse: In je portemonnee?
Germaine: Kweeeenie.
Ilse: Waar ligt die?
Germaine: Kweeeenie.
Wat is het verschil tussen een zilveruitje en een zilveruitje?
Niks.
(deze heb ik niet zelf verzonnen).
Conversatie tussen mij en de papa:
Papa: Vergeet die chocolade niet te kopen hè.
Ilse: Ja maar misschien op de terugweg? Anders gaat dat smelten.
Papa: Dat gaat niet smelten.
Ilse: Nee? Waarom niet?
Papa: Omdat het daar koud gaat zijn!
Ilse: Nee! Want overal waar ik kom, schijnt de zon.
Nagelknipper? Check. Ipodkussen? Check. Water? Check. Identiteitskaart? Check.
Tijdens de blok:
Ilse: Aan welk wiel maak jij je fiets vast? Voor- of achterwiel?
L.: Aan mijn middelste.
Ilse: Je middelste wiel...??
(lachsalvo van 5 minuten)
Ik doe niet aan cola light. Ook niet aan autorijden. En niet aan deodorant.
Mocht elke conducteur zo vriendelijk zijn als degene die me een compliment gaf, zou het aantal depressies in België drastisch verminderen. Alsook de klachtenbrieven aan de NMBS.
Ik doe wel aan liegen (cf. dat van die deodorant).
Chocolade is toch eigenlijk wel lekker hè. Zou ik naar beneden gaan? Een mignonettke of zo. Maar eigenlijk is het al laat hè. Goh. Misschien... Het is nooit te laat voor chocolade.
Hoeveel minuten/uren slaap ik morgen in de auto? Normaal gezien zeker 6, maar nu deel ik de achterbank met 2 andere mensen. Mijn papa zegt minder dan een uur. Ik zeg minstens twee uur. Wat zeggen jullie?
Yes! De dvd-speler gevonden voor in de auto. Nu ben ik het inventiefst van iedereen.
Verdomme zeg! Gezoem. Een vlieg. Ga daar weg, rotbeest. Ik wil slapen! Wanneer moet ik ook weer opstaan? Ah. Over 4 uur. Goed bezig Ilse.
Slaapwel! Tot volgende week.
dinsdag 7 september 2010
Kiekjes van de kiekjes
Naar analogie (oh nee, ik begin taalkundetaal te praten op m'n blogs!) met Tess:
Een special Germaine-versus-Jeanine-edition. En ja, wij noemen elkaar écht zo. Gelukkig zeggen we ook nog soms gewoon zus of onze echte namen.
Germaine wilde trouwens "Keezotdoen" als titel. Ik had het uit automatisme bijna veranderd maar dan besefte ik dat het eens gedaan moet zijn dat die bijna 13-jarige hier alles voor het zeggen heeft;)
vrijdag 27 augustus 2010
Klein maar dapper.
"Jij bent geen normaal meisje."
De meeste eerste indrukken die mensen van me hebben, zijn doorgaans anders dan deze. Meestal denken ze dat ik een stille ben (waar ze dan achteraf altijd een klein beetje om lachen). Ze zien me niet als een leiderstype of initiatiefnemer, eerder een volger. Een beetje gewoontjes.
"Goh... niemand is normaal volgens mij. Maar ik snap wat je bedoelt."
Als iemand die me wel kent me moet omschrijven, zeggen ze 9 op 10 keer "klein" als eerste woord. Gevolgd door lief, schattig of speels. Eventueel iets als vrolijk of enthousiast. Maar stoer bijvoorbeeld? Dat zegt niemand. Blijkbaar is het te paradoxaal om een meisje van iets meer dan anderhalve meter te associeeren met het begrip lef.
Nochtans vind ik mezelf soms best stoer, zo als meisje. Uiteraard ben ik wel eens bang, zoals iedereen. Maar gewoon niet zoveel als iedereen. Ik durf naar thrillers te kijken, alleen, in bad. Ik kan ergens slapen zonder elke drie minuten te checken of de deur wel op slot is. Ik voel me 's avonds niet ongemakkelijk omdat de gordijnen nog open zijn en er dan ineens een man achter de ruit zal verschijnen.
Vroeger had ik een toverstokje naast mijn bed om eventuele geesten weg te toveren. Werkte prima, ze lieten me wel met rust. En als er weer eens groene, slijmerige monsters onder mijn bed waren, zei ik steevast tegen mezelf: "Wedden dat ze er niet echt zijn?". Elke keer kreeg ik gelijk.
Ik wilde meedoen aan Fear Factor. Wat op die hoogtes klauteren, en dat nog leuk vinden ook. Spinnen over mijn arm laten kruipen? Peanuts! Maar die beesten opeten, dat ging me te ver.
Mijn kotgenoten bijvoorbeeld, durven niet naar de pizzaman te bellen. Ze vinden het een eng idee om een vreemde de telefoon te krijgen. Liever een halfuur argumenteren waarom zij deze keer vooral NIET hoeven te bellen. Om uiteindelijk een Chinese vrijwilliger aan te duiden. Altijd de kleinste van de groep, that is.
Ik ben degene die iets gaat vragen aan de buschauffeur, omdat mijn vriendin dat niet leuk vindt. Of omdat ze dan gaat struikelen over het gangpad. Goh ja... Als mij dat overkomt, zou ik het niet zo erg vinden. Dan kan ik zeggen dat ik een hele bus aan het lachen gebracht heb;)
Toch zal ik niet snel van mijn schattige imago af raken. Mensen zullen me altijd zien als het kleine meisje met de bloemetjeskleedjes, nooit als de stoere rockchick zonder vrees. Ik heb me daarbij neergelegd, alsook bij het feit dat mensen mij soms nog 16 schatten. Maar er is hoop:
"Jij bent geen normaal meisje, nee. Maar zover was ik al lang."
Deze wijze woorden sprak onze nieuwe (!) kotgenote L., eveneens geen normale. Iets in mij zegt dat we een leuk kotjaar tegemoet gaan.
De meeste eerste indrukken die mensen van me hebben, zijn doorgaans anders dan deze. Meestal denken ze dat ik een stille ben (waar ze dan achteraf altijd een klein beetje om lachen). Ze zien me niet als een leiderstype of initiatiefnemer, eerder een volger. Een beetje gewoontjes.
"Goh... niemand is normaal volgens mij. Maar ik snap wat je bedoelt."
Als iemand die me wel kent me moet omschrijven, zeggen ze 9 op 10 keer "klein" als eerste woord. Gevolgd door lief, schattig of speels. Eventueel iets als vrolijk of enthousiast. Maar stoer bijvoorbeeld? Dat zegt niemand. Blijkbaar is het te paradoxaal om een meisje van iets meer dan anderhalve meter te associeeren met het begrip lef.
Nochtans vind ik mezelf soms best stoer, zo als meisje. Uiteraard ben ik wel eens bang, zoals iedereen. Maar gewoon niet zoveel als iedereen. Ik durf naar thrillers te kijken, alleen, in bad. Ik kan ergens slapen zonder elke drie minuten te checken of de deur wel op slot is. Ik voel me 's avonds niet ongemakkelijk omdat de gordijnen nog open zijn en er dan ineens een man achter de ruit zal verschijnen.
Vroeger had ik een toverstokje naast mijn bed om eventuele geesten weg te toveren. Werkte prima, ze lieten me wel met rust. En als er weer eens groene, slijmerige monsters onder mijn bed waren, zei ik steevast tegen mezelf: "Wedden dat ze er niet echt zijn?". Elke keer kreeg ik gelijk.
