Het is gedichtendag. Ik schrijf eigenlijk geen poëzie, behalve die ene keer... Sindsdien hang ik er levenslang aan vast, ik zeg het u.
Een staaltje poëzie dus. Eens iets anders dan een Engels sonnet alstublieft. Misschien een liefdesgedicht?
Bij een eenvoudig gedichtje moet ik ervoor zorgen dat het laatste woord van een regel rijmt op het laatste woord van de volgende regel, en... da's alles eigenlijk. Dat duurt ongeveer drie seconden.
Waarom zou ik het mezelf makkelijk maken als het ook moeilijk kan? Bijvoorbeeld hele zinnen op elkaar laten rijmen, da's pas een uitdaging!
Deze dichtvorm heeft ook een naam: een aldicht. En dat is wat ik schreef. Geen gedicht van twintig regels, maar véél persoonlijker: in Ilsestijl (kort maar krachtig, klein maar dapper,...).
Ik schreef dit:
Mijn liefje, zat en dik
zijn diefje, dat ben ik.
Altijd geweten dat ik romantisch ben.
donderdag 28 januari 2010
woensdag 27 januari 2010
Keelpijn en ik, ik en keelpijn
Vandaag, net voor mijn laatste examen (!) had ik een kort gesprekje.
Na de gebruikelijke nog ééntje, er bijna vanaf en 't werd tijd zei mijn gesprekspartner "Feestjes hé!" + fonkel in de ogen.
Mijn antwoord: "Feestjes, ja."
In werkelijkheid ben ik niet aan het feesten. Ik lig in bed (en hier moest ik er even bijzeggen dat het het bed van mijn zus is. Noodzakelijk voor jullie voorstelling van de feiten veronderstel ik dus, dat bed van mijn zus). En daarin ben ik geen feestjes aan het vieren. Dat bed, van mijn zus dus, staat namelijk niet in Leuven. En ik lig hier een beetje zielig (half) ziek te zijn.
Dat was ik deze morgen ook al eigenlijk. Ik ging een examen maken met mijn goede vriend de keelontsteking.
Nee, ik hoop het niet. Ik had wel keelpijn, gelukkig verdween die na het examen min of meer. Nu terug een beetje pijn, maar ik hoop dat het geen keelontsteking wordt (dat zou dan nummer 9 zijn...).
Mijn zaagmodus uit de examens staat duidelijk nog aan. Sleeping it off (herken het, medestudenten!), dat ga ik doen. In mijn eigen bedje.
Na de gebruikelijke nog ééntje, er bijna vanaf en 't werd tijd zei mijn gesprekspartner "Feestjes hé!" + fonkel in de ogen.
Mijn antwoord: "Feestjes, ja."
In werkelijkheid ben ik niet aan het feesten. Ik lig in bed (en hier moest ik er even bijzeggen dat het het bed van mijn zus is. Noodzakelijk voor jullie voorstelling van de feiten veronderstel ik dus, dat bed van mijn zus). En daarin ben ik geen feestjes aan het vieren. Dat bed, van mijn zus dus, staat namelijk niet in Leuven. En ik lig hier een beetje zielig (half) ziek te zijn.
Dat was ik deze morgen ook al eigenlijk. Ik ging een examen maken met mijn goede vriend de keelontsteking.
Nee, ik hoop het niet. Ik had wel keelpijn, gelukkig verdween die na het examen min of meer. Nu terug een beetje pijn, maar ik hoop dat het geen keelontsteking wordt (dat zou dan nummer 9 zijn...).
Mijn zaagmodus uit de examens staat duidelijk nog aan. Sleeping it off (herken het, medestudenten!), dat ga ik doen. In mijn eigen bedje.
zaterdag 16 januari 2010
Kapitein Winokio
Daar luisterde ik gisteren voor de eerste keer naar, in de auto.
De titels van de liedjes zeiden me niet allemaal evenveel, maar toen de CD speelde, herkende ik ze allemaal!
Ik vond het grappig, oh zo grappig!
En als jullie het niet met me eens zijn, zeg ik dat het komt door al dat studeren.
De titels van de liedjes zeiden me niet allemaal evenveel, maar toen de CD speelde, herkende ik ze allemaal!
Ik vond het grappig, oh zo grappig!
En als jullie het niet met me eens zijn, zeg ik dat het komt door al dat studeren.
Koptelefoon
Meeluisteren met andermans gesprekken, daar ben ik goed in.
Slechte openingszin, ik weet het. Niemand zal nog willen praten in mijn buurt want ze luistert mee, dat heb ik toch wel gelezen in haar blog zeker...
Even ter verdediging van mezelf: meestal zijn het geen geheimen die ik hoor. (Nee, ook dit niet, want dat was een geschreven papiertje) En vaak doe ik het niet eens opzettelijk. Zo hoefde ik echt niet te horen dat dat ene meisje in de trein een nieuw lief had. Hij was zo leuk en lief en schattig en zo, maar oh ramp (giechel) hij had puisten.
