Het is weer de moeite. Moodswings, opstaan en uitkijken naar het moment waarop ik er terug in mag kruipen, vitaya 's ochtends... Hallo, blokperiode.
Wanneer je denkt aan blokperiode, denk je automatisch aan blokhumor. (Ja toch hè?) Lachen met àlles gewoon. 't Is nu niet dat ik anders als een zuurpruimpje door het leven ga, integendeel zelfs, maar in de blok lach ik echt om de onnozelste dingen. Dingen die niet eens grappig bedoeld zijn, maar op dat moment vind ik ze hi-la-risch.
Een voorbeeldje. Vorig jaar, ik schreef er zelfs over. En als ik het nu herlees, tekent er zich een opnieuw een glimlach op mijn gezicht. Komààààn, Michel Maus? En Donald Tusk?! Dat is toch gewoon grappig?
Voorbeeldje twee. Een gesprek tussen mij en kotgenote L.:
Ilse: Zeg, aan welk wiel maak jij je fiets vast eigenlijk? Het voorste of het achterste?
L.: Aan mijn middelste.
Dit, lieve lezers, zorgde voor een slappelachaanval van 5 minuten. En niet alleen bij mij, ook bij L. We hadden allebei de volgende dag examen.
Verder, op twitter (ik moet een beetje mee zijn met mijn tijd, nietwaar?) zei Ntone dat ik nu wel ingetwurgerd was. Ingetwurgerd! Da's ingeburgerd op twitter! Allez! Da's toch grappig?
Toen las ik de blog van Tess. Die overigens niet grappig is, maar juist heel mooi. Niet om te lachen dus, behalve dan dat ene zinnetje. Tess schreef dat ze soms het energielevel van een vierjarige kleuter op speed heeft. Dit beschrijft ook mijn energielevel voor zowat 80 procent van de tijd (Arme kotgenoten. Vooral L. krijgt het soms hard te verduren). Bovendien zag ik dat kleutertje zo voor mij, rondjes draaiend rond de salontafel, met het tongetje een beetje uit de mond. Hihi.
De allerslimste mens ook, daar lig ik een uur door plat. Volgens mij heeft dat programma zijn goede kijkcijfers helemaal te danken aan de periode waarin dat uitgezonden wordt. Mocht er ooit een oktobereditie komen; de helft minder kijkers. Neem het van mij aan.
Germaine dan, gemiddeld zo'n 4 lachsalvo's per dag met haar. Ze is 13 en heeft vakantie, maar in deze tijden van solidariteit neemt ze die blokhumor gewoon over.
Goh, en om te eindigen... Dit bericht las ik tijdens de herexamenblok. Het moet zowat het leukste blogbericht zijn dat ik ooit gelezen heb, zelfs als ik niet in blokmodus geweest zou zijn, zou ik nog altijd luidop gelachen hebben. Ik maak hier even schaamteloos reclame: als je het nog niet deed, ga Roxanne lezen. Nu. Dan ga ik even naar de allerslimste mens kijken.
donderdag 30 december 2010
zondag 26 december 2010
Knappe jongen
De strandhokjesblunder
Blunder nummer 2! Ik hoop dat J. ermee akkoord is dat ik deze openbaar maak. Nog meer openbaringen trouwens: ik heb het 'geluk' dat ik al eens eerder over de blunder, of toch hoe het allemaal begon, geschreven heb. Op mijn eerste blog. Daar publiceerde ik berichtjes toen ik veertien was (ik heb de blog in kwestie privé gemaakt). En daaruit zal ik nu een stukje citeren:
Nog snel even de context.: J. en ik verbleven enkele dagen in mijn zee-appartementje. Mijn grootouders waren erbij trouwens (ik kon op die leeftijd zelfs nog geen pasta koken), maar dat weerhield ons er niet van om heelder dagen te shoppen en naar jongens te kijken. Dit laatste deden we op het balkon van mijn appartement.
's morgens keken we zo (nr jongens) me de verrekijker. Ach, ze sliepen vast nog. Dus we zagen er geen (mooie=p) en gingen mr nr binnen. Just toen ik binnen wou stappen zag ik in n flits … $EXGOD!!!!! Waaauw=D dn zijn we mr heel veel gaan wandelen wr hij vakantiejob deed (de speelgoedwinkel onder t appartement, we zijn er zelfs binnengeweest=D (die ooogen!!!!!!=D)). Toen was ij aan t opruimen. Mjah, we waren al boven. Toen liet ik n stilo vallen vn t balkon, en gingen we die oprapen;). Dn hebbe we zo op n surfplank n papierke gelegd me: Wa is je naam? Grtz, Ilse&J. En dn wij loop loop nr de lift!! Toen deed ij dus gebaar nr ons da we moesten komen nr em=p. Dn wij direct uit die lift=). (lekker subtiel=p)
Op de vraag of ik altijd al zo mooi kon schrijven, antwoord ik vanaf nu nee.