Ik wilde meedoen aan Fear Factor. Wat op die hoogtes klauteren, en dat nog leuk vinden ook. Spinnen over mijn arm laten kruipen? Peanuts! Maar die beesten opeten, dat ging me te ver.
Mijn kotgenoten bijvoorbeeld, durven niet naar de pizzaman te bellen. Ze vinden het een eng idee om een vreemde de telefoon te krijgen. Liever een halfuur argumenteren waarom zij deze keer vooral NIET hoeven te bellen. Om uiteindelijk een Chinese vrijwilliger aan te duiden. Altijd de kleinste van de groep, that is.
Ik ben degene die iets gaat vragen aan de buschauffeur, omdat mijn vriendin dat niet leuk vindt. Of omdat ze dan gaat struikelen over het gangpad. Goh ja... Als mij dat overkomt, zou ik het niet zo erg vinden. Dan kan ik zeggen dat ik een hele bus aan het lachen gebracht heb;)
Toch zal ik niet snel van mijn schattige imago af raken. Mensen zullen me altijd zien als het kleine meisje met de bloemetjeskleedjes, nooit als de stoere rockchick zonder vrees. Ik heb me daarbij neergelegd, alsook bij het feit dat mensen mij soms nog 16 schatten. Maar er is hoop:
"Jij bent geen normaal meisje, nee. Maar zover was ik al lang."
Deze wijze woorden sprak onze nieuwe (!) kotgenote L., eveneens geen normale. Iets in mij zegt dat we een leuk kotjaar tegemoet gaan.
zaterdag 14 augustus 2010
Kietelfoto's
Ik had het al eens over gekieteld worden. Als je dat niet (meer) weet, zoek het dan maar eens tussen de ondertussen meer dan 70 berichten. Succes!
Of je kan ook gewoon hierop klikken.
Wel, nu zijn er de harde bewijzen!
Of je kan ook gewoon hierop klikken.
Wel, nu zijn er de harde bewijzen!
Nog niks aan het handje...
Sexy? Dacht het niet! Zo'n Zulke gezichtsuitdrukkingen krijgen de meeste mensen pas na een 10-tal minuten geteisterd te zijn. Bij mij was één por in m'n zij genoeg. EEN.
Op de foto stonden nog twee andere mensen: de kietelaar en een ander breed lachend meisje, die ook een por kreeg op het moment van de foto. Ik heb ze er maar afgeknipt, om privacyredenen. Ookal had het meisje er niets op tegen, ik gun haar een anoniem bestaan op deze blog;)
donderdag 12 augustus 2010
Klaas vaak
In Flair las ik deze week een artikel over dromen. Interessant, over het dagelijkse leven wordt er hier veel geblogd, terwijl ik toch ook wel 8 uur 10 uur per dag slaap. Daar dan ook maar eens een stukje aan wijden!
In dromen verwerk je je emoties, zo zegt Flair. En als je je droom niet herinnert, betekent dat niet dat je niet gedroomd hebt. Iedereen droomt. Gevoelige, emotionele mensen dromen het levendigst, dat zou mijn soms extreem rare dromen wel eens kunnen verklaren. ;) (deze vertel ik later misschien eens)
Hier even de 10 meest voorkomende dromen:
1. Je loopt bloot of in je ondergoed met anderen erbij.
Waarbij de anderen hoogstwaarschijnlijk niet in ondergoed lopen, en jij je dus onaangenaam voelt. Zo'n droom kan je koppelen aan kwetsbaarheid of je belachelijk voelen. Dit heb ik zelf nog niet gedroomd, of deze droom is me niet bijgebleven.
2. Je mist de trein
Deze droom staat voor je persoonlijke ontwikkelingen, je bent bang om een belangrijk aspect van je leven te missen of ontlopen. De trein missen droom ik nooit, dat is eerder iets wat me overkomt in mijn dagelijks leven. (En L., ik duld hier geen commentaar over van jou!)
3. Je moet examen doen, maar...
Je bent het vergeten. Of hebt het niet/verkeerde voorbereid. Of het examen wordt een ramp. Deze droom wijst op een (te) grote druk van je omgeving. Een droom die bij mij regelmatig terugkeert, altijd na een examenperiode. Ik besef dan een paar uren ervoor dat ik eigenlijk een examen moet afleggen. Het vreemde is dat ik vaak droom dat ik wiskunde moest blokken, terwijl ik (waarschijnlijk) nooit meer een wiskunde-examen zal maken. Het zit diep.
4. Je tanden of haren vallen uit
Dit kan vanalles zijn: bang om ouder te worden, bang om je vrouwelijkheid te verliezen, om af te gaan of om ergens aan te beginnen. Nog nooit gedroomd.
5. Je hebt seks met een onbekende
Weerspiegelt onvervulde seksuele behoeften. Dit heb ik nog niet gedroomd. Voila, dan zit dat goed. (Even vermelden dat ik hierover geen commentaar wil van D. Ik kan al zo'n beetje voorspellen wat jij gaat zeggen, dus hou het maar voor jezelf:p)
6. Je wordt achtervolgd
Dit kan echt vanalles zijn, afhankelijk van wie/wat je achtervolger is. Heeft te maken met angst. Ik droom dat nu niet meer, maar vroeger wel denk ik.
7. Je bent zwanger
Voor de venten zijn dit vliegdromen. Wijst op een verandering of nieuw begin. Ik mijn dromen ben ik niet degene die zwanger is, maar mijn zus (12!). Vliegdromen had ik als kind wel, nu iets minder. Vermoedelijk was ik vroeger een jongen.
8. Je valt
Het komt erop neer dat je je onzeker voelt. Ik dacht dat dit te maken had met je spieren die vaster slapen dan je hersenen. Of zoiets. Dit droom ik de laatste tijd minder, maar ik herinner me het gevoel wel.
9. Je gaat dood, of iemand anders sterft
Wijst op een periode in je leven die gedaan is (niet altijd negatief). Of je gevoelens voor die persoon zijn verminderd. Dit heb ik al vaak gedroomd. Ik, mijn hele gezin en een aantal vrienden zijn al een keer of 3 dood geweest. Dit wees niet op een periode die gedaan is, noch op gevoelens die verminderd waren: ik had altijd een intens gevoel van verdriet. En opluchting als ik ze de volgende dag een knuffel kon geven!
10. Je staat voor een gesloten deur
Een hindernis wijst op een wens om iets anders aan te pakken, maar de kracht om het te doen ontbreekt. Het kan ook gaan om iets vergeten zijn (bijvoorbeeld: als je je reispas mist, blijf je liever thuis). Dit zou ik toch betwijfelen. Ik denk niet dat ik dit al gedroomd heb.
Eigenlijk zijn er maar 2 dromen die ik al vaak gehad heb. Weinig, toch? Wat ik ook wel opvallend vond, is dat Flair beweert dat de gemiddelde persoon om de 2 à 3 jaar een nachtmerrie heeft. Ik heb er véél meer! Toch om de twee maanden eens denk ik. Meestal over mensen die mijn huis binnendringen, en ik die zo stil mogelijk probeer te zijn en iemand probeer te bellen. Als er iemand de onderliggende oorzaken hiervan wil raden, doe gerust!
En u, wat speelt er zich af in uw hoofdje 's nachts?
