"Jij bent geen normaal meisje."
De meeste eerste indrukken die mensen van me hebben, zijn doorgaans anders dan deze. Meestal denken ze dat ik een stille ben (waar ze dan achteraf altijd een klein beetje om lachen). Ze zien me niet als een leiderstype of initiatiefnemer, eerder een volger. Een beetje gewoontjes.
"Goh... niemand is normaal volgens mij. Maar ik snap wat je bedoelt."
Als iemand die me wel kent me moet omschrijven, zeggen ze 9 op 10 keer "klein" als eerste woord. Gevolgd door lief, schattig of speels. Eventueel iets als vrolijk of enthousiast. Maar stoer bijvoorbeeld? Dat zegt niemand. Blijkbaar is het te paradoxaal om een meisje van iets meer dan anderhalve meter te associeeren met het begrip lef.
Nochtans vind ik mezelf soms best stoer, zo als meisje. Uiteraard ben ik wel eens bang, zoals iedereen. Maar gewoon niet zoveel als iedereen. Ik durf naar thrillers te kijken, alleen, in bad. Ik kan ergens slapen zonder elke drie minuten te checken of de deur wel op slot is. Ik voel me 's avonds niet ongemakkelijk omdat de gordijnen nog open zijn en er dan ineens een man achter de ruit zal verschijnen.
Vroeger had ik een toverstokje naast mijn bed om eventuele geesten weg te toveren. Werkte prima, ze lieten me wel met rust. En als er weer eens groene, slijmerige monsters onder mijn bed waren, zei ik steevast tegen mezelf: "Wedden dat ze er niet echt zijn?". Elke keer kreeg ik gelijk.
Ik wilde meedoen aan Fear Factor. Wat op die hoogtes klauteren, en dat nog leuk vinden ook. Spinnen over mijn arm laten kruipen? Peanuts! Maar die beesten opeten, dat ging me te ver.
Mijn kotgenoten bijvoorbeeld, durven niet naar de pizzaman te bellen. Ze vinden het een eng idee om een vreemde de telefoon te krijgen. Liever een halfuur argumenteren waarom zij deze keer vooral NIET hoeven te bellen. Om uiteindelijk een Chinese vrijwilliger aan te duiden. Altijd de kleinste van de groep, that is.
Ik ben degene die iets gaat vragen aan de buschauffeur, omdat mijn vriendin dat niet leuk vindt. Of omdat ze dan gaat struikelen over het gangpad. Goh ja... Als mij dat overkomt, zou ik het niet zo erg vinden. Dan kan ik zeggen dat ik een hele bus aan het lachen gebracht heb;)
Toch zal ik niet snel van mijn schattige imago af raken. Mensen zullen me altijd zien als het kleine meisje met de bloemetjeskleedjes, nooit als de stoere rockchick zonder vrees. Ik heb me daarbij neergelegd, alsook bij het feit dat mensen mij soms nog 16 schatten. Maar er is hoop:
"Jij bent geen normaal meisje, nee. Maar zover was ik al lang."
Deze wijze woorden sprak onze nieuwe (!) kotgenote L., eveneens geen normale. Iets in mij zegt dat we een leuk kotjaar tegemoet gaan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Maar je bent zo schattig :p
BeantwoordenVerwijderenIk ben ook niet zo groot (Klein nu ook niet maar toch wel een van de kleinere als ik bij mijn vriendinnen sta). Maar dapper ben ik niet echt. Laten we het zo zeggen: als ik op mezelf moet vertrouwen zoals bij turnen ofzo) dan ben ik nogal snel bang. Maar als ik beveiligd ben (zoals benjijumpen, skydiven, atracties in pretparken...) kan ik alles aan! :)
Vreemden aanspreken doe ik ook niet zo graag maar ik zal het wel doen als het nodig is.
Ik denk dat je er schattig uitziet. xD Ik heb je nog nooit gezien dus ik weet het niet ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk ben niet zo groot voor een jongen/man maar heb dat nooit als een echte handicap gezien. Ik had misschien graag wat groter geweest maar al bij al ben ik blij met mezelf. Of misschien toch wat bredere schouders :p
Gewoon jezelf zijn dan is niemand 'normaal' :)
Ik denk dat we het al eens over de pizzaman bellen gehad hebben,
BeantwoordenVerwijderenik leef met je mee Ilse^^ x
Zalig! (Ondanks de kleine steekjes)
BeantwoordenVerwijderenEigenlijk ben je best wel stoer. Op de meeste vlakken heb je veel meer lef dan ik. ;D
Mag ik er trouwens even op wijzen dat ik achteraf wél bij de buschauffeur geweest ben. En dat ik al iets minder achter mij kijk bij het bekijken van films? (:
(Alleen durf ik ze nog steeds niet aan)