Begrijpen jullie het eigenlijk? Het komt erop neer dat we naar jongens aan het kijken waren, vanop het balkon met een verrekijker. Het leek niet veel soeps te zijn die dag, tot ik in een flits een mooie jongen zag. We noemden hem Sexgod, met een $ zelfs toen, en dan zijn we begonnen met hem te 'stalken'. We lieten onder andere een stiftje vallen van het balkon, recht naast de plek waar hij vakantiejob deed (in een speelgoedwinkel). Dat stiftje was een excuus om naar beneden te gaan tov. de grootouders (opa, als je dit leest: bij deze.). Beneden durfden we uiteraard geen gesprekje met hem te beginnen, dus legden we een kaartje. Op dat kaartje stond "Zin in een afspraakje" gedrukt, wat we er zelf opschreven was: "Wat is je naam? Groetjes, Ilse en J."
We legden het papiertje op een surfplank aan de zijkant van de speelgoedwinkel (hij bracht die planken naar binnen). Dan kregen we the cold feet, en LIEPEN we naar de ingang van het appartement, hup, de lift in. In een flits had ik hem zien staan, gebarend dat we naar hem moesten komen. Dat deden we, om vervolgens een stroef gesprekje aan te gaan (Durfden jullie het niet vragen? "Nee." Mijn naam is Vincent. En laat me raden: jij bent J. en jij bent Ilse? "Nee, omgekeerd. (giechel)" Hoe oud zijn jullie? "Vijftien en veertien. Maar ik verjaar in december, ik ben dus eigenlijk al veertienENEENHALF!"). Kortom: J. en Ilse waren verkocht.
Helaas, het bleef bij kijken, met een beetje kwijl in onze mondhoeken. Het beste zicht op hem hadden we van op het strand. Daar stonden we dan ook, achter de strandhokjes. Tussen twee strandhokjes heb je altijd nog een centimeter of 20 ruimte, waardoor we naar hem keken. Hij zat op een stoel, met zijn rug naar ons. We zagen zijn halflange, bruine haren, zijn leuke kleren, zijn ogen,...
Hé? Wacht eens... Zijn ogen... WAAH! HIJ ZIET ONS!
Vincent had zich omgedraaid, waarschijnlijk omdat hij iets hoorde, en keek ons aan met een verbaasde blik. Op dat moment verborgen er zich 2 hoofdjes achter een strandhokje, gevolgd door een enorm gegiechel. We hadden zelf een heel groot busted-gevoel, dus liepen we weg. En Sexgod, die hebben we niet meer gezien.
Vincent, mocht je dit lezen, mijn oprechte excuses voor mijn puberaal gedrag... Maar je was echt wel knap.
Blunder nummer 2! Ik hoop dat J. ermee akkoord is dat ik deze openbaar maak. Nog meer openbaringen trouwens: ik heb het 'geluk' dat ik al eens eerder over de blunder, of toch hoe het allemaal begon, geschreven heb. Op mijn eerste blog. Daar publiceerde ik berichtjes toen ik veertien was (ik heb de blog in kwestie privé gemaakt). En daaruit zal ik nu een stukje citeren:
Nog snel even de context.: J. en ik verbleven enkele dagen in mijn zee-appartementje. Mijn grootouders waren erbij trouwens (ik kon op die leeftijd zelfs nog geen pasta koken), maar dat weerhield ons er niet van om heelder dagen te shoppen en naar jongens te kijken. Dit laatste deden we op het balkon van mijn appartement.
's morgens keken we zo (nr jongens) me de verrekijker. Ach, ze sliepen vast nog. Dus we zagen er geen (mooie=p) en gingen mr nr binnen. Just toen ik binnen wou stappen zag ik in n flits … $EXGOD!!!!! Waaauw=D dn zijn we mr heel veel gaan wandelen wr hij vakantiejob deed (de speelgoedwinkel onder t appartement, we zijn er zelfs binnengeweest=D (die ooogen!!!!!!=D)). Toen was ij aan t opruimen. Mjah, we waren al boven. Toen liet ik n stilo vallen vn t balkon, en gingen we die oprapen;). Dn hebbe we zo op n surfplank n papierke gelegd me: Wa is je naam? Grtz, Ilse&J. En dn wij loop loop nr de lift!! Toen deed ij dus gebaar nr ons da we moesten komen nr em=p. Dn wij direct uit die lift=). (lekker subtiel=p)
Op de vraag of ik altijd al zo mooi kon schrijven, antwoord ik vanaf nu nee.
Begrijpen jullie het eigenlijk? Het komt erop neer dat we naar jongens aan het kijken waren, vanop het balkon met een verrekijker. Het leek niet veel soeps te zijn die dag, tot ik in een flits een mooie jongen zag. We noemden hem Sexgod, met een $ zelfs toen, en dan zijn we begonnen met hem te 'stalken'. We lieten onder andere een stiftje vallen van het balkon, recht naast de plek waar hij vakantiejob deed (in een speelgoedwinkel). Dat stiftje was een excuus om naar beneden te gaan tov. de grootouders (opa, als je dit leest: bij deze.). Beneden durfden we uiteraard geen gesprekje met hem te beginnen, dus legden we een kaartje. Op dat kaartje stond "Zin in een afspraakje" gedrukt, wat we er zelf opschreven was: "Wat is je naam? Groetjes, Ilse en J."