In dromen verwerk je je emoties, zo zegt Flair. En als je je droom niet herinnert, betekent dat niet dat je niet gedroomd hebt. Iedereen droomt. Gevoelige, emotionele mensen dromen het levendigst, dat zou mijn soms extreem rare dromen wel eens kunnen verklaren. ;) (deze vertel ik later misschien eens)
Hier even de 10 meest voorkomende dromen:
1. Je loopt bloot of in je ondergoed met anderen erbij.
Waarbij de anderen hoogstwaarschijnlijk niet in ondergoed lopen, en jij je dus onaangenaam voelt. Zo'n droom kan je koppelen aan kwetsbaarheid of je belachelijk voelen. Dit heb ik zelf nog niet gedroomd, of deze droom is me niet bijgebleven.
2. Je mist de trein
Deze droom staat voor je persoonlijke ontwikkelingen, je bent bang om een belangrijk aspect van je leven te missen of ontlopen. De trein missen droom ik nooit, dat is eerder iets wat me overkomt in mijn dagelijks leven. (En L., ik duld hier geen commentaar over van jou!)
3. Je moet examen doen, maar...
Je bent het vergeten. Of hebt het niet/verkeerde voorbereid. Of het examen wordt een ramp. Deze droom wijst op een (te) grote druk van je omgeving. Een droom die bij mij regelmatig terugkeert, altijd na een examenperiode. Ik besef dan een paar uren ervoor dat ik eigenlijk een examen moet afleggen. Het vreemde is dat ik vaak droom dat ik wiskunde moest blokken, terwijl ik (waarschijnlijk) nooit meer een wiskunde-examen zal maken. Het zit diep.
4. Je tanden of haren vallen uit
Dit kan vanalles zijn: bang om ouder te worden, bang om je vrouwelijkheid te verliezen, om af te gaan of om ergens aan te beginnen. Nog nooit gedroomd.
5. Je hebt seks met een onbekende
Weerspiegelt onvervulde seksuele behoeften. Dit heb ik nog niet gedroomd. Voila, dan zit dat goed. (Even vermelden dat ik hierover geen commentaar wil van D. Ik kan al zo'n beetje voorspellen wat jij gaat zeggen, dus hou het maar voor jezelf:p)
6. Je wordt achtervolgd
Dit kan echt vanalles zijn, afhankelijk van wie/wat je achtervolger is. Heeft te maken met angst. Ik droom dat nu niet meer, maar vroeger wel denk ik.
7. Je bent zwanger
Voor de venten zijn dit vliegdromen. Wijst op een verandering of nieuw begin. Ik mijn dromen ben ik niet degene die zwanger is, maar mijn zus (12!). Vliegdromen had ik als kind wel, nu iets minder. Vermoedelijk was ik vroeger een jongen.
8. Je valt
Het komt erop neer dat je je onzeker voelt. Ik dacht dat dit te maken had met je spieren die vaster slapen dan je hersenen. Of zoiets. Dit droom ik de laatste tijd minder, maar ik herinner me het gevoel wel.
9. Je gaat dood, of iemand anders sterft
Wijst op een periode in je leven die gedaan is (niet altijd negatief). Of je gevoelens voor die persoon zijn verminderd. Dit heb ik al vaak gedroomd. Ik, mijn hele gezin en een aantal vrienden zijn al een keer of 3 dood geweest. Dit wees niet op een periode die gedaan is, noch op gevoelens die verminderd waren: ik had altijd een intens gevoel van verdriet. En opluchting als ik ze de volgende dag een knuffel kon geven!
10. Je staat voor een gesloten deur
Een hindernis wijst op een wens om iets anders aan te pakken, maar de kracht om het te doen ontbreekt. Het kan ook gaan om iets vergeten zijn (bijvoorbeeld: als je je reispas mist, blijf je liever thuis). Dit zou ik toch betwijfelen. Ik denk niet dat ik dit al gedroomd heb.
Eigenlijk zijn er maar 2 dromen die ik al vaak gehad heb. Weinig, toch? Wat ik ook wel opvallend vond, is dat Flair beweert dat de gemiddelde persoon om de 2 à 3 jaar een nachtmerrie heeft. Ik heb er véél meer! Toch om de twee maanden eens denk ik. Meestal over mensen die mijn huis binnendringen, en ik die zo stil mogelijk probeer te zijn en iemand probeer te bellen. Als er iemand de onderliggende oorzaken hiervan wil raden, doe gerust!
En u, wat speelt er zich af in uw hoofdje 's nachts?
Kotgenote D.
Mijn lieve D. verlaat kot. Natuurlijk zijn we daar een beetje verdrietig om. Want wie gaat er nu met mij Duitse liedjes zingen? Of mijn spinazieburgers pikken? En nog zoveel meer.
We hielden elkaar perfect in evenwicht, wij 4. Maar in september zal dat opnieuw een beetje zoeken en aanpassen zijn. Of er een nieuw kotgenootje komt, weten we niet. Ik veronderstel van niet eigenlijk, zoeken naar iemand die nog geen kot heeft gevonden in augustus is een beetje moeilijk. En zoeken naar iemand die op een roze kamer wil slapen is zelfs nog een grotere opgave.
Maar 't is niet omdat D. niet meer met ons samen zal wonen dat we haar niet meer zullen zien hè. Ze mag (lees: moet) wel eens afzakken naar Leuven om toch nog eens ons eten te jatten. Of om met mij over de Nederlandsche taal te praten (yes!).
En die Duitse liedjes... Die kunnen ook wel via skype;)
We hielden elkaar perfect in evenwicht, wij 4. Maar in september zal dat opnieuw een beetje zoeken en aanpassen zijn. Of er een nieuw kotgenootje komt, weten we niet. Ik veronderstel van niet eigenlijk, zoeken naar iemand die nog geen kot heeft gevonden in augustus is een beetje moeilijk. En zoeken naar iemand die op een roze kamer wil slapen is zelfs nog een grotere opgave.
Maar 't is niet omdat D. niet meer met ons samen zal wonen dat we haar niet meer zullen zien hè. Ze mag (lees: moet) wel eens afzakken naar Leuven om toch nog eens ons eten te jatten. Of om met mij over de Nederlandsche taal te praten (yes!).
En die Duitse liedjes... Die kunnen ook wel via skype;)
dinsdag 3 augustus 2010
Koppig? Germaine? Neuh.
Het is algemeen geweten dat kleine zusjes (deels) opgevoed moeten worden door hun oudere zus. Ik zeg 'oudere zus' want 'grote zus' mag ik niet meer zeggen van Germaine. Ik ben me er trouwens van bewust dat de autoriteit die ik probeerde uit te stralen aan het begin van dit bericht een stuk afgekracht wordt door de vorige zin. Maar dit geheel ter zijde.
Germaine is nog maar 12, bijna 13, dus het is nog niet te laat. En toen ze vandaag zei: "Ik wil de Flair", dacht ik meteen aan het verwaande prinsesje van gisteren en greep ik in. Ik antwoordde: "Zeg! Ik wil, ik wil..."
Wat Germaine zou antwoorden in de perfecte wereld:
"Allerliefste zus, mag ik alsjeblieft de Flair?"
Wat Germaine antwoordde in deze gebrekige, maar wel echte wereld:
"Gééf mij de Flair dan?"
Tss. Er is nog werk aan.
