Kijk eens aan

Ongeveer een maand voor ik ging studeren had ik een droom. Ik zat in een soort aula zat en leerde een meisje kennen: Emma. Ze werd mijn beste vriendin.

Toen ik wakker werd stelde ik mij er geen vragen bij. Ik dacht er zelfs een tijdje niet meer aan.

Tot daarnet. Ik herinnerde me de droom, en besefte dat ik inderdààd wel wat tijd doorbreng tegenwoordig met een zekere Emma (ik schreef er al over in de vorige berichten).

Toeval? Dacht het niet.

Kwartiertje uit het leven gegrepen

Of even in het hoofd van Ilse deze dagen...

Bruin stiftje nemen (namen van personen).
De naam van de persoon die een artikel schreef opschrijven.
Rode pen vastnemen (titels).
Opkijken.
Denken: "Zou ik eens naar beneden gaan?"
"TEKST VAN" schrijven (in het rood) voor de naam.
Naar beneden gaan.
Senseo-apparaat aanzetten.
Denken aan mensen die verslaafd zijn aan cafeïne.
Chocomelk maken.
Tevreden zijn omdat ik een duracellmoment voorkomen heb.
Me afvragen waarom mensen "mijn eigen" zeggen en niet "mezelf". Ik zeg "mezelf". Altijd.
Naar boven gaan.
Niet kunnen studeren omdat de chocomelk nog niet leeg is.
Denken: "Ik word gek."
Beginnen lezen wat er in het artikel staat.
Balen omdat er in chocomelk ook cafeïne zit (huh?!).
Denken aan het feit dat ik vroeger nooit een fopspeen gehad heb, en er nu ééntje naast mij ligt.
Verder lezen Ilse!
Denken: "Dit is zo veel!" (zo'n - ja zo'n, niet zulke! - honderd keer per dag)
Een vlechtje maken met een loshangend lokje.
Ermee stoppen omdat mijn haar vettig is.
In bad willen met Emma.
Nog niet in bad mogen van mijn eigen.
Die man z'n artikel moeilijk vinden.
NTB even niet meer beschouwen als mijn lievelingsvak.

Kiwi

Gisteren was ik, samen met pakweg 1464041 mensen, naar De Slimste Mens aan het kijken.
Bij één van de fotorondes zagen we Bumba met zijn vogel: Kiwi.

Toevallig wist ik dat die vogel Kiwi heette, ja. En hoe ik dat wist zal ik nu even met jullie delen:

Ik was een tijdje geleden met mijn neefje (toen iets ouder dan twee) boekjes aan het lezen. Ahja, om later samen te kunnen discussiëren over literatuur, je kan daar niet vroeg genoeg mee beginnen!

Emma van J. Austen leek nog nét iets te moeilijk, dus nam ik maar Bumba in de trein. Met succes! We waren samen aan het wijzen en benoemen (Bumba, Bumbalu, trein, nijlpaard,...) tot we bij de vogel kwamen. Mijn neefje wees naar het vogeltje en sprak: "Kiwi."

Ilse *licht geschrokken* : "Nee, liefje, dat is geen kiwi. Da's een vogel."
Neefje: "Kiwi!"
Ilse: "Nee, VO-GEL."
Neefje: "Hmmm"

Mijn eerste discussie met een tweejarige, verloren...

Klagen, koffie en kerstverlichting

Gisteren voelde ik me een beetje melancholisch. Ik schreef de volgende blog (die ik niet publiceerde):

"Soms vraag ik me af...

- Waarom mijn cursus ATW 22 hoofdstukken telt, en niet 21, zoals ik dacht. Het is maar één hoofdstukje, ik wéét het. En jawel, dat ís een drama!!
- Waarom er zoveel huizen waarlangs de vrachtwagen van Coca-cola gepasseerd is, zijn. Decadent vind ik dat. En mij zal het nooit overkomen!
- Wat ik ga doen op oudejaarsavond. Uitgaan zit er sowieso niet in, ik zoek een alternatief. Mijn tot nu toe best gevonden idee: geen nieuwjaar vieren. (het gebeurt élk jaar, zo speciaal is het toch niet...) Zover laat ik het niet komen, nee. Maar ik weet gewoon even niets. Dus supergoede ideeën, daar wacht ik op! (en van mezelf zullen ze niet komen dus euh...)
- Waarom ik vorige week hele lekkere kaassaus kon maken, en ik dat gisteren nog eens wou proberen... MISLUKT! En ik weet echt niet wat ik fout heb gedaan.
- Hoe lang het nog duurt eer het lesvrije week is.
- Wie er met mij in die lesvrije week op reis wil gaan naar een warm land waar we niet te veel hoeven na te denken."