We legden het papiertje op een surfplank aan de zijkant van de speelgoedwinkel (hij bracht die planken naar binnen). Dan kregen we the cold feet, en LIEPEN we naar de ingang van het appartement, hup, de lift in. In een flits had ik hem zien staan, gebarend dat we naar hem moesten komen. Dat deden we, om vervolgens een stroef gesprekje aan te gaan (Durfden jullie het niet vragen? "Nee." Mijn naam is Vincent. En laat me raden: jij bent J. en jij bent Ilse? "Nee, omgekeerd. (giechel)" Hoe oud zijn jullie? "Vijftien en veertien. Maar ik verjaar in december, ik ben dus eigenlijk al veertienENEENHALF!"). Kortom: J. en Ilse waren verkocht.
Helaas, het bleef bij kijken, met een beetje kwijl in onze mondhoeken. Het beste zicht op hem hadden we van op het strand. Daar stonden we dan ook, achter de strandhokjes. Tussen twee strandhokjes heb je altijd nog een centimeter of 20 ruimte, waardoor we naar hem keken. Hij zat op een stoel, met zijn rug naar ons. We zagen zijn halflange, bruine haren, zijn leuke kleren, zijn ogen,...
Hé? Wacht eens... Zijn ogen... WAAH! HIJ ZIET ONS!
Vincent had zich omgedraaid, waarschijnlijk omdat hij iets hoorde, en keek ons aan met een verbaasde blik. Op dat moment verborgen er zich 2 hoofdjes achter een strandhokje, gevolgd door een enorm gegiechel. We hadden zelf een heel groot busted-gevoel, dus liepen we weg. En Sexgod, die hebben we niet meer gezien.
Vincent, mocht je dit lezen, mijn oprechte excuses voor mijn puberaal gedrag... Maar je was echt wel knap.
donderdag 23 december 2010
Kerstcadeau ! (5)
Gisteren was het zover... Mijn eigenste Secret Santa kwam mijn cadeautje persoonlijk afzetten! Na wat nieuwsgieriggemaak van zijn kant, kreeg ik een klein vermoeden wie het zou zijn... En ja hoor, het was Ntone!
Zwaar gescoord heeft hij: ik kreeg een doos...
En last but not least: een briefje met de belofte dat hij eens gaat komen koken voor mij en de kotgenootjes (als ze braaf zijn:p)! Dat viel hier ook enorm in de smaak, moet ik zeggen...;)
Kortom: ik ben waanzinnig hard verwend, Antoon heeft zijn Sesa-rol goed vervuld. En ik vond het fijn om eens over blogstuff te kunnen babbelen met een mede-blogger. Ook nog een dikke merci voor Tess, die dat toch maar eventjes allemaal georganiseerd heeft.
Ik kijk al uit naar Sesa 2011!
Zwaar gescoord heeft hij: ik kreeg een doos...
In die doos zat er een mandje met gigantisch veel chocolade (in alle vormen en smaken), een chocoladereceptenboekje en roosjes!
Ik was euforisch, extatisch, al wat je maar wil. En ik keek ernaar zoals ik alleen maar naar chocolade kan kijken...
En last but not least: een briefje met de belofte dat hij eens gaat komen koken voor mij en de kotgenootjes (als ze braaf zijn:p)! Dat viel hier ook enorm in de smaak, moet ik zeggen...;)
Kortom: ik ben waanzinnig hard verwend, Antoon heeft zijn Sesa-rol goed vervuld. En ik vond het fijn om eens over blogstuff te kunnen babbelen met een mede-blogger. Ook nog een dikke merci voor Tess, die dat toch maar eventjes allemaal georganiseerd heeft.
Ik kijk al uit naar Sesa 2011!
maandag 20 december 2010
Kerstcadeau ! (4)
Ik las net bij Tamara (mijn Slachtoffer, aan wie ik een cadeautje moest geven) dat ze mijn cadeautje leuk vond. Heel fijn om te lezen! Ik heb er zelf ook veel plezier aan gehad om een cadeautje te kiezen en het te laten maken. (mijn kotgenote L. vond mijn getwijfel aan de groenheid van de parels misschien wat minder leuk... Maar samenwonen is opofferingen kunnen maken:p) Ook was er de spanning of ze het wel leuk zouden vinden daar, en het gestress of het wel zou toekomen... Maar gelukkig!
Nu zijn er enorm veel mensen die via haar blog op de mijne terecht zijn gekomen, en ik heb hier net foto's van mezelf in de sneeuw gepost. Ai. Mhh. Ik vermoed dat de nieuwe bezoekers een vrij studentikoos beeld van mij zullen hebben nu. ;)
Van mijn Secret Santa hoor ik ook vanalles! Ik krijg het cadeautje woensdag, en hij/zij zit me énorm nieuwsgierig te maken...