Germaine is nog maar 12, bijna 13, dus het is nog niet te laat. En toen ze vandaag zei: "Ik wil de Flair", dacht ik meteen aan het verwaande prinsesje van gisteren en greep ik in. Ik antwoordde: "Zeg! Ik wil, ik wil..."
Wat Germaine zou antwoorden in de perfecte wereld:
"Allerliefste zus, mag ik alsjeblieft de Flair?"
Wat Germaine antwoordde in deze gebrekige, maar wel echte wereld:
"Gééf mij de Flair dan?"
Tss. Er is nog werk aan.
Kostbaar kapsel
Vanavond was ik iets gaan drinken met enkele vrienden. Ik stond binnen in de toiletten mijn handen te wassen toen ik twee meisjes van ongeveer 16 zag staan. Eén meisje zag mij, draaide zich naar me toe en vroeg in paniek: "Heb jij soms een rekkertje?? Want de regen heeft mijn haar verpest!"
Nee, dat had ik niet. Ik zei er ook nog bij: "Maar je haar ligt toch mooi plat?". Ik kreeg de spreek-mij-niet-tegen-bitch-blik. Haar vriendin probeerde nog zachtjes iets in de trant van "Ziedet wel, da meiske zegt ook...", maar ze werd al gauw de mond gesnoerd met "EN TOCH WIL IK EEN REKKERTJE!!!". Ze had er nog net niet "EN WEL NU!" achter gegild. Verwaand nest.
Het ergste vond ik dat ze echt sluik haar had. Geen bekje, krulletje, niks! Je kon de warmte van haar stijltang nog bijna voelen. En ik, ik kon alleen maar denken: Godzijdank dat ik nooit zo ben geweest.
Nee, dat had ik niet. Ik zei er ook nog bij: "Maar je haar ligt toch mooi plat?". Ik kreeg de spreek-mij-niet-tegen-bitch-blik. Haar vriendin probeerde nog zachtjes iets in de trant van "Ziedet wel, da meiske zegt ook...", maar ze werd al gauw de mond gesnoerd met "EN TOCH WIL IK EEN REKKERTJE!!!". Ze had er nog net niet "EN WEL NU!" achter gegild. Verwaand nest.
Het ergste vond ik dat ze echt sluik haar had. Geen bekje, krulletje, niks! Je kon de warmte van haar stijltang nog bijna voelen. En ik, ik kon alleen maar denken: Godzijdank dat ik nooit zo ben geweest.
woensdag 28 juli 2010
Kavantie: Slot
Zo, ik heb mijn blogs een beetje aangepast en er foto's aan toegevoegd. Wil je weten wat Marco als dessert gaf? Of hoe de signori/signore-deuren eruit zagen? Dan kan je mijn reisverslagje herlezen door op deze link te klikken.
Verder zou ik wel eens willen weten wat jullie vinden van de K-titels van deze blog. Of jullie (vaak) denken: "Oh, nu maakt ze zich er toch weer snel vanaf" of "Allee, kavantie is niet eens een woord! Zo kan ik het ook hoor!". Leuk is het allemaal wel, maar toch ook een beperking. Soms is er echt geen allesomvattend K-woord dat kan dienen als titel. Maar als ik stop met de K-woorden, zou ik ook moeten stoppen op dit adres hè. Ah ja, want dit is nu wel de K-blog, alle titels hier beginnen met een K. Behalve mijn eerste bericht, maar uitzonderingen die de regel bevestigen, moeten er ook zijn, nietwaar?
Verder zou ik wel eens willen weten wat jullie vinden van de K-titels van deze blog. Of jullie (vaak) denken: "Oh, nu maakt ze zich er toch weer snel vanaf" of "Allee, kavantie is niet eens een woord! Zo kan ik het ook hoor!". Leuk is het allemaal wel, maar toch ook een beperking. Soms is er echt geen allesomvattend K-woord dat kan dienen als titel. Maar als ik stop met de K-woorden, zou ik ook moeten stoppen op dit adres hè. Ah ja, want dit is nu wel de K-blog, alle titels hier beginnen met een K. Behalve mijn eerste bericht, maar uitzonderingen die de regel bevestigen, moeten er ook zijn, nietwaar?
dinsdag 27 juli 2010
Kwijlen zeg ik u!
Deze vormpjes kocht ik in Italië, veel te duur natuurlijk, maar cakevormpjes zijn voor het leven. Een investering dus.
En geef toe, als je dit ziet, kan je toch niets anders dan kwijlen?
Toen ik deze foto's trok, vroeg vader of ik ze soms op Ebay wilde verkopen. Neen, op m'n blog zetten, dan denkt iedereen dat ik kan koken.
Want oh nee, het mengsel komt uit een pakske. Omdat ik en mijn zus even geen zin hadden in eieren breken. En we het toch hadden liggen. Maar volgende keer hé, dan maak ik ze zelf. Met witte chocolade!
vrijdag 23 juli 2010
Klein testje: blauwe plek
Als je iemand een half uur lang tikjes geeft met je vinger krijgt die persoon een blauwe plek.
Aangezien ik hier toch al onnozele testjes deed, kon dit er ook nog wel bij. Bovendien wilden Germaine en Bernadetta dit maar al te graag op mij uittesten. Gelukkig kon ik ze nog ompraten, en veranderde het OP UW VOORHOOFD! in op uw arm dan.
Germaine begon. Hoe lang noooog? Euh... Zevenentwintig minuten zus. Na ongeveer 5 minuten voelde ik het al en was ik er vrij zeker van dat het een blauwe plek zou worden. Ze hebben het niet makkelijk gehad, die twee, we waren zelfs even bang dat zij blauwe plekken op hun vingertoppen zouden krijgen.
Na een half uur -eindelijk!- voelde mijn arm een beetje slap aan, en zag je nog niet meteen iets. Nog maar even wachten tot de volgende dag. En toen... Niets. Geen blauwe plek.
Ik wist het, we hadden harder moeten duwen hè! Euh nee, Germaine, toch niet. Het is gewoon een fabeltje.
Aangezien ik hier toch al onnozele testjes deed, kon dit er ook nog wel bij. Bovendien wilden Germaine en Bernadetta dit maar al te graag op mij uittesten. Gelukkig kon ik ze nog ompraten, en veranderde het OP UW VOORHOOFD! in op uw arm dan.
Germaine begon. Hoe lang noooog? Euh... Zevenentwintig minuten zus. Na ongeveer 5 minuten voelde ik het al en was ik er vrij zeker van dat het een blauwe plek zou worden. Ze hebben het niet makkelijk gehad, die twee, we waren zelfs even bang dat zij blauwe plekken op hun vingertoppen zouden krijgen.
Na een half uur -eindelijk!- voelde mijn arm een beetje slap aan, en zag je nog niet meteen iets. Nog maar even wachten tot de volgende dag. En toen... Niets. Geen blauwe plek.
Ik wist het, we hadden harder moeten duwen hè! Euh nee, Germaine, toch niet. Het is gewoon een fabeltje.
dinsdag 20 juli 2010
Kinderpraat
Ik ben nu bij mijn tante, dat nichtje en die neefjes die ik zo gemist heb. Dus even een bloemlezing van wat er hier allemaal geconverseerd wordt:
A. (nichtje): Ilse, op mijn verlanglijstje voor mijn verjaardag staan er ook zulke schoenen met hakjes. Jij gaat mij die dan kopen hé?
Ilse: En wat vindt je mama daarvan denk je?