Waarop haar vriendin een ik-weet-niet-zo-goed-wat-te-zeggen-want-mijn-lief-is-perfect-en-heeft-geen-puisten-reactie gaf, iets als: "Ja, maar als hij wat ouder is verdwijnen die wel hoor."
En toch heb ik het gehoord. Je kan nu eenmaal moeilijk met je vingers in je oren zitten omdat sommige mensen redelijk luid praten. En oortjes? Mijn ipod ligt al jaren op mijn kamer, eigenlijk. Gelukkig hoor ik de dancemuziek van de puber met de koptelefoon van drie rijen voor mij.
Wat ik onlangs hoorde (niet in de trein) was het volgende gesprek, tussen een jongetje van een jaar of zes en een meisje van zestien.
Jongen: "Ik heb daarjuist onder mijn voeten gekregen ze."
Meisje: "Ja? Van wie?"
Jongen: "Van mijn vader. 'k Moest hem wakker maken want hij moest naar zijn werk vertrekken, maar 'k had hem te laat wakker gemaakt en hij was boos."
Meisje: "Ah... En wat voor straf heb je dan gekregen?"
Jongen: "Straf? Neenee, 'k heb geen straf gekregen. *glundert*
Gewoon een lap rond mijn oren."
Meisje zweeg. Ook ik zei niets; niet over de lap, niet over de vraag of het wel of niet aan de jongen is om ervoor te zorgen dat zijn vader op tijd opstaat. En een oordeel vellen? Dat kan ik niet (ik ken de situatie niet!) en mag ik niet, want ik heb het niet gehoord.
Dan vraag ik me af wat beter is: bekennen ("STOP MET PRATEN, ik luister mee!") of doen alsof je niets hoort? Als je écht niets hoort is er dit probleem natuurlijk niet, zoals bij de puber met z'n muziek in de trein. Misschien moet ik dan toch maar eens beginnen sparen voor een koptelefoon.
Slechte openingszin, ik weet het. Niemand zal nog willen praten in mijn buurt want ze luistert mee, dat heb ik toch wel gelezen in haar blog zeker...
Even ter verdediging van mezelf: meestal zijn het geen geheimen die ik hoor. (Nee, ook dit niet, want dat was een geschreven papiertje) En vaak doe ik het niet eens opzettelijk. Zo hoefde ik echt niet te horen dat dat ene meisje in de trein een nieuw lief had. Hij was zo leuk en lief en schattig en zo, maar oh ramp (giechel) hij had puisten.
Waarop haar vriendin een ik-weet-niet-zo-goed-wat-te-zeggen-want-mijn-lief-is-perfect-en-heeft-geen-puisten-reactie gaf, iets als: "Ja, maar als hij wat ouder is verdwijnen die wel hoor."
En toch heb ik het gehoord. Je kan nu eenmaal moeilijk met je vingers in je oren zitten omdat sommige mensen redelijk luid praten. En oortjes? Mijn ipod ligt al jaren op mijn kamer, eigenlijk. Gelukkig hoor ik de dancemuziek van de puber met de koptelefoon van drie rijen voor mij.
Wat ik onlangs hoorde (niet in de trein) was het volgende gesprek, tussen een jongetje van een jaar of zes en een meisje van zestien.
Jongen: "Ik heb daarjuist onder mijn voeten gekregen ze."
Meisje: "Ja? Van wie?"
Jongen: "Van mijn vader. 'k Moest hem wakker maken want hij moest naar zijn werk vertrekken, maar 'k had hem te laat wakker gemaakt en hij was boos."
Meisje: "Ah... En wat voor straf heb je dan gekregen?"
Jongen: "Straf? Neenee, 'k heb geen straf gekregen. *glundert*
Gewoon een lap rond mijn oren."
Meisje zweeg. Ook ik zei niets; niet over de lap, niet over de vraag of het wel of niet aan de jongen is om ervoor te zorgen dat zijn vader op tijd opstaat. En een oordeel vellen? Dat kan ik niet (ik ken de situatie niet!) en mag ik niet, want ik heb het niet gehoord.
Dan vraag ik me af wat beter is: bekennen ("STOP MET PRATEN, ik luister mee!") of doen alsof je niets hoort? Als je écht niets hoort is er dit probleem natuurlijk niet, zoals bij de puber met z'n muziek in de trein. Misschien moet ik dan toch maar eens beginnen sparen voor een koptelefoon.
dinsdag 5 januari 2010
Klinkers en klanken die dan ook nog eens geschikt zijn 2
*gilt* (papa komt kijken: "Wat is er?" Zus komt kijken: "Mug? Spin?")
Weten jullie dit nog?
Ik kreeg er 1,5 punt voor!!
Hoe een mail van de prof mij toch zó gelukkig kan maken...
Weten jullie dit nog?
Ik kreeg er 1,5 punt voor!!
Hoe een mail van de prof mij toch zó gelukkig kan maken...
Komst van het nieuwe jaar
Beeld je even in: Het is net 2010 geworden. Je roept "Gelukkig nieuwjaar!" en geeft drie kusjes aan de persoon naast je. Die kijkt je met verwachtingsvolle ogen aan. "En euh... Een goede gezondheid", wens je.