Hoe dan? Ik kreeg een mailtje van hem/haar. En toen ik daarop antwoordde dat ik de schrijfstijl van hem/haar probeerde te herkennen in andere blogs (tevergeefs), kreeg ik dit wazige antwoord:
"Een schrijfwijze is niet meer dan een opeenvolging van woorden. Soms poetisch en dromerig, soms een boodschappenlijstje. Maar denk eens aan wat er woensdag op je stoep staat... een vaas rozen, of een verzameling leuke interieurspulletjes? Ga je de tintelende smaak van chocolade op je tong proeven of ga je je voetjes kunnen kleden in cute kousje, je weet wel, zo van die kousjes met aparte tenen..."
Ja, dan word ik dus gek van spanning hè!
Nu zijn er enorm veel mensen die via haar blog op de mijne terecht zijn gekomen, en ik heb hier net foto's van mezelf in de sneeuw gepost. Ai. Mhh. Ik vermoed dat de nieuwe bezoekers een vrij studentikoos beeld van mij zullen hebben nu. ;)
Van mijn Secret Santa hoor ik ook vanalles! Ik krijg het cadeautje woensdag, en hij/zij zit me énorm nieuwsgierig te maken...
Hoe dan? Ik kreeg een mailtje van hem/haar. En toen ik daarop antwoordde dat ik de schrijfstijl van hem/haar probeerde te herkennen in andere blogs (tevergeefs), kreeg ik dit wazige antwoord:
"Een schrijfwijze is niet meer dan een opeenvolging van woorden. Soms poetisch en dromerig, soms een boodschappenlijstje. Maar denk eens aan wat er woensdag op je stoep staat... een vaas rozen, of een verzameling leuke interieurspulletjes? Ga je de tintelende smaak van chocolade op je tong proeven of ga je je voetjes kunnen kleden in cute kousje, je weet wel, zo van die kousjes met aparte tenen..."
Ja, dan word ik dus gek van spanning hè!
zondag 19 december 2010
Kleren zijn voor wussies!
En zo zetten ik en kotgenote L. vandaag de nieuwe kotweek in...
Ooh, vleesch op de blog! Ik publiceer eigenlijk niet vaak bikinifoto's, maar nu kon ik toch niet anders. En knippen nam de kracht van de foto's weg. Wazig maken of zo leek me er weer wat over. Het mocht trouwens van kotgenote L. ;)
Nu denken jullie vast allemaal dat we gaan zwemmen zijn. Makes sense, inderdaad. Maar toch deden we iets anders. We dachten het één minuut vol te houden, maar het werden er 10!
Maar wàt dan? Toch niet... Wel ja. Ik zei al eens eerder dat ik een meisje van extremen ben. En dan krijgen we zoiets:
Koud? Allez, ik draag toch een muts? En (hand)schoenen!
Ooh, vleesch op de blog! Ik publiceer eigenlijk niet vaak bikinifoto's, maar nu kon ik toch niet anders. En knippen nam de kracht van de foto's weg. Wazig maken of zo leek me er weer wat over. Het mocht trouwens van kotgenote L. ;)
Nu denken jullie vast allemaal dat we gaan zwemmen zijn. Makes sense, inderdaad. Maar toch deden we iets anders. We dachten het één minuut vol te houden, maar het werden er 10!
Maar wàt dan? Toch niet... Wel ja. Ik zei al eens eerder dat ik een meisje van extremen ben. En dan krijgen we zoiets:
Koud? Allez, ik draag toch een muts? En (hand)schoenen!
zaterdag 18 december 2010
Klaagblog
Ik weet dat de berichtjes op hetmaggeennaamhebben meestal vrolijk van toon zijn. Of toch grappig, onnozel, weet ik veel wat. Maar goed, een blog is zoiets als een weerspiegeling van jezelf. En het is ook maar menselijk om af en toe eens niet vrolijk te zijn, toch? Daarover schrijven is echter niet altijd simpel als je een publiek hebt waarvan je de meesten toch wel eens onder ogen komt. Maar goed.
Het was een bewogen week. Vol stress, door een deadline die ik maar net haalde. Enorm veel frustratie, omdat er vanalles onverwacht misliep. Melancholie, omdat ik bang ben om eens niet met die vvob van hiervoor geconfronteerd te worden - wat dan? Ik ben bang om gekwetst te worden, bang om tegenslag te moeten ondergaan. Bang voor het gevoel "da's allemaal voor niks geweest" en heb problemen met de gedachte iets niet eens te kunnen proberen.
Gelukkig heb ik geweldige kotgenoten (die alle details hierover op hun dak krijgen:p) en zijn er dingen waardoor ik me toch al beter voel. Ik heb het zo slecht nog niet, dat weet ik, ik kan relativeren. Maar toch hoop ik dat de laatste kotweek van 2010 een beetje leuker wordt. Het ziet er alleszins naar uit van wel.
Het was een bewogen week. Vol stress, door een deadline die ik maar net haalde. Enorm veel frustratie, omdat er vanalles onverwacht misliep. Melancholie, omdat ik bang ben om eens niet met die vvob van hiervoor geconfronteerd te worden - wat dan? Ik ben bang om gekwetst te worden, bang om tegenslag te moeten ondergaan. Bang voor het gevoel "da's allemaal voor niks geweest" en heb problemen met de gedachte iets niet eens te kunnen proberen.