Maar... Dit alles is voorbij nu! Om de volgende redenen:

+ Koffie om mee te nemen. De uitvinder daarvan slaapt nu vast op een gouden bedje met zingende engeltjes rond zich. Bovendien wordt het weer een pak draaglijker met een warm bekertje in je handen. Ik was zó gelukkig!
+ Iets wat ik vandaag meemaakte waardoor ik moest lachen. En dat kan je hier lezen.
+ Mijn lieve vriendinnen/huisgenotes C. en L. (D. was niet thuis) waarmee ik samen liedjes uit onze generatie heb gezongen.

Ik weet dan misschien nog niet wat ik ga doen op oudejaarsavond of tijdens mijn vakantie, maar in plaats van daarover te piekeren ben ik liever gewoon nog wat gelukkig.


PS. Merk de symboliek van de plusjes (groen) en de minnetjes (rood) om toch maar even in de kerstsfeer te blijven.

Klevende sticker

Op sommige kledingstukken wordt er wel eens een sticker gekleefd, waarop de maat van dat kledingstuk gedrukt staat. Het is de bedoeling dat je deze sticker, eens je het kledingstuk gekocht hebt, eraf haalt.

Als je dit vergeet, kan je wel eens hetzelfde meemaken als de man die ons vandaag een oefeningensessie gaf...

Hij stond voor een groepje mensen. De les was al ongeveer een half uur bezig, wanneer hij merkte dat er iets aan zijn broek hing. Hij was er meteen eerlijk over:

"Oei, ik heb een nieuwe broek aan en er kleefde nog zo'n sticker op... Hadden jullie dat gezien?"

*Stilte*

Ilse, de stilte doorbrekend: "Ja."

(Ilse die denkt: "Jah, weer eens iets gezegd zonder na te denken! ... Maar hey, ik ben tenminste eerlijk")
*nieuwe stilte*

En toen begonnen we allemaal spontaan te lachen.

Ik had het wel eerder willen zeggen ja, maar stel je voor: ik steek m'n hand op. "Ja?"
"Wel euh, er kleeft een sticker aan je broek." *gelach*
Dat doe je niet hé. Dus zou ik het wel eens subtiel gaan zeggen tijdens de pauze.

Maar hij merkte het zelf, en zorgde voor minstens 30 seconden entertainment. En dat mag wel eens, natuurlijk wel.

Kleur van jouw ogen!

Van mijn vriendinnen/kotgenotes kreeg ik vorige week de stempel freak. Om twee redenen:

1. Ik heb élke aflevering van friends al meermaals gezien. Ik heb alle dvd's. Ik kijk iedere dag. En nee, ik ben dat niet beu.
Dit vinden ze nog normaal, maar wat zij beschouwen als niet normaal is het feit dat ik ook ons dagelijks leven link aan friends. De woorden "Dit herinnert me aan friends, toen..." worden af en toe (lees: dagelijks) door mij uitgesproken.

Ik heb een aantal vrienden (euh... twee) die dit ook doen. Ik kan ook echt een uur praten over friends, en echt ALLEEN over friends. Maar ook wel echt alleen met die twee personen.

2. Ik ken jouw oogkleur!
Dit is misschien wel freaky, maar ik kan er niets aan doen: ik onthou de oogkleur van iedereen. Welja, iedereen waarmee ik al ooit een gesprek heb gehouden. Het telt niet als dat gesprek in het donker was of vanop een afstand die voor mij te ver was om jouw oogkleur te kunnen waarnemen.

Dat was het. Nu ben ik wel eens benieuwd naar jullie mening hierover; geven jullie D., C., en L. gelijk? Of zijn jullie gewoon benieuwd of ik ook jullie oogkleur weet? (soms, hééél soms zit ik ernaast)
Laat het me weten.

K3 in het écht!

Mijn nichtje van zeven is het leukste nichtje van zeven dat er is. En omdat ik mijn imago van haar coole, oudste nicht hoog wil houden, doe ik dan ook supercoole dingen met haar.