A.: Jah... Zij moet ze niet aandoen hoor!
Ilse: Nee, maar ze moet er wel naar kijken hé.
A.: Zeg! Dan kijkt ze maar eens naar mijn haren of zo.
T. (neefje): Ilse, gaan jouw voeten NOOIT meer groeien?
Ilse: Nee.
T.: Waaroooom?
Ilse: Ze zijn volgroeid.
T.: Neeee! Omdat jij teveel pintjes gedronken hebt!
Ilse: Wat is T. aan het doen?
A.: Ik weet het niet... Ga maar eens kijken want hij is verdacht stil.
G. (neefje): Ilse?
Ilse: Ja?
G.: De trap is alleen voor grote kindjes!
Ilse: Ah, voor mij dan. Ik ben wel een groot kindje hé?
G. (droog): Nee.
G.: Kijk! (wijst naar mijn oorbel) Een boemetje!
Ilse: Ja, dat zijn roosjes. Vind je ze mooi?
G.: Nee.
Ilse: Zeg eens wat ik moet tekenen! (hopend op een bloem of zon)
G.: EEN LEEUW!
...
G.:(kijkt bedenkelijk) Dat is geen leeuw...
Ilse: Zal ik iets anders tekenen dan?
G. Das een beetje dom héé.
Ilse: Wat? Mijn leeuw?
G.: Ja.
We spelen 'wie is het?' met dieren, waarvoor G. (3 jaar) eigenlijk nog een beetje te jong is:
Ilse: Is het jouwe een huisdier?
G: Nee... Kan die fa jouw een huis drage?
A: Ilse, ga je mee? Zou je dan niet iets treffelijkers aandoen? (ik draag een topje en een rokje)
A. (nichtje): Ilse, op mijn verlanglijstje voor mijn verjaardag staan er ook zulke schoenen met hakjes. Jij gaat mij die dan kopen hé?
Ilse: En wat vindt je mama daarvan denk je?
A.: Jah... Zij moet ze niet aandoen hoor!
Ilse: Nee, maar ze moet er wel naar kijken hé.
A.: Zeg! Dan kijkt ze maar eens naar mijn haren of zo.
T. (neefje): Ilse, gaan jouw voeten NOOIT meer groeien?
Ilse: Nee.
T.: Waaroooom?
Ilse: Ze zijn volgroeid.
T.: Neeee! Omdat jij teveel pintjes gedronken hebt!
Ilse: Wat is T. aan het doen?
A.: Ik weet het niet... Ga maar eens kijken want hij is verdacht stil.
G. (neefje): Ilse?
Ilse: Ja?
G.: De trap is alleen voor grote kindjes!
Ilse: Ah, voor mij dan. Ik ben wel een groot kindje hé?
G. (droog): Nee.
G.: Kijk! (wijst naar mijn oorbel) Een boemetje!
Ilse: Ja, dat zijn roosjes. Vind je ze mooi?
G.: Nee.
Ilse: Zeg eens wat ik moet tekenen! (hopend op een bloem of zon)
G.: EEN LEEUW!
...
G.:(kijkt bedenkelijk) Dat is geen leeuw...
Ilse: Zal ik iets anders tekenen dan?
G. Das een beetje dom héé.
Ilse: Wat? Mijn leeuw?
G.: Ja.
We spelen 'wie is het?' met dieren, waarvoor G. (3 jaar) eigenlijk nog een beetje te jong is:
Ilse: Is het jouwe een huisdier?
G: Nee... Kan die fa jouw een huis drage?
A: Ilse, ga je mee? Zou je dan niet iets treffelijkers aandoen? (ik draag een topje en een rokje)
Kavantie! (de laatste 3 dagen)
waren in La Corte. Daar waren we al twee keer geweest, en het was er weer super.
Ja, die onderste, dat ben ik.
We gingen een beetje shoppen, wijn proeven en naar een subtropisch zwembad. We aten er de lekkerste desserts ooit, op één na. Ja, ik heb een mentale desserten top-3. Dit staat op 2:
Met 'dit' bedoel ik dan wel alles. Links zie je een pistache-chocolacreatie, in het midden appelsien-, meloen- en aardbeiensorbet en de andere 2 waren moeulleuxjes met aardbeien en een soort nootjesijs. Ik werd er gewoon extatisch van, zo lekker allemaal.
Nummer 3 in mijn top werd ook bereikt deze vakantie (nog nooit gebeurd!), de zogenaamde Summer Tiramisu. Nam nam. Dat ga ik ooit zelf eens maken. Ah ja, want door wat geslijm kregen we het receptje mee.
Ook kwamen we erachter dat paaldansen doodvermoeiend moet zijn. Als ik me dan eens, na 300 mislukte pogingen, ondersteboven rond die paal kon krijgen, hield ik dat 1 à 2 seconden uit. Germaine was er wel goed in, nu wil ze een paal op haar kamer:p
De overdreven spieren zijn trouwens gezichtsbedrog, door de foto. Ik kan ze wel iets of wat opspannen, maar mijn biceps steekt in het echt niet zo uit;).
Ja, die onderste, dat ben ik.
We gingen een beetje shoppen, wijn proeven en naar een subtropisch zwembad. We aten er de lekkerste desserts ooit, op één na. Ja, ik heb een mentale desserten top-3. Dit staat op 2:
Met 'dit' bedoel ik dan wel alles. Links zie je een pistache-chocolacreatie, in het midden appelsien-, meloen- en aardbeiensorbet en de andere 2 waren moeulleuxjes met aardbeien en een soort nootjesijs. Ik werd er gewoon extatisch van, zo lekker allemaal.
Nummer 3 in mijn top werd ook bereikt deze vakantie (nog nooit gebeurd!), de zogenaamde Summer Tiramisu. Nam nam. Dat ga ik ooit zelf eens maken. Ah ja, want door wat geslijm kregen we het receptje mee.
Ook kwamen we erachter dat paaldansen doodvermoeiend moet zijn. Als ik me dan eens, na 300 mislukte pogingen, ondersteboven rond die paal kon krijgen, hield ik dat 1 à 2 seconden uit. Germaine was er wel goed in, nu wil ze een paal op haar kamer:p
De overdreven spieren zijn trouwens gezichtsbedrog, door de foto. Ik kan ze wel iets of wat opspannen, maar mijn biceps steekt in het echt niet zo uit;).
zondag 11 juli 2010
Kavantie! (10 en 11)
Ik heb zin om hier te schrijven:
Gisteren Orvieto en vandaag Rome. Het was leuk. Daag.
Amai, ze schrijft tweehonderd alinea's over ijs en over Rome schrijft ze niks! Nee. Rome was fijn, maar vooral veel. Als ik dat alles zou schrijven... Wel, dat zou gewoon niet in een blog kunnen. Ik ben daar op dit moment té overprikkeld voor. Er is ook een minder leuke kant geweest aan Rome, waarover ik maar al te graag zou bloggen. Maar onder een wachtwoordje. Voor een beperkt publiek. Maar blogspot doet niet mee aan wachtwoorden, dus helaas pindakaas!
Niets dus. Ik heb dat recht, want ik ben moe. En het is vakantie. En het is MIJN blog. Voila, dat was het voor vandaag.
Update: Ik beschrijf dan wel niet wat we allemaal gedaan/gezien hebben, maar een paar fototjes van Rome ontzeg ik jullie natuurlijk niet:
Colosseum
Ponte S. Angelo
St-Pietersplein
Trevi fontein
Overzichtje
Gisteren Orvieto en vandaag Rome. Het was leuk. Daag.