Gelukkig heb ik geweldige kotgenoten (die alle details hierover op hun dak krijgen:p) en zijn er dingen waardoor ik me toch al beter voel. Ik heb het zo slecht nog niet, dat weet ik, ik kan relativeren. Maar toch hoop ik dat de laatste kotweek van 2010 een beetje leuker wordt. Het ziet er alleszins naar uit van wel.
Kerstcadeau ! (3)
Mijn Slachtoffer krijgt zijn/haar cadeautje hopelijk op maandag! En ondertussen wacht ikzelf vol spanning af op wat ik ga krijgen van mijn Secret Santa...
Die K-titels zijn soms echt een PITA hè. Ik kan hier niet gewoon een titeltje 'Secret Santa' of zo maken, ahnee, dat zou ingaan tegen mijn principes. (Principes als in: niet willen toegeven aan D. dat ik niet voor elk bericht een passende K-titel kan vinden...)
zaterdag 11 december 2010
Klik!
Soms verwonder ik me over de manier waarop mensen op m'n blog terecht komen. Ja, schrik maar, ik kan dat zien! De absolute meerderheid klikt op het linkje op m'n facebookprofiel en via blogs waarop ik reageer.
Maar ook via andere sites. Ik merkte daarnet dat mijn blogadres verschijnt bij het laden van één of andere internetpagina ("While waiting you might wanna visit hetmaggeennaamhebben..."). Verder staat er soms een linkje op een forum (en dat is door JOU, nichtje V.! Ilse weet alles:p) en zelfs via youtube (huh?) zijn er hier al mensen terecht gekomen.
Ook een topper zijn de google-zoektermen. Gelukkig zijn deze nog niet erotisch getint, maar da's omdat ik waarschijnlijk nog nooit een woord als 'piemel' getypt heb... Ja, lap.
Mensen die zochten naar de volgende termen kwamen hier terecht...
"hoe krijg ik graffiti van fiets af"
Euh... Ik adviseer white spirit.
"dat vind ik helemaal niet"
Jammer voor jou, maar nu heb je wel een blog gevonden:p
heel klein blauw plekje"
Ik vermoed dat ze toen naar daar gestuurd werden.
" دغدغة "
(Oei. Wie weet staat er hier wel 'piemel'. Iemand?)
"wat betekent het als iemand over je hebt gedroomd dat je"
Geen idee, zoeker. Ik droom zelf over een dode Britney Spears die zweepslagen krijgt van mannen gehuld in een lederen string... (Dit op zich zou al een blogpostje kunnen vormen :D) Zo lang ik die droom niet kan verklaren, verklaar ik die van anderen ook niet.
En aangezien ik grootse plannen heb om dit blog wat interactiever te maken, eindig ik met een vraag. Ik heb eens gelezen dat je dan meer reacties krijgt. En omdat jullie waarschijnlijk toch maar bange kwezels zijn die niet durven reageren, krijgt elke persoon die hier antwoordt één van mijn zelfgebakken koekjes die ik nu in de oven ga schuiven...
Hoe bent u op hetmaggeennaamhebben terechtgekomen?
Maar ook via andere sites. Ik merkte daarnet dat mijn blogadres verschijnt bij het laden van één of andere internetpagina ("While waiting you might wanna visit hetmaggeennaamhebben..."). Verder staat er soms een linkje op een forum (en dat is door JOU, nichtje V.! Ilse weet alles:p) en zelfs via youtube (huh?) zijn er hier al mensen terecht gekomen.
Ook een topper zijn de google-zoektermen. Gelukkig zijn deze nog niet erotisch getint, maar da's omdat ik waarschijnlijk nog nooit een woord als 'piemel' getypt heb... Ja, lap.
Mensen die zochten naar de volgende termen kwamen hier terecht...
"hoe krijg ik graffiti van fiets af"
Euh... Ik adviseer white spirit.
"dat vind ik helemaal niet"
Jammer voor jou, maar nu heb je wel een blog gevonden:p
heel klein blauw plekje"
Ik vermoed dat ze toen naar daar gestuurd werden.
" دغدغة "
(Oei. Wie weet staat er hier wel 'piemel'. Iemand?)
"wat betekent het als iemand over je hebt gedroomd dat je"
Geen idee, zoeker. Ik droom zelf over een dode Britney Spears die zweepslagen krijgt van mannen gehuld in een lederen string... (Dit op zich zou al een blogpostje kunnen vormen :D) Zo lang ik die droom niet kan verklaren, verklaar ik die van anderen ook niet.
En aangezien ik grootse plannen heb om dit blog wat interactiever te maken, eindig ik met een vraag. Ik heb eens gelezen dat je dan meer reacties krijgt. En omdat jullie waarschijnlijk toch maar bange kwezels zijn die niet durven reageren, krijgt elke persoon die hier antwoordt één van mijn zelfgebakken koekjes die ik nu in de oven ga schuiven...