Zoals vandaag. We gingen naar het optreden van K3 in Hasselt. Ik ben altijd al een K3-meisje geweest, K3 wordt bij mij geplaatst onder "Dingen van mijn generatie" (in de volksmond: "Da's nog vanuit mijnen tijd!"). Hieronder valt oa. ook Pippi langkous en Kulderzipken.

En ik was verwonderd. Door de combinatie zingen + dansen (+ zwanger zijn) van K3. Door hoe goed Josje nu al in het plaatje past, K2 zoekt K3 was toch nog niet lang geleden?? En dat ze toch eigenlijk wel goed zijn. Ik veranderde voor een uur en 20 minuten lang weer in het kleine meisje van toen.

Zij waren verwonderd, omdat een meisje van mijn leeftijd (mét een nerdbril - daarover volgt misschien nog wel iets) op de eerste rij mamasé kon meezingen samen met haar nichtje. Ik geloof écht dat ik hun verbaasde blikken zag (ik was daar ook echt de enige die boven heel wat kindjes uitstak, met achter mij nog enkele jonge ouders) of zou het een illusie zijn?

Ook m'n nichtje was verwonderd. Ze vond het reuzeleuk en bèresjiek. En "Echt wel chapeau dat Karen zo kan dansen terwijl ze zwanger is" - het kind is 7.

Mijn nichtje en ik hadden dus een zeer leuke dag, iets om maandag onze vriendinnetjes jaloers mee te maken. En we gaan zeker nog eens terug. En als zij binnenkort vindt dat ze te oud is geworden voor K3, ga ik wel met een vriendin van mijn generatie.

Klinkers en klanken die dan ook nog eens geschikt zijn

Naar aanleiding van het terugvinden van het blad waar ik het had opgeschreven, typ ik hier een zelfgeschreven sonnet over. Leuk om te doen, en we kunnen er tot 1,5 punt extra mee verdienen, dus zou ik wel eventjes een sonnetje schrijven!

Dat 'eventjes' was toch wel een redelijk lange even (hoe lang durf ik zelfs niet zeggen). Er moest namelijk voldaan worden aan enkele vereisten, hier noem ik even de belangrijkste.

- Een sonnet telt 14 regels, met één of meerdere volta's (ommekeer in het thema, meestal tussen r. 8 en 9)
- Het rijmschema moet overeenkomen met dat van een Engels sonnet (à la Shakespeare, bijvoorbeeld: ABAB CDCD EFEF GG)
- Gebruik maken van de Iambic pentameter (5 keer wisselen benadrukte en niet-benadrukte klinker elkaar af, denk aan: to bE or nOt to bE that Is the qUEstion)
- Het moeilijke deel ervan: het moet een acrostichon zijn.

Zeer moeilijk, vooral als je de letter V moet gebruiken (twee keer!). Er zijn namelijk bijzonder weinig woorden die beginnen met een V, waarbij de nadruk op de tweede klinker valt...

Trouwens, als jullie me wijzen op foutjes of dingen die vlotter klinken, zal dat niets veranderen aan het sonnet. Ik heb de definitieve versie namelijk al een hele tijd geleden verzonden - het moest ingeleverd zijn voor 20.00u op de dag dat Sint-Maarten naar onze huisjes gekomen was - no way back dus.

Enfin, hier is het sonnet (in het Engels, jawel):


I'm waiting for a source of inspiration
Vivaciously, I will be trying to
Avoid a fault or little hesitation
Now, this will be a sonnet, that is true

Hold on, I've got to choose my sonnet's subject
Oh muse, would you please be my guide today?
Loquaciousness is what I won't reject
Decades of honour will be on my way!

Embarrassed am I, cause my theme's not clear
Regretting all the efforts that I've made
I absolutely know the end is near
Vocabulary's falling short too late...

And this is what I've got at eight o'clock
No inspiration but a writer's block!


Laat mij maar weten wat jullie ervan vinden! Dat kan in een reactie hieronder, of, voor mensen die geen account aangemaakt hebben hier (zowat 90 procent van de lezers van deze blog), in het echt! :)

Kleine zus

Ik had vandaag een conversatietje met mijn zusje. Eigenlijk noemt zij mij kleine zus tegenwoordig; ze is zes jaar jonger maar wel al drie cm groter dan ik.

Zusje: "Ilse, nu heb ik net héél mijn toetsenmap in orde gebracht! Wat een werk, zeg!"

Ilse: (die er net DRIE UUR over gedaan had om één hoofdstuk - nee, geen hoofdstuk van 50 bladzijden of zo - uit een cursus te begrijpen): "Ja, da's waar."