Amai, ze schrijft tweehonderd alinea's over ijs en over Rome schrijft ze niks! Nee. Rome was fijn, maar vooral veel. Als ik dat alles zou schrijven... Wel, dat zou gewoon niet in een blog kunnen. Ik ben daar op dit moment té overprikkeld voor. Er is ook een minder leuke kant geweest aan Rome, waarover ik maar al te graag zou bloggen. Maar onder een wachtwoordje. Voor een beperkt publiek. Maar blogspot doet niet mee aan wachtwoorden, dus helaas pindakaas!
Niets dus. Ik heb dat recht, want ik ben moe. En het is vakantie. En het is MIJN blog. Voila, dat was het voor vandaag.
Update: Ik beschrijf dan wel niet wat we allemaal gedaan/gezien hebben, maar een paar fototjes van Rome ontzeg ik jullie natuurlijk niet:
Colosseum
Ponte S. Angelo
St-Pietersplein
Trevi fontein
Overzichtje
vrijdag 9 juli 2010
Kavantie! (9)
Vandaag gereden naar ons tweede adresje. Onderweg nog een stop Deruta en Todi. Deruta is een keramiekstadje, Todi een stadje waarvoor je eerst 320 trappen moet beklimmen. In de zon. Bah. Maar het uitzicht was er wel mooi.
In één van de keramiekwinkeltjes in Deruta was er een man een keramiekstuk aan het beschilderen. We keken toe met de nodige wauws en toen vroeg ik "So, can I try it now?"
Al lachend gezegd natuurlijk. Maar de meneer veerde meteen recht en zei "Of course!"
Uh? Wat? Ik met mijn groot bakkes weer. En daar zat ik dan, een beetje keramiek te schilderen. Nauwkeurig, binnen de lijntjes, want het zou later niet voor minder dan 100 euro verkocht worden.
De meneer vond het goed gedaan, gelukkig. Hij zei dat ik een vaste hand had, yes!
Nu zijn we voor 4 dagen op een ander adresje. Bij het vorige hadden we het wel een beetje gezien. Het was er niet slecht, maar een beetje chaotisch soms. Met een paar schoonheidsfoutjes. Gelukkig wordt het vanaf nu waarschijnlijk alleen maar beter, hier ziet het er veelbelovend uit en ons volgende adresje wordt er ééntje waar we al twee keer geweest zijn.
In één van de keramiekwinkeltjes in Deruta was er een man een keramiekstuk aan het beschilderen. We keken toe met de nodige wauws en toen vroeg ik "So, can I try it now?"
Al lachend gezegd natuurlijk. Maar de meneer veerde meteen recht en zei "Of course!"
Uh? Wat? Ik met mijn groot bakkes weer. En daar zat ik dan, een beetje keramiek te schilderen. Nauwkeurig, binnen de lijntjes, want het zou later niet voor minder dan 100 euro verkocht worden.
De meneer vond het goed gedaan, gelukkig. Hij zei dat ik een vaste hand had, yes!
Nu zijn we voor 4 dagen op een ander adresje. Bij het vorige hadden we het wel een beetje gezien. Het was er niet slecht, maar een beetje chaotisch soms. Met een paar schoonheidsfoutjes. Gelukkig wordt het vanaf nu waarschijnlijk alleen maar beter, hier ziet het er veelbelovend uit en ons volgende adresje wordt er ééntje waar we al twee keer geweest zijn.
Kleineken.
Een keer iets anders. Dit verhaal speelt zich af in Italië. In een zeker hotel waren er eens drie honden. Een grote, middelgrote en een kleintje. De grote was een Duitse scheper, de andere 2 rassen ken ik niet. Ik en Germaine zijn hondenmensen, Bernadetta houdt er ook wel van. De middelgrote vonden we het mooist; we noemden hem Baptiste. De andere twee werden 'de groten' en 'het kleineken' gedoopt.
Bij het kleineken merkten we meteen op dat ze wondjes had. Mishandeld geweest, dachten we. Komt vast uit het asiel of zo. De hotelbaas kwam erbij staan en zei dat we voorzichtig moesten zijn. Het hondje had een gebroken kaak. Hij vertelde dat dit kwam doordat de groten hem gebeten had.
's Avonds zaten we te eten toen het kleineken onder onze tafel door naar boven liep, jankend. Ik heb nog nooit eerder een hond op die manier horen janken van de pijn. De baas kwam aan onze tafel staan en zei dat de groten hem weer had aangevallen. Dat deed ze namelijk al sinds de eerste dag waarop ze het kleineken hadden. Bij Baptiste niet, da's een mannetje, daarop was de groten niet jaloers.
Zij vonden het ook heel erg om dat kleintjen zo te zien. De groten werd dan uiteraard gestraft, maar toch, dat kleineken had dan wel pijn. We opperden om ze te scheiden, maar dat ging niet zeiden ze. De honden konden namelijk altijd buiten lopen. En ze wilden er geen van de twee wegdoen. Ook de optie wij nemen dat kleineken wel met ons mee hoor, werd niet goed bevonden.
Vanochtend dan, hoorden we het kleineken weer janken, de groten luid blaffend. Erg, zo erg, maar wij konden er onmogelijk tussenkomen. Een uurtje later stapten we in de auto. We reden langs het smalle weggetje en zagen daar iets liggen, een paar meter voor ons. We stopten.
Het was het kleineken. Dood.
Bij het kleineken merkten we meteen op dat ze wondjes had. Mishandeld geweest, dachten we. Komt vast uit het asiel of zo. De hotelbaas kwam erbij staan en zei dat we voorzichtig moesten zijn. Het hondje had een gebroken kaak. Hij vertelde dat dit kwam doordat de groten hem gebeten had.
's Avonds zaten we te eten toen het kleineken onder onze tafel door naar boven liep, jankend. Ik heb nog nooit eerder een hond op die manier horen janken van de pijn. De baas kwam aan onze tafel staan en zei dat de groten hem weer had aangevallen. Dat deed ze namelijk al sinds de eerste dag waarop ze het kleineken hadden. Bij Baptiste niet, da's een mannetje, daarop was de groten niet jaloers.
Zij vonden het ook heel erg om dat kleintjen zo te zien. De groten werd dan uiteraard gestraft, maar toch, dat kleineken had dan wel pijn. We opperden om ze te scheiden, maar dat ging niet zeiden ze. De honden konden namelijk altijd buiten lopen. En ze wilden er geen van de twee wegdoen. Ook de optie wij nemen dat kleineken wel met ons mee hoor, werd niet goed bevonden.
Vanochtend dan, hoorden we het kleineken weer janken, de groten luid blaffend. Erg, zo erg, maar wij konden er onmogelijk tussenkomen. Een uurtje later stapten we in de auto. We reden langs het smalle weggetje en zagen daar iets liggen, een paar meter voor ons. We stopten.
Het was het kleineken. Dood.
Kavantie! (8)
Vandaag het laatste dagje op adresje 1 (tussenstop niet meegerekend). Vooral aan het zwembad gelegen en een paar winkeltjes gedaan.