Hoe bent u op hetmaggeennaamhebben terechtgekomen?
donderdag 9 december 2010
Karaktertrekjes
We speelden een spel eergisterenavond! Het ging als volgt: noem de positiefste karaktertrekken op van elke kotgenote én ook enkele negatieve eigenschappen. Gevaarlijk? Misschien, maar we kennen elkaar nu wel al lang en goed genoeg om het niet tot een bitchfight te laten komen.
Toen we bij mijn pluspuntjes kwamen, had ik een herkenbaarheidsgevoel. Ik hoorde onder andere "Je bent creatief, op een grappige manier", "Je bent zo vrolijk" en "Je bent intuïtief; je voelt aan wanneer je me moet troosten en wanneer je me met rust moet laten.". Deze dingen ervaar ik zelf zo, maar anderen ook? Mijn vriendinnen al zeker wel, vind ik leuk!
Ook werd er bij mijn negatieve karaktertrekken meestal niets nieuws verteld. Ik wil en moet namelijk altijd mijn gelijk krijgen, als ik in mijn hoofdje gehaald heb dat ik ook effectief gelijk heb. Ik begin dan alsmaar luider te praten zodat iedereen! Toch! Wel! Mijn! Standpunt! Gehoord! Heeft!
Da's vermoeiend, maar soms ook gewoon grappig. Waag het natuurlijk niet om ermee te lachen op het moment zelf, want dan ga ik nog luider roepen. Ik wil namelijk soms wel eens serieus genomen worden. Mij gewoon laten uitratelen is misschien het beste.
Een tweede minpuntje schreef onze lieve N. Wat ze schreef was weinig zelfvertrouwen op het vlak van jongens. Mja. Ik ben het daarmee eens, maar toch wil ik het wat nuanceren. In het openbaar, uiteraard, ik gooi hier toch al mijn leven te grabbel.
Ten eerste overdrijft ze gewoon. Sorry, N., maar het is zo!:) Zij kan namelijk moeiteloos 10 jongens uit haar mouw schudden die volgens haar geïnteresseerd zijn in mij. En ze verklaart me gek omdat ik niet op hun 'avances' inga. Dan moet ik maar eens proberen om te zeggen dat dat geen avances zijn, en die jongens gewoon vrienden. Wat ook zo is hè! Maar haar uitleg is dan dat ik maar wat meer moeite moet doen, en ze dan wel vanzelf interesse zullen tonen.
Zucht. Ten tweede nuanceer ik dat weinig zelfvertrouwen. Ik ben niet echt onzeker. Als ik dat zeg, vatten mensen het op alsof ik mezelf geweldig en prachtig vind, wat niet zo is. Ik wijd daar nog wel eens een blogje aan, want het klinkt bijna arrogant om zoiets toe te geven.
Maar goed, ik heb echt geen teveel aan zelfvertrouwen, maar ook geen tekort. Op het vlak van mannen is dat ook zo. Ik krijg soms aandacht, maar niet zoveel als N. beweert. En dat is maar goed ook, 10 jongens... Ik behoor dan wel tot het sterke geslacht, maar één man in het gareel houden, is al werk genoeg. (Nee! Er is niemand.)
Maar waarom zei N. dat dan? Natuurlijk zit er wel waarheid in, hoor. Mijn probleem is vooral iets wat bij mezelf ligt. Ik noem het mijn vrouwelijke variant op bindingsangst. Dit laatste kan ik uitleggen in twee sterretjes.
*Het is geen échte bindingsangst, omdat ik niet bang ben om me te tonen aan iemand. Dat was wel al duidelijk. Als je op je blog (vrijwillig!) een categorie 'blunders' aanmaakt, veronderstel ik dat verdere uitleg overbodig is. Ik noem het de vrouwelijke variant omdat ik te veel nadenk. En dat brengt me bij het volgende sterretje.
*Ik denk dus te veel na. Vre-se-lijk. In het begin, vaak al tijdens het flirtationship, vraag ik me af waar dat flirten naartoe zal leiden. Een relatie? Dan krijg ik visioenen van het feit dat ik misschien zijn ouderlijk huis eens zal moeten bezoeken, en ja, dat schrikt mij af. Of dan vraag ik me paniekerig af wat er zal gebeuren als ik niet verliefd word en hij wel.
Moeilijk om te leven met die VVOB. Je kan je niet voorstellen hoezeer ik mensen die kunnen zeggen "We zullen wel zien hoe het loopt!", bewonder. Ik kan dat met de beste wil van de wereld niet. Hierdoor word ik ook niet snel verliefd. En als dat dan al eens gebeurt (best al lang geleden, eigenlijk), is dat vaak op een persoon die geen interesse toont in mij. Of toch niet op die manier.
Daarover had N. het.
Ik ben me ervan bewust dat geen enkele van mijn mannelijke lezers nu nog met mij zal durven daten. (Een vriend zei me na het horen van dit verhaal: "Je bent een mooi meisje. Maar die VVOB van je, is gewoon raar. Da's waarom je single bent."). Toch geloof ik erin dat het goedkomt, ooit. Er is wel iemand op deze wereld die me kan verlossen van mijn VVOB. Dat hoeft niet nu te zijn. Ik ben graag dat rare (maar wel creatieve, enthousiaste en intuïtieve) single meisje...