Koffie

Je zou het misschien op het eerste zicht niet denken, maar ik heb wel degelijk volgers van deze blog! Vooral mensen waarvan ik écht niet verwacht had dat ze dit zouden lezen, omdat ik ze (nog) niet verteld had over mijn blog, verkondigen mij dat ze dit lezen. En leuk vinden.

Super is dat, een lichtpuntje zijn in iemands dag (ook al is het maar een héél klein lichtpuntje) dus ga ik er lekker mee verder! Al mijn berichten beginnen trouwens met een K, als het u al was opgevallen. Benieuwd hoe lang ik dat kan volhouden.

Nu zou ik mijn onderwerp willen introduceren met een grappig inleidend zinnetje. Maar dat lukt me even niet. Dus:

Ik heb een nieuwe verslaving. En de meest onoriginele van alle verslavingen, want de helft van de wereldbevolking drinkt het... Koffie. Ik dronk het nooit, tot ik op kot ging en zelfstandig moest opstaan 's morgens (ook na een late nacht). En bam, voor je 't weet kan je niet meer zonder!

Ach, verslaafd is eigenlijk wat overdreven. Ik kan het best wel een dagje missen. Of twee. Maar een week zonder koffie? Dan transformeer ik, op z'n zachtst uitgedrukt, in het meest chagrijnige wezen hier op aarde.

Te veel koffie is natuurlijk ook niet goed. Dit weekend was ik aan het studeren, en had al een paar kopjes op. Op een redelijk nuchtere maag. Niet aan te raden: ik kreeg zo'n cafeïneboost dat m'n handen ervan trilden. Ik had zoveel energie dat ik helemaal kon begrijpen hoe het voelt om een duracellkonijntje te zijn.

Onlangs ontdekte ik (in Flair) een paar receptjes voor koffie; onze favoriet is Weense koffie. Voor koffiefanaten die zich in de zevende hemel willen wagen: zoek ofwel het originele recept van Flair op, ofwel maak je het Ilsereceptje:

1. Je zet koffie (nee, je maakt geen koffie, je ZET koffie. Ik zou je iets uitgebreider kunnen vertellen waarom dit zo is, maar ik vrees dat alleen ik daarin geïnteresseerd ben... En anders, let me know en maak me gelukkig!)
2. Je laat er chocolade - welke en hoeveel bepaal je zelf - in smelten.
3. Massa's slagroom erop!
4. Je rept je naar Oil & Vinegar, koopt Bellagio voor chocomelk van witte chocolade, en strooit er dan een beetje van dat poeder over.
Dat is alles.

Het is echt ongelofelijk lekker. Zo lekker dat ik naar Flair mailde, met als gevolg dat mijn lovend tekstje over Weense koffie erin kwam te staan (in Flair van vorige week). Wat heel wat gegil veroorzaakte hier op kot, want ONZE INITIALEN STAAN IN FLAIR! Iets wat goed zal staan op CV als ik ga solliciteren voor een carrière als journaliste.

Maar misschien toch nog eerst een paar jaartjes studeren en van het studentenleven genieten, "want het is de mooiste tijd van m'n leven" (citaat van alle ex-studenten). En morgenochtend een extra grote kop Weense koffie maken, aangezien het uur waarop ik van plan was te gaan slapen al ruim drie uur geleden is.

Karolientje

Wist u dat er karolientjes bestaan in de vorm van een euroteken?
Weet u überhaupt wel wat karolientjes zijn?
Karolientjes of piknikken zijn hetzelfde als nic-nac'jes.

Aaaah.

Ja, ik heb dit écht opgezocht op wikipedia. Maar wees gerust, hierover zal dit bericht niet gaan (hoewel ze heel lekker zijn dit jaar).

Wel over het feit dat ik vandaag iets zag wat me een beetje verbaasde. Ik zat in de les, en voor mij zaten er twee meisjes. Dit op zich is niet echt verbazend, tot er één meisje, laten we haar Karolientje noemen, een briefje begon te schrijven. Voor het meisje naast haar.

Ik dacht dat de tijd van briefjes schrijven tijdens de les voorbij was. Al làng voorbij. Zeker in aula's waar je zelfs op je dooie gemak kan bellen zonder dat de prof ook maar iets in de gaten heeft. (citaat van D.)

