Koekjes

Ik ben studente. En studenten moeten een werkweek kunnen rondkomen met hun geld, zeker als ze op kot zitten. Dus gaan ze naar de Aldi, dat is nu eenmaal zo. En dat was ook wat ik deed vandaag. Genoeg stof dus om een bericht over te schrijven.

Onderweg botste ik bijna tegen een jongetje: "Mevrouw, wilt u soms koekjes kopen van mij? 't Is voor mijn school." Het eerste wat ik dacht was NEE, omdat ik niet graag dingen koop van vreemde mensen op straat... Klinkt misschien een beetje gemeen, maar dat is waarschijnlijk één of andere onverklaarbare karaktertrek van mij.

Ik begon me dan ook al een beetje schuldig te voelen. Zo'n arm jongetje dat 's avonds in het donker (winteruur!) vol goede moed een koffer voortsleurt om massa's koekjes verkocht te krijgen. En dan de volgende dag op school te horen krijgt dat hij het minst koekjes heeft verkocht, en uitgelachen wordt door de hele klas. Naar school gaan kan hard zijn.

Dus antwoordde ik: "Oké, geef me maar een doos." Maar er was een probleem. De koekjes kostten 2,5 euro. Na wat wroeten door de muntjes in m'n portemonnee ontdekte ik dat ik (uiteraard) nét geen 2,5 euro bij me had.

Gelukkig kreeg ik een ingeving: ik ga naar de Aldi, en als ik iets betaal met een briefje krijg ik wisselgeld. Fantastisch. De jongen zei dat het goed was want hij ging staan aan de Aldi, tot 7 uur. Mooi zo, tot straks dan.

Eigenlijk hou ik niet zo van winkelen. Begrijp me niet verkeerd, de winkels zelf vind ik wel leuk, maar ik heb een beetje moeite met dingen vinden in een winkel. Het maakt het er natuurlijk ook niet makkelijker op dat ik bijziend ben, en zonder lenzen of bril door het leven ga (behalve in aula's, het zou nogal lastig zijn moest ik de hele tijd aan m'n buur vragen wat er nu juist op die geprojecteerde powerpoint staat).

Wanneer ik dan eindelijk de juiste dingen gevonden heb, vormt er zich een ander probleem. Sinds ik zelf geld uitgeef om eten te kopen en zo, ben ik veranderd in een eeuwige twijfelaar. Welke kaas, de goedkoopste of de lekkerste? Neem ik kip of kalkoen? 8 kiwi's?! Dat krijg ik toch nooit op binnen de 5 dagen? En zo gaat dat dan wel een tijdje door.

Dan moet er natuurlijk betaald worden. Door een uitpuilende, veel te kleine boodschappentas (eigenlijk een zakje van thuis) moet ik wel m'n boodschappen die er niet meer in raken vasthouden. Terwijl ik heel voorzichtig ben met het zakje dat aan het scheuren is vraag ik mezelf af waarom ik ook weer geen kar heb genomen. Dan m'n spullen op de band leggen en betalen! Ik haal m'n briefje boven. En dan kreeg ik te horen: "Dit is een kassa waar je alleen met bankcontact kan betalen."

Op zo'n moment kan ik natuurlijk wel gillen. Maar die mevrouw doet ook maar gewoon haar werk. Het stond nochtans nergens aangeduid dat er aan die kassa alleen maar betaald kon worden met bankcontact, dus liet ze de winkelverantwoordelijke komen om daar verandering in te brengen. Gelukkig had ik mijn bankkaart wel bij me, maar dat betekende wel dat ik geen muntjes kreeg voor de koekjes...

Ik ging dan maar naar buiten en vertelde de jongen dat ik geen muntjes gekregen had, maar er dadelijk ging halen op m'n kot en terug zou komen. Hoe ongeloofwaardig klinkt dat nu. Zelfs een jongen van tien trapt daar niet in. Maar ik had het beloofd, en dan doe ik dat ook.

M'n kotgenotes keken wel een beetje raar toen ik "Hallo, daag, ik ga terug, koekjes kopen van een jongen!" zei. Maar ze kennen mij al langer dan vandaag, dus stelden ze zich er niet echt vragen bij. Ik legde nog gauw m'n gekochte spullen in de koelkast, nam geld mee voor 2 dozen en vertrok.

Nu wou ik écht wel koekjes kopen van hem. Maar de jongen was nergens meer te bespeuren. Ik stapte er nog een tijdje tevergeefs rond en ging dan maar naar m'n kot.
Morgen ga ik terug en koop ik die koekjes. Al was het maar omdat hij mevrouw tegen me zei.

Eerste blog

Gisterenavond was ik alleen op kot. Dat is iets wat niet zo vaak voorvalt, en al zeker niet 's avonds. Mijn vriendinnen/huisgenotes (C., D. en L.) leken er maar niet door te komen. Dus zette ik me maar in de zetel. Zoveel mensen zitten alleen op kot, hoe moeilijk kan het zijn?


Moeilijk bleek dus. Het hielp niet echt dat ik om één of andere reden onmogelijk op het internet kon. Beeld je in, 4 mensen een week zonder internet op kot. Drama, oh drama! Ookal is het maar om te kijken naar welke lessen je precies moet, of een keer je e-mails te checken. En natuurlijk het heen en weer geskype, want dat zijn natuurlijk de dingen die je doet als je niet met je huisgenotes aan het praten bent.


En diezelfde huisgenotes kwamen maar niet...


Met vriendinnen samenleven lijkt altijd maar rozengeur en maneschijn te zijn. En dat is het eigenlijk ook (tot nu toe). Het enige waarover we ons momenteel drukmaken is de vraag wie er de afwas doet, of wie de vuilnisbakken leegmaakt.


Wat heel opmerkelijk is bij het samenwonen zijn de rare gewoontes van mijn vriendinnen. Zo breekt L. altijd haar spaghetti voor ze ze kookt ("Maar dat ís toch niet raar?!"). En ze droogt haar tandenborstel af. Ook kwam ik al te weten dat C. haar neus heel vaak "eerst een béétje naar links, en dan naar rechts" duwt. En D. gaat, als wij allemaal slapen, met haar kleren aan voor de volgende dag op de zetel staan, omdat ze dan een beter zicht heeft op de spiegel. En ze praat tegen voorwerpen (zo zegt ze "dank u" tegen de bankautomaat).


En ik? Ik schrijf een blog.