Nieuwjaarswensen... Op zich zijn ze niet zo erg, zolang ze ook maar een beetje persoonlijk zijn. Anders zeg je beter gewoon niets. Als je als single het nieuwe jaar start ben je het wel beu om 38779 keer "En een goed lief!" te horen.
Toen het 2009 werd, zei iemand me: "Ik wens gewoon dat je je gelukkig voelt in het nieuwe jaar. Je verdient dat, want je bent toch zo'n tof meisje!"
Leuk, heel leuk.
Wel, hier zijn wensen die ik kreeg tijdens het eerste uur van 2010:
"En een goede blok hè!"
"En nog veel succes met 't studeren hè!"
"Ik wens je goede resultaten!"
"Ik wens dat je mag slagen dit jaar... In eerste zit!"
"Goed studeren hè, in 2010!"
Het éne moment waarop je even niet aan studeren wil/hoeft te denken.
Een goed lief kreeg ik niet één keer. En geluk? Och nee, dit jaar liever presteren, presteren, presteren!
Of hoe je toch kan veranderen van een leuk meisje naar een meisje waarbij alles rond studies draait... Ik zal de schuld maar aan de periode geven waarin nieuwjaar valt.
Hoe dan ook, ik wens iedereen een fanta-tastisch 2010, de wens denkt u er zelf maar even bij.
Nieuwjaarswensen... Op zich zijn ze niet zo erg, zolang ze ook maar een beetje persoonlijk zijn. Anders zeg je beter gewoon niets. Als je als single het nieuwe jaar start ben je het wel beu om 38779 keer "En een goed lief!" te horen.
Toen het 2009 werd, zei iemand me: "Ik wens gewoon dat je je gelukkig voelt in het nieuwe jaar. Je verdient dat, want je bent toch zo'n tof meisje!"
Leuk, heel leuk.
Wel, hier zijn wensen die ik kreeg tijdens het eerste uur van 2010:
"En een goede blok hè!"
"En nog veel succes met 't studeren hè!"
"Ik wens je goede resultaten!"
"Ik wens dat je mag slagen dit jaar... In eerste zit!"
"Goed studeren hè, in 2010!"
Het éne moment waarop je even niet aan studeren wil/hoeft te denken.
Een goed lief kreeg ik niet één keer. En geluk? Och nee, dit jaar liever presteren, presteren, presteren!
Of hoe je toch kan veranderen van een leuk meisje naar een meisje waarbij alles rond studies draait... Ik zal de schuld maar aan de periode geven waarin nieuwjaar valt.
Hoe dan ook, ik wens iedereen een fanta-tastisch 2010, de wens denkt u er zelf maar even bij.
K, zoals in actueel
Ik ontdekte gisteren dat er een blog bestaat van de gemeente waarin ik woon.
Het laatste bericht is geschreven in november 2009, dus kan ik vaststellen dat deze blog min of meer onderhouden wordt.
Zo denken ze er zelf ook over:
*** blogt:
VIRTUEEL AKTUEEL.
Ironie? Daar ben ik nog niet helemaal uit.
Ook zouden de polls wel eens aangepast mogen worden. De vraag: "Bent u voor of tegen de komst van een Colruyt" bijvoorbeeld. In maart staat onze Colruyt er precies een jaar.
Berichten hierover lokten al wat discussies uit; voor- en tegenstanders met hun argumenten. Het ene al wat relevanter dan het andere (Dit is natuurlijk subjectief. Ik ga geen hele zinnen citeren, maar het woord "Janet" vind ik bijvoorbeeld geen geldig argument of manier om een eigen argument te verdedigen.)
Met de nodige DT-fouten, uiteraard. Ik kon me net beheersen om niet te reageren en ze allemaal te verbeteren.
Ach, ze bedoelen het goed, ik ga er niet verder op in. Het is trouwens een mooi initiatief om niet onder te moeten doen aan de blogsites van pakweg Gent of Antwerpen.
Het laatste bericht is geschreven in november 2009, dus kan ik vaststellen dat deze blog min of meer onderhouden wordt.
Zo denken ze er zelf ook over:
*** blogt:
VIRTUEEL AKTUEEL.
Ironie? Daar ben ik nog niet helemaal uit.
Ook zouden de polls wel eens aangepast mogen worden. De vraag: "Bent u voor of tegen de komst van een Colruyt" bijvoorbeeld. In maart staat onze Colruyt er precies een jaar.
Berichten hierover lokten al wat discussies uit; voor- en tegenstanders met hun argumenten. Het ene al wat relevanter dan het andere (Dit is natuurlijk subjectief. Ik ga geen hele zinnen citeren, maar het woord "Janet" vind ik bijvoorbeeld geen geldig argument of manier om een eigen argument te verdedigen.)
Met de nodige DT-fouten, uiteraard. Ik kon me net beheersen om niet te reageren en ze allemaal te verbeteren.
Ach, ze bedoelen het goed, ik ga er niet verder op in. Het is trouwens een mooi initiatief om niet onder te moeten doen aan de blogsites van pakweg Gent of Antwerpen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