Maar voor deze meisjes dus niet. En natuurlijk, toen Karolientje begon te schrijven viel m'n oog er meteen op. Ik was niet van plan om het te lezen. Echt niet. Ze heeft recht op haar privacy, ik zou het ook niet leuk vinden moesten andere mensen lezen wat ik toevertrouw aan een vriendin.
Maar als ik iets persoonlijks wil vertellen aan iemand schrijf ik het dan ook niet op een briefje dat ik doorgeef in een aula, waar iedereen dicht bij elkaar zit.

Het viel echt op. En als een soort automatisme lees je mee. Al gauw kreeg ik door dat de twee meisjes naast mij ook aan het lezen waren. We keken elkaar aan en begonnen te lachen.

Karolientje bleek de raad van haar vriendin te vragen. Ze vroeg zich af, en hierbij citeer ik: "Hoe zou ik vanavond een kusje kunnen afsmeken van Johnny?" (ik gebruik even een pseudoniem, want de echte naam ben ik vergeten) "Ik weet het niet, misschien kan je doen alsof je zat bent?"

Deze meisjes zijn géén 16 meer, neen. Dus vond ik het een beetje raar. Ik wist trouwens niet dat jongens als een blok vallen voor meisjes die niet meer op hun benen kunnen staan en zeggen: "Oh my god, ik ben z-zoooo zat". Maar misschien ligt dat gewoon aan mij.

Ze gingen er nog even verder op in, Karolientje zei oa. "Ja, ik ga wel een paar slokjes drinken, want dan kan ik beter flirten" en "Maar ik ken hem eigenlijk helemaal niet".

Dé grote vraag is nu of deze jongen zal ingaan op haar avances. Ik ga vanavond eens extra opletten of ik Karolientje niet ergens zie muilen, lebberen of toten (zoals ze dat zo mooi zeggen). En als ik haar niet zie, vraag ik haar volgende week wel hoe het nu met die jongen afgelopen is.

Kleine voetjes

Ik heb m'n zinnen ergens op gezet. En eens ik dat gedaan heb, zijn alternatieven géén optie.

Ik heb mezelf dus ingeprent dat ik grijze botjes nodig heb. Rode en blauwe heb ik al, misschien is het wel praktisch om eens een paar te kopen dat wél makkelijk te combineren is. Zwarte en bruine heeft iedereen al, en ik hou niet van dingen die iedereen al heeft.

Grijze botjes. Ik stapte zowat elke schoenenwinkel in Leuven (minstens 2 keer) binnen, niets natuurlijk. Nochtans vind ik mezelf niet bepaald kieskeurig, ze moeten:
a. grijs zijn
b. botjes zijn

Da's alles! Is het dan zo onmogelijk om zulke schoenen te maken?! Dacht het niet.

Ik zette m'n zoektocht verder (gedurende enkele maanden) en toen ik de hoop bijna had opgegeven, zag ik ze! Was het een illusie? (Ik draag nog steeds geen lenzen.) Ik bekeek ze eens van dichtbij, en ja hoor, ze waren nog steeds mooi!

Grijs? Check. Botjes? Check. Bleken ze dan nog eens makkelijk te zitten ook!
Toen besefte ik in al m'n euforie dat ik niet eens naar de maat had gekeken. Oh, één maatje te groot. Ik vraag wel even de juiste maat aan de verkoopster.

"Oh sorry, dit is het laatste paar."

Wat?! Ik greep haar nek met m'n beide handen vast en gilde: "Zeg dat nog eens?!"
Dat durfde ze natuurlijk niet. Ik liet haar dan maar los, zei: "Da's balen hé", en stapte naar buiten.

Als ik iets niet gekocht heb, begin ik te idealiseren achteraf, à la "Het was zo mooi, ik moet dat hebben!" Hoewel ik het toch niet kocht toen ik het de eerste keer zag liggen. Maar nu was het anders, ik zou geen betere laarzen vinden. Ik ken momenteel de hele collectie van zowat 100 schoenenwinkels uit m'n hoofd, en DIT WAREN ZE. (alternatieven - géén optie, remember?)

Dus haastte ik me terug naar de winkel en kocht ze. Ik draag dan wel een zool en drie paar kousen.

Knuffeldag

Vrijdag was het knuffeldag. Daarom hielden mijn vriendin L. en ik een wedstrijdje knuffelen. Ik zag het rooskleurig in, want ik had les vrijdag en zij niet. Dat zou ik wel eens eventjes winnen!