Die roept als ze serieus genomen wil worden.
Toen we bij mijn pluspuntjes kwamen, had ik een herkenbaarheidsgevoel. Ik hoorde onder andere "Je bent creatief, op een grappige manier", "Je bent zo vrolijk" en "Je bent intuïtief; je voelt aan wanneer je me moet troosten en wanneer je me met rust moet laten.". Deze dingen ervaar ik zelf zo, maar anderen ook? Mijn vriendinnen al zeker wel, vind ik leuk!
Ook werd er bij mijn negatieve karaktertrekken meestal niets nieuws verteld. Ik wil en moet namelijk altijd mijn gelijk krijgen, als ik in mijn hoofdje gehaald heb dat ik ook effectief gelijk heb. Ik begin dan alsmaar luider te praten zodat iedereen! Toch! Wel! Mijn! Standpunt! Gehoord! Heeft!
Da's vermoeiend, maar soms ook gewoon grappig. Waag het natuurlijk niet om ermee te lachen op het moment zelf, want dan ga ik nog luider roepen. Ik wil namelijk soms wel eens serieus genomen worden. Mij gewoon laten uitratelen is misschien het beste.
Een tweede minpuntje schreef onze lieve N. Wat ze schreef was weinig zelfvertrouwen op het vlak van jongens. Mja. Ik ben het daarmee eens, maar toch wil ik het wat nuanceren. In het openbaar, uiteraard, ik gooi hier toch al mijn leven te grabbel.
Ten eerste overdrijft ze gewoon. Sorry, N., maar het is zo!:) Zij kan namelijk moeiteloos 10 jongens uit haar mouw schudden die volgens haar geïnteresseerd zijn in mij. En ze verklaart me gek omdat ik niet op hun 'avances' inga. Dan moet ik maar eens proberen om te zeggen dat dat geen avances zijn, en die jongens gewoon vrienden. Wat ook zo is hè! Maar haar uitleg is dan dat ik maar wat meer moeite moet doen, en ze dan wel vanzelf interesse zullen tonen.
Zucht. Ten tweede nuanceer ik dat weinig zelfvertrouwen. Ik ben niet echt onzeker. Als ik dat zeg, vatten mensen het op alsof ik mezelf geweldig en prachtig vind, wat niet zo is. Ik wijd daar nog wel eens een blogje aan, want het klinkt bijna arrogant om zoiets toe te geven.
Maar goed, ik heb echt geen teveel aan zelfvertrouwen, maar ook geen tekort. Op het vlak van mannen is dat ook zo. Ik krijg soms aandacht, maar niet zoveel als N. beweert. En dat is maar goed ook, 10 jongens... Ik behoor dan wel tot het sterke geslacht, maar één man in het gareel houden, is al werk genoeg. (Nee! Er is niemand.)
Maar waarom zei N. dat dan? Natuurlijk zit er wel waarheid in, hoor. Mijn probleem is vooral iets wat bij mezelf ligt. Ik noem het mijn vrouwelijke variant op bindingsangst. Dit laatste kan ik uitleggen in twee sterretjes.
*Het is geen échte bindingsangst, omdat ik niet bang ben om me te tonen aan iemand. Dat was wel al duidelijk. Als je op je blog (vrijwillig!) een categorie 'blunders' aanmaakt, veronderstel ik dat verdere uitleg overbodig is. Ik noem het de vrouwelijke variant omdat ik te veel nadenk. En dat brengt me bij het volgende sterretje.
*Ik denk dus te veel na. Vre-se-lijk. In het begin, vaak al tijdens het flirtationship, vraag ik me af waar dat flirten naartoe zal leiden. Een relatie? Dan krijg ik visioenen van het feit dat ik misschien zijn ouderlijk huis eens zal moeten bezoeken, en ja, dat schrikt mij af. Of dan vraag ik me paniekerig af wat er zal gebeuren als ik niet verliefd word en hij wel.
Moeilijk om te leven met die VVOB. Je kan je niet voorstellen hoezeer ik mensen die kunnen zeggen "We zullen wel zien hoe het loopt!", bewonder. Ik kan dat met de beste wil van de wereld niet. Hierdoor word ik ook niet snel verliefd. En als dat dan al eens gebeurt (best al lang geleden, eigenlijk), is dat vaak op een persoon die geen interesse toont in mij. Of toch niet op die manier.
Daarover had N. het.
Ik ben me ervan bewust dat geen enkele van mijn mannelijke lezers nu nog met mij zal durven daten. (Een vriend zei me na het horen van dit verhaal: "Je bent een mooi meisje. Maar die VVOB van je, is gewoon raar. Da's waarom je single bent."). Toch geloof ik erin dat het goedkomt, ooit. Er is wel iemand op deze wereld die me kan verlossen van mijn VVOB. Dat hoeft niet nu te zijn. Ik ben graag dat rare (maar wel creatieve, enthousiaste en intuïtieve) single meisje...