En serieus wild gedaan ook! Zo maar liefst 3 paar schoenen gekocht. 3! In dezelfde winkel! Dat is me nog nooit overkomen. Uiteraard met zoveel getwijfel dat ze me er nu nog mee pesten. Dat twijfelen afleren zal nog niet voor direct zijn denk ik...:)
's Avonds bij Marco gegeten en het was weer jammie. De lekkerste lasagne ooit gegeten. Die van den aldi is er niks tegen. Echt, ik zou het zelfs durven classeren in mijn top 'lekkerste eten ooit.
Als dessert twijfelden we tussen fragole en tiramisu. En uiteindelijk gaf Marco ons dit:
Ons Italiaans is redelijk beperkt. Maar meer dan multo multo multo multo bene hoefden we niet te zeggen eigenlijk.
En serieus wild gedaan ook! Zo maar liefst 3 paar schoenen gekocht. 3! In dezelfde winkel! Dat is me nog nooit overkomen. Uiteraard met zoveel getwijfel dat ze me er nu nog mee pesten. Dat twijfelen afleren zal nog niet voor direct zijn denk ik...:)
's Avonds bij Marco gegeten en het was weer jammie. De lekkerste lasagne ooit gegeten. Die van den aldi is er niks tegen. Echt, ik zou het zelfs durven classeren in mijn top 'lekkerste eten ooit.
Als dessert twijfelden we tussen fragole en tiramisu. En uiteindelijk gaf Marco ons dit:
Ons Italiaans is redelijk beperkt. Maar meer dan multo multo multo multo bene hoefden we niet te zeggen eigenlijk.
woensdag 7 juli 2010
Kavantie! (6 en 7)
Dag 6 een wijnproeverij bezocht en verder naar Monte Pulciano, een stadje om in het thema van de wijn te blijven. Lederen tassen waren er ook, maar daar zal ik nu maar niet over uitwijden (het blijft hier uiteraard zwembad-eten-gerelateerd:p).
Dag 7 was een uitstapje naar Siena. Daar eerst een uur (!) in cirkeltjes gereden om een parkeerplaatsje te vinden. Woensdag is er blijkbaar een markt, zeer veel volk dus.
In Siena opnieuw het allerlekkerste ijsje van de wereld gegeten, witte chocolade dit keer. En prachtige schoenen gezien. Pareltjes. Ik keek ernaar zoals een dikkerdje naar chocoladetaart kan kijken.
En ik kan hier niet schrijven dat ik ze heb. Ze liggen nog steeds in de winkel in Siena, nadat ik ze eerst een half uur aan m'n voetjes heb gehouden. Voor het rouwproces en de verwerking en zo. Ze waren te duur. En moeilijk te combineren.
Een foto heb ik er niet van, dan zouden jullie dingen kunnen zeggen als "Oh ze zijn mooi! Ilse wat heb je nu gedaan?!". Of "Bah, chance dat je ze niet hebt.", en da's misschien nog erger.
Ook een prachtig kaarsensmeltwinkeltje gevonden. Bernadetta en Germaine hebben iets laten maken voor een vriendinnetje.
Vandaag ook voor de derde keer gegeten bij Marco (het signori/signore-restaurant). Hij is echt zo'n typische Italiaanse restaurantbeheerder (woord met dank aan Bernadetta). Het is daar ook veel lekkerder en gezelliger eten dan in het hotel. En hier in het hotel spreken ze me ook niet aan met principesa.
Dag 7 was een uitstapje naar Siena. Daar eerst een uur (!) in cirkeltjes gereden om een parkeerplaatsje te vinden. Woensdag is er blijkbaar een markt, zeer veel volk dus.
In Siena opnieuw het allerlekkerste ijsje van de wereld gegeten, witte chocolade dit keer. En prachtige schoenen gezien. Pareltjes. Ik keek ernaar zoals een dikkerdje naar chocoladetaart kan kijken.
En ik kan hier niet schrijven dat ik ze heb. Ze liggen nog steeds in de winkel in Siena, nadat ik ze eerst een half uur aan m'n voetjes heb gehouden. Voor het rouwproces en de verwerking en zo. Ze waren te duur. En moeilijk te combineren.
Een foto heb ik er niet van, dan zouden jullie dingen kunnen zeggen als "Oh ze zijn mooi! Ilse wat heb je nu gedaan?!". Of "Bah, chance dat je ze niet hebt.", en da's misschien nog erger.
Ook een prachtig kaarsensmeltwinkeltje gevonden. Bernadetta en Germaine hebben iets laten maken voor een vriendinnetje.
Vandaag ook voor de derde keer gegeten bij Marco (het signori/signore-restaurant). Hij is echt zo'n typische Italiaanse restaurantbeheerder (woord met dank aan Bernadetta). Het is daar ook veel lekkerder en gezelliger eten dan in het hotel. En hier in het hotel spreken ze me ook niet aan met principesa.
maandag 5 juli 2010
Kavantie! (5)
Vandaag een uitstapje naar Assisi, een nogal religieus stadje. Daar hebben we kerken bezocht en ijsjes gegeten. Het plan is om binnenkort een wedstrijdje te doen: om het eerst 3 bollen ijs naar binnen spelen. En drie Italiaanse bollen, da's niet niks. Maar onderschat mij niet op het gebied van ijs eten!
Wel, daarvoor moet er natuurlijk eerst getraind worden. We kregen het lumineuze idee om er een spelletje van te maken: iedereen eet één bol, gekozen door iemand anders. Er werden naamkaartjes geschreven en getrokken. En voor de persoon die jij trok, moest je dan een ijsje kiezen. Iedereen mocht ook één smaak zeggen die het zeker NIET mocht zijn. En van zodra we allemaal het juiste ijsje hadden, was het om 't eerst.
Voor mij was het veto-en niet echt een probleem, ik lust bijna alle ijsjes. Enkel pompelmoes en vanille (zie de vorige blog;)) wilde ik zeker niet. Mijn veto ging uiteindelijk naar pompelmoes. Iedereen bestelde het ijsje voor de persoon op het kaartje, maar niemand wist toen al welk ijsje hij/zij zou eten. Ikzelf had Don Juan getrokken. Ik koos voor hem een felblauw ijsje (smurfenijs?), Germaine nam vanille met een grote smile op haar gezicht (ik voelde de bui al hangen), Bernadetta* koos iets ferrerorocherachtigs, Don Juan* nam ook blauw gedoe en Umbarto* nam iets kinderbuenoachtigs.
Spannend. Hoewel ik al bijna zeker was dat ik vanille ging krijgen. Maar nee! Ik kreeg het ferreroijs! Jammie, dank je Bernadetta! Het vanille-ijs was helaas voor haar. De venten aten beide blauw ijs en Germaine het kinderding.
Ik won helaas niet, maar het was maar een training hè.
Vanille, kinderbueno, ferrero rocher en blauw ijs.
*Deze namen zijn fictief. En mijn zus heet ook niet écht Germaine;)
Update: Ik moet van Germaine (die trouwens zwaar verontwaardigd is door de volgende feiten) schrijven dat er een mevrouw commentaar op haar en Bernadetta gegeven had omdat ze in dat religieuze stadje in bikinibovenstukje rondliepen. De vrouw zei iets van: This is not the beach but a spiritual domain! Germaine en Bernadetteke waren wel eventjes verbaasd. Maar 30 seconden later waren ze weer hun eigenste zelfjes en begonnen ze sex on the beach te zingen. Waardoor de vrouw haar pas nog een beetje meer versnelde.