Eerst had ik een oefeningenles, in een groepje van ongeveer 20. Ik kwam toe en zag m'n medestudenten een beetje onwennig zitten, we kennen elkaar dan ook nog niet zo heel goed... Daar ging ik dan eens verandering in brengen!

Zelfverzekerd stapte ik op ze af: "Hallo, ik ben Ilse, en vandaag is het knuffeldag! En bij deze gelegenheid wil ik jullie allemaal eens goed vastpakken!"

Dat gebeurde dus niet. Ik zette me neer en begon met een meisje te praten. Maar ze knuffelen? Nee.

Nergens werd er geknuffeld. Niet één bordje met 'Free hugs', zelfs niet in het station. Toen m'n trein aankwam, zag ik op het perron een meisje dat ik ken. Ik wou naar haar toe lopen, ze exact 2 seconden knuffelen, heel hard terug lopen en op de trein springen, nét voor de deuren dichtgaan.

Maar (mietje dat ik ben!) dat deed ik ook al niet. Ik stapte gewoon op de trein, zag een metro (nvdr voor de treinleken onder jullie: de metro is een krantje in deze context, niet het voertuig) en begon te lezen.

Blijkbaar heel geconcentreerd. Tot ik iets hoorde: "Goedemiddag. Uw ticketje alstublieft."

Ik vul altijd trouw mijn go-pass in. ALTIJD. Behalve dan die éne keer. Door de metro, gewoon vergeten! Dat was dan ook wat ik zei tegen de conducteur, met m'n zieligste blik, hopend dat hij het zou begrijpen...

Het leek niet veel indruk te maken op hem. Als ik hem nu eens knuffelde?

Paniek, hij maakte een rekening op! Ik dacht aan een boete van 60 euro (een vriend van mij moest dit ooit betalen, in een gelijkaardige situatie) maar hij zuchtte: "Oké. Je betaalt een gewoon ticket. Maar zorg ervoor dat het nooit meer voorvalt." Soms ben ik heel, heel blij dat ik een meisje ben.

Eenmaal thuis had ik een belachelijk laag aantal mensen die ik die dag geknuffeld had. Gelukkig had L. hetzelfde meegemaakt. Ik realiseerde me dat het niet per se knuffeldag hoeft te zijn als je de mensen die je graag ziet wil omhelzen. Waarop ik L. een héle dikke knuffel gaf!

Koekjes

Ik ben studente. En studenten moeten een werkweek kunnen rondkomen met hun geld, zeker als ze op kot zitten. Dus gaan ze naar de Aldi, dat is nu eenmaal zo. En dat was ook wat ik deed vandaag. Genoeg stof dus om een bericht over te schrijven.

Onderweg botste ik bijna tegen een jongetje: "Mevrouw, wilt u soms koekjes kopen van mij? 't Is voor mijn school." Het eerste wat ik dacht was NEE, omdat ik niet graag dingen koop van vreemde mensen op straat... Klinkt misschien een beetje gemeen, maar dat is waarschijnlijk één of andere onverklaarbare karaktertrek van mij.

Ik begon me dan ook al een beetje schuldig te voelen. Zo'n arm jongetje dat 's avonds in het donker (winteruur!) vol goede moed een koffer voortsleurt om massa's koekjes verkocht te krijgen. En dan de volgende dag op school te horen krijgt dat hij het minst koekjes heeft verkocht, en uitgelachen wordt door de hele klas. Naar school gaan kan hard zijn.

Dus antwoordde ik: "Oké, geef me maar een doos." Maar er was een probleem. De koekjes kostten 2,5 euro. Na wat wroeten door de muntjes in m'n portemonnee ontdekte ik dat ik (uiteraard) nét geen 2,5 euro bij me had.

Gelukkig kreeg ik een ingeving: ik ga naar de Aldi, en als ik iets betaal met een briefje krijg ik wisselgeld. Fantastisch. De jongen zei dat het goed was want hij ging staan aan de Aldi, tot 7 uur. Mooi zo, tot straks dan.

Eigenlijk hou ik niet zo van winkelen. Begrijp me niet verkeerd, de winkels zelf vind ik wel leuk, maar ik heb een beetje moeite met dingen vinden in een winkel. Het maakt het er natuurlijk ook niet makkelijker op dat ik bijziend ben, en zonder lenzen of bril door het leven ga (behalve in aula's, het zou nogal lastig zijn moest ik de hele tijd aan m'n buur vragen wat er nu juist op die geprojecteerde powerpoint staat).