Die roept als ze serieus genomen wil worden.
donderdag 2 december 2010
Kleine sneeuwman
Niemand lijkt december een leuke maand te vinden. Ik hoor alleen maar geklaag over dalende temperaturen en gladde wegen. En terwijl iedereen last lijkt te hebben van de winterblues, vind ik de eerste sneeuw best leuk.
Bij sneeuw denk ik aan rollen, springen, draaien, engeltjes maken, ermee gooien, foto's trekken... Kortom, alles waar de gemiddelde bijna-negentienjarige zich te oud voor voelt.
Ik ben soms echt blij dat ik niet de gemiddelde bijna-negentienjarige ben!
Natuurlijk vind ik sneeuw ook koud, maar met een muts, sjaal, handschoenen en vijf truien valt daar wel iets aan te doen. En niet te vergeten, wat elk meisje doet zonder het toe te durven geven: een kousenbroek onder de jeans. 's Winters primeert warm hebben duidelijk op sexyness.
En ook deze week ging ik met kotgenote L. en vriendin J. warm ingeduffeld ons kottuintje in. Na een reeks foto's in het nog dunne laagje sneeuw, besloten we dat het tijd werd om een sneeuwman te maken. We maakten de schattigste, kleinste sneeuwman ter wereld... En noemden hem Bobby.
Bij sneeuw denk ik aan rollen, springen, draaien, engeltjes maken, ermee gooien, foto's trekken... Kortom, alles waar de gemiddelde bijna-negentienjarige zich te oud voor voelt.
Ik ben soms echt blij dat ik niet de gemiddelde bijna-negentienjarige ben!
Natuurlijk vind ik sneeuw ook koud, maar met een muts, sjaal, handschoenen en vijf truien valt daar wel iets aan te doen. En niet te vergeten, wat elk meisje doet zonder het toe te durven geven: een kousenbroek onder de jeans. 's Winters primeert warm hebben duidelijk op sexyness.
En ook deze week ging ik met kotgenote L. en vriendin J. warm ingeduffeld ons kottuintje in. Na een reeks foto's in het nog dunne laagje sneeuw, besloten we dat het tijd werd om een sneeuwman te maken. We maakten de schattigste, kleinste sneeuwman ter wereld... En noemden hem Bobby.
Bobby werd aanbeden, geprezen, al wat je maar wil. Hij kreeg een speciaal plekje in ons hart, we zagen hem als de mannelijke kotgenoot die we nooit hebben gehad.
Groot was dan ook de verwondering van L. toen ze merkte dat Bobby verdwenen was. "Ondergesneeuwd?", vroeg ik. "Nee, je kan zien dat hij weggeschept is."
Dat was het moment waarop alle ellende begon. We waren verontwaardigd, wenend zochten we naar sporen. En die vonden we: voetstappen in de sneeuw, overduidelijk van een man. De voetstappen brachten ons naar de haag met de buren.
Toen dachten we logisch na en wisten we meer over de sneeuwmandief. Wat een lef eigenlijk, niet alleen over de haag springen om de sneeuwman te pikken, maar ook nog eens de schoenen van onze buurman J. stelen om ons op het verkeerde been te zetten!
Even later werd er aangebeld en vonden we een briefje aan onze deur. Geplakte letters uit een tijdschrift, met de boodschap dat we onze sneeuwman terug konden krijgen in ruil voor sterke drank, schoenen, grof geld en speelgoed. Dat we om 24 uur onder de brug moesten staan, en geen politie mochten bellen. Ze waren bloedserieus.
We zijn niet gegaan. Officieel omdat we bezoek hadden, maar eigenlijk durfden we gewoon niet. Het gevolg daarvan is wel dat we Bobby nog steeds niet terug hebben. En we missen hem, oh zo hard.
Daarom zou ik graag een oproep plaatsen, hier op de blog:
OPSPORINGSBERICHT - Sinds de namiddag van 30 november is de sneeuwman Bobby spoorloos. Hij is wit, ongeveer 20 centimeter groot en van onbepaalde leeftijd. Bobby is het laatst gesignaleerd in onze kottuin rond gisterenmiddag. De eerlijke vinder krijgt een vergoeding (speelgoed, schoenen, drank,...). Heeft u deze sneeuwman gezien? Contacteer Ilse, L., C. of L.
Bobby is niet dood. In de eerste plaats voelen we dat aan*, maar bewijzen daarvoor hebben we ook: een foto van Bobby, gestuurd door de nog onbekende ontvoerders...
Bobby in een diepvriezer.
*Hij is niet dood, maar hij heeft wel pijn gehad. Dit weten we doordat we steeds visioenen krijgen van een grote man met zwart haar die een stuk van Bobby's onderlichaam eraf rukt. Geen idee wie die man is, vermoedelijk een zanger.
Ontvoerders, mochten jullie dit lezen, breng onze mannelijke kotgenoot Bobby alsjeblieft terug. Want zonder testosteron voelt ons tuintje (én ons hart!) maar leeg aan.
Ontvoerders, mochten jullie dit lezen, breng onze mannelijke kotgenoot Bobby alsjeblieft terug. Want zonder testosteron voelt ons tuintje (én ons hart!) maar leeg aan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