Wel, daarvoor moet er natuurlijk eerst getraind worden. We kregen het lumineuze idee om er een spelletje van te maken: iedereen eet één bol, gekozen door iemand anders. Er werden naamkaartjes geschreven en getrokken. En voor de persoon die jij trok, moest je dan een ijsje kiezen. Iedereen mocht ook één smaak zeggen die het zeker NIET mocht zijn. En van zodra we allemaal het juiste ijsje hadden, was het om 't eerst.
Voor mij was het veto-en niet echt een probleem, ik lust bijna alle ijsjes. Enkel pompelmoes en vanille (zie de vorige blog;)) wilde ik zeker niet. Mijn veto ging uiteindelijk naar pompelmoes. Iedereen bestelde het ijsje voor de persoon op het kaartje, maar niemand wist toen al welk ijsje hij/zij zou eten. Ikzelf had Don Juan getrokken. Ik koos voor hem een felblauw ijsje (smurfenijs?), Germaine nam vanille met een grote smile op haar gezicht (ik voelde de bui al hangen), Bernadetta* koos iets ferrerorocherachtigs, Don Juan* nam ook blauw gedoe en Umbarto* nam iets kinderbuenoachtigs.
Spannend. Hoewel ik al bijna zeker was dat ik vanille ging krijgen. Maar nee! Ik kreeg het ferreroijs! Jammie, dank je Bernadetta! Het vanille-ijs was helaas voor haar. De venten aten beide blauw ijs en Germaine het kinderding.
Ik won helaas niet, maar het was maar een training hè.
Vanille, kinderbueno, ferrero rocher en blauw ijs.
*Deze namen zijn fictief. En mijn zus heet ook niet écht Germaine;)
Update: Ik moet van Germaine (die trouwens zwaar verontwaardigd is door de volgende feiten) schrijven dat er een mevrouw commentaar op haar en Bernadetta gegeven had omdat ze in dat religieuze stadje in bikinibovenstukje rondliepen. De vrouw zei iets van: This is not the beach but a spiritual domain! Germaine en Bernadetteke waren wel eventjes verbaasd. Maar 30 seconden later waren ze weer hun eigenste zelfjes en begonnen ze sex on the beach te zingen. Waardoor de vrouw haar pas nog een beetje meer versnelde.
zondag 4 juli 2010
Kavantie! (4)
Vandaag hebben we 5 dingen geleerd:
1. Het brood in Italië is niet hetzelfde als dat in België. Hier doen ze er namelijk geen zout in, waardoor het niet te eten is. Gelukkig geven ze hier ook vaak soepstengels, die dan weer véél lekkerder zijn dan bij ons.
2. De soep in Italië is ook niet dezelfde als die in België. Eigenlijk krijg je gewoon een dikke brij bestaande uit tomatensaus en kaas. Niet slecht, maar ook geen soep. En heel zwaar.
3. Gebakjes in Italië zijn niet dezelfde als die in België. Als je voorbij een bakkerij loopt, lokt de geur je naar binnen. Op dat moment kon ik nog wel even wachten om naar het restaurant te gaan (en ik had een minuut ervoor nog gezegd: "Oh al half één, bijna etenstijd!!") en wilde in afwachting wel zo een lekker taartje. Koekje. Ding. Jammie. Ik nam een soort hoorntje boordevol witte pudding, maar lekker dat dat eruit zag! En die geur! Ik neem een grote hap en... Oei. 't Is gelijk een beetje zuur. Het was geen vanille zoals bij ons maar citroenvulling. Bah.
4. Als je naar het toilet gaat in Italië is het best handig om het verschil tussen signori en signore te weten. Meestal staan er mannetjes op de deur, vandaag niet. In beide WC's was er een vuilbak. Dan dacht ik eens logisch na: de deur met signore was beplakt met een sticker van een soort tak met bloemetjes aan, die van signori met twee roze bloemen. Dus de Signori zijn de vrouwen! Ja niet dus hé. Maar allee. Welke man wil er nu naar een toilet met roze bloemen op de deur??
5. Aanvaard geen eten 'van het huis'. Germaine kreeg een dessertje. En vanaf het moment dat het in je mond zat, veranderde je gezichtsuitdrukking. Als je dat lekker vindt dan... Nee het kan gewoon niet. En hoe ziet zoiets eruit? Zo:
Het was een vieze cakebasis met een soort vieze slagroom en pistache (die je niet smaakte). Ook zaten er vieze roze, niet-identificeerbare bolletjes in.
1. Het brood in Italië is niet hetzelfde als dat in België. Hier doen ze er namelijk geen zout in, waardoor het niet te eten is. Gelukkig geven ze hier ook vaak soepstengels, die dan weer véél lekkerder zijn dan bij ons.
2. De soep in Italië is ook niet dezelfde als die in België. Eigenlijk krijg je gewoon een dikke brij bestaande uit tomatensaus en kaas. Niet slecht, maar ook geen soep. En heel zwaar.
3. Gebakjes in Italië zijn niet dezelfde als die in België. Als je voorbij een bakkerij loopt, lokt de geur je naar binnen. Op dat moment kon ik nog wel even wachten om naar het restaurant te gaan (en ik had een minuut ervoor nog gezegd: "Oh al half één, bijna etenstijd!!") en wilde in afwachting wel zo een lekker taartje. Koekje. Ding. Jammie. Ik nam een soort hoorntje boordevol witte pudding, maar lekker dat dat eruit zag! En die geur! Ik neem een grote hap en... Oei. 't Is gelijk een beetje zuur. Het was geen vanille zoals bij ons maar citroenvulling. Bah.
4. Als je naar het toilet gaat in Italië is het best handig om het verschil tussen signori en signore te weten. Meestal staan er mannetjes op de deur, vandaag niet. In beide WC's was er een vuilbak. Dan dacht ik eens logisch na: de deur met signore was beplakt met een sticker van een soort tak met bloemetjes aan, die van signori met twee roze bloemen. Dus de Signori zijn de vrouwen! Ja niet dus hé. Maar allee. Welke man wil er nu naar een toilet met roze bloemen op de deur??
5. Aanvaard geen eten 'van het huis'. Germaine kreeg een dessertje. En vanaf het moment dat het in je mond zat, veranderde je gezichtsuitdrukking. Als je dat lekker vindt dan... Nee het kan gewoon niet. En hoe ziet zoiets eruit? Zo:
Het was een vieze cakebasis met een soort vieze slagroom en pistache (die je niet smaakte). Ook zaten er vieze roze, niet-identificeerbare bolletjes in.
zaterdag 3 juli 2010
Kavantie! (3)
Vandaag een uitstapje naar Perugia gedaan, en daar het lekkerste ijsje van de hele wereld gegeten. Chocolade met kers. Nam nam.
Tevens ook de eerste foto op mijn blog waar Germaine opstaat.
En nee, ik zal hier niet enkel foto's posten van het eten... Het zwembad mogen jullie ook zien.
Tevens ook de eerste foto op mijn blog waar Germaine opstaat.
En nee, ik zal hier niet enkel foto's posten van het eten... Het zwembad mogen jullie ook zien.
Kavantie! (2)
Als je dit ziet, besef je hoeveel je het Italiaanse eten gemist hebt:
Het was heel lekker trouwens, kwijl maar een beetje.
update: het heet Gnocci pomodoro.
Het was heel lekker trouwens, kwijl maar een beetje.
update: het heet Gnocci pomodoro.
Abonneren op:
Posts (Atom)