Wanneer ik dan eindelijk de juiste dingen gevonden heb, vormt er zich een ander probleem. Sinds ik zelf geld uitgeef om eten te kopen en zo, ben ik veranderd in een eeuwige twijfelaar. Welke kaas, de goedkoopste of de lekkerste? Neem ik kip of kalkoen? 8 kiwi's?! Dat krijg ik toch nooit op binnen de 5 dagen? En zo gaat dat dan wel een tijdje door.

Dan moet er natuurlijk betaald worden. Door een uitpuilende, veel te kleine boodschappentas (eigenlijk een zakje van thuis) moet ik wel m'n boodschappen die er niet meer in raken vasthouden. Terwijl ik heel voorzichtig ben met het zakje dat aan het scheuren is vraag ik mezelf af waarom ik ook weer geen kar heb genomen. Dan m'n spullen op de band leggen en betalen! Ik haal m'n briefje boven. En dan kreeg ik te horen: "Dit is een kassa waar je alleen met bankcontact kan betalen."

Op zo'n moment kan ik natuurlijk wel gillen. Maar die mevrouw doet ook maar gewoon haar werk. Het stond nochtans nergens aangeduid dat er aan die kassa alleen maar betaald kon worden met bankcontact, dus liet ze de winkelverantwoordelijke komen om daar verandering in te brengen. Gelukkig had ik mijn bankkaart wel bij me, maar dat betekende wel dat ik geen muntjes kreeg voor de koekjes...

Ik ging dan maar naar buiten en vertelde de jongen dat ik geen muntjes gekregen had, maar er dadelijk ging halen op m'n kot en terug zou komen. Hoe ongeloofwaardig klinkt dat nu. Zelfs een jongen van tien trapt daar niet in. Maar ik had het beloofd, en dan doe ik dat ook.

M'n kotgenotes keken wel een beetje raar toen ik "Hallo, daag, ik ga terug, koekjes kopen van een jongen!" zei. Maar ze kennen mij al langer dan vandaag, dus stelden ze zich er niet echt vragen bij. Ik legde nog gauw m'n gekochte spullen in de koelkast, nam geld mee voor 2 dozen en vertrok.

Nu wou ik écht wel koekjes kopen van hem. Maar de jongen was nergens meer te bespeuren. Ik stapte er nog een tijdje tevergeefs rond en ging dan maar naar m'n kot.
Morgen ga ik terug en koop ik die koekjes. Al was het maar omdat hij mevrouw tegen me zei.

Eerste blog

Gisterenavond was ik alleen op kot. Dat is iets wat niet zo vaak voorvalt, en al zeker niet 's avonds. Mijn vriendinnen/huisgenotes (C., D. en L.) leken er maar niet door te komen. Dus zette ik me maar in de zetel. Zoveel mensen zitten alleen op kot, hoe moeilijk kan het zijn?


Moeilijk bleek dus. Het hielp niet echt dat ik om één of andere reden onmogelijk op het internet kon. Beeld je in, 4 mensen een week zonder internet op kot. Drama, oh drama! Ookal is het maar om te kijken naar welke lessen je precies moet, of een keer je e-mails te checken. En natuurlijk het heen en weer geskype, want dat zijn natuurlijk de dingen die je doet als je niet met je huisgenotes aan het praten bent.


En diezelfde huisgenotes kwamen maar niet...


Met vriendinnen samenleven lijkt altijd maar rozengeur en maneschijn te zijn. En dat is het eigenlijk ook (tot nu toe). Het enige waarover we ons momenteel drukmaken is de vraag wie er de afwas doet, of wie de vuilnisbakken leegmaakt.


Wat heel opmerkelijk is bij het samenwonen zijn de rare gewoontes van mijn vriendinnen. Zo breekt L. altijd haar spaghetti voor ze ze kookt ("Maar dat ís toch niet raar?!"). En ze droogt haar tandenborstel af. Ook kwam ik al te weten dat C. haar neus heel vaak "eerst een béétje naar links, en dan naar rechts" duwt. En D. gaat, als wij allemaal slapen, met haar kleren aan voor de volgende dag op de zetel staan, omdat ze dan een beter zicht heeft op de spiegel. En ze praat tegen voorwerpen (zo zegt ze "dank u" tegen de bankautomaat).


En ik? Ik schrijf een blog.