Klinkers en klanken die dan ook nog eens geschikt zijn

Naar aanleiding van het terugvinden van het blad waar ik het had opgeschreven, typ ik hier een zelfgeschreven sonnet over. Leuk om te doen, en we kunnen er tot 1,5 punt extra mee verdienen, dus zou ik wel eventjes een sonnetje schrijven!

Dat 'eventjes' was toch wel een redelijk lange even (hoe lang durf ik zelfs niet zeggen). Er moest namelijk voldaan worden aan enkele vereisten, hier noem ik even de belangrijkste.

- Een sonnet telt 14 regels, met één of meerdere volta's (ommekeer in het thema, meestal tussen r. 8 en 9)
- Het rijmschema moet overeenkomen met dat van een Engels sonnet (à la Shakespeare, bijvoorbeeld: ABAB CDCD EFEF GG)
- Gebruik maken van de Iambic pentameter (5 keer wisselen benadrukte en niet-benadrukte klinker elkaar af, denk aan: to bE or nOt to bE that Is the qUEstion)
- Het moeilijke deel ervan: het moet een acrostichon zijn.

Zeer moeilijk, vooral als je de letter V moet gebruiken (twee keer!). Er zijn namelijk bijzonder weinig woorden die beginnen met een V, waarbij de nadruk op de tweede klinker valt...

Trouwens, als jullie me wijzen op foutjes of dingen die vlotter klinken, zal dat niets veranderen aan het sonnet. Ik heb de definitieve versie namelijk al een hele tijd geleden verzonden - het moest ingeleverd zijn voor 20.00u op de dag dat Sint-Maarten naar onze huisjes gekomen was - no way back dus.

Enfin, hier is het sonnet (in het Engels, jawel):


I'm waiting for a source of inspiration
Vivaciously, I will be trying to
Avoid a fault or little hesitation
Now, this will be a sonnet, that is true

Hold on, I've got to choose my sonnet's subject
Oh muse, would you please be my guide today?
Loquaciousness is what I won't reject
Decades of honour will be on my way!

Embarrassed am I, cause my theme's not clear
Regretting all the efforts that I've made
I absolutely know the end is near
Vocabulary's falling short too late...

And this is what I've got at eight o'clock
No inspiration but a writer's block!


Laat mij maar weten wat jullie ervan vinden! Dat kan in een reactie hieronder, of, voor mensen die geen account aangemaakt hebben hier (zowat 90 procent van de lezers van deze blog), in het echt! :)

Kleine zus

Ik had vandaag een conversatietje met mijn zusje. Eigenlijk noemt zij mij kleine zus tegenwoordig; ze is zes jaar jonger maar wel al drie cm groter dan ik.

Zusje: "Ilse, nu heb ik net héél mijn toetsenmap in orde gebracht! Wat een werk, zeg!"

Ilse: (die er net DRIE UUR over gedaan had om één hoofdstuk - nee, geen hoofdstuk van 50 bladzijden of zo - uit een cursus te begrijpen): "Ja, da's waar."

Koffie

Je zou het misschien op het eerste zicht niet denken, maar ik heb wel degelijk volgers van deze blog! Vooral mensen waarvan ik écht niet verwacht had dat ze dit zouden lezen, omdat ik ze (nog) niet verteld had over mijn blog, verkondigen mij dat ze dit lezen. En leuk vinden.

Super is dat, een lichtpuntje zijn in iemands dag (ook al is het maar een héél klein lichtpuntje) dus ga ik er lekker mee verder! Al mijn berichten beginnen trouwens met een K, als het u al was opgevallen. Benieuwd hoe lang ik dat kan volhouden.

Nu zou ik mijn onderwerp willen introduceren met een grappig inleidend zinnetje. Maar dat lukt me even niet. Dus:

Ik heb een nieuwe verslaving. En de meest onoriginele van alle verslavingen, want de helft van de wereldbevolking drinkt het... Koffie. Ik dronk het nooit, tot ik op kot ging en zelfstandig moest opstaan 's morgens (ook na een late nacht). En bam, voor je 't weet kan je niet meer zonder!

Ach, verslaafd is eigenlijk wat overdreven. Ik kan het best wel een dagje missen. Of twee. Maar een week zonder koffie? Dan transformeer ik, op z'n zachtst uitgedrukt, in het meest chagrijnige wezen hier op aarde.

Te veel koffie is natuurlijk ook niet goed. Dit weekend was ik aan het studeren, en had al een paar kopjes op. Op een redelijk nuchtere maag. Niet aan te raden: ik kreeg zo'n cafeïneboost dat m'n handen ervan trilden. Ik had zoveel energie dat ik helemaal kon begrijpen hoe het voelt om een duracellkonijntje te zijn.

Onlangs ontdekte ik (in Flair) een paar receptjes voor koffie; onze favoriet is Weense koffie. Voor koffiefanaten die zich in de zevende hemel willen wagen: zoek ofwel het originele recept van Flair op, ofwel maak je het Ilsereceptje:

1. Je zet koffie (nee, je maakt geen koffie, je ZET koffie. Ik zou je iets uitgebreider kunnen vertellen waarom dit zo is, maar ik vrees dat alleen ik daarin geïnteresseerd ben... En anders, let me know en maak me gelukkig!)
2. Je laat er chocolade - welke en hoeveel bepaal je zelf - in smelten.
3. Massa's slagroom erop!
4. Je rept je naar Oil & Vinegar, koopt Bellagio voor chocomelk van witte chocolade, en strooit er dan een beetje van dat poeder over.
Dat is alles.

Het is echt ongelofelijk lekker. Zo lekker dat ik naar Flair mailde, met als gevolg dat mijn lovend tekstje over Weense koffie erin kwam te staan (in Flair van vorige week). Wat heel wat gegil veroorzaakte hier op kot, want ONZE INITIALEN STAAN IN FLAIR! Iets wat goed zal staan op CV als ik ga solliciteren voor een carrière als journaliste.

Maar misschien toch nog eerst een paar jaartjes studeren en van het studentenleven genieten, "want het is de mooiste tijd van m'n leven" (citaat van alle ex-studenten). En morgenochtend een extra grote kop Weense koffie maken, aangezien het uur waarop ik van plan was te gaan slapen al ruim drie uur geleden is.

Karolientje

Wist u dat er karolientjes bestaan in de vorm van een euroteken?
Weet u überhaupt wel wat karolientjes zijn?
Karolientjes of piknikken zijn hetzelfde als nic-nac'jes.

Aaaah.

Ja, ik heb dit écht opgezocht op wikipedia. Maar wees gerust, hierover zal dit bericht niet gaan (hoewel ze heel lekker zijn dit jaar).

Wel over het feit dat ik vandaag iets zag wat me een beetje verbaasde. Ik zat in de les, en voor mij zaten er twee meisjes. Dit op zich is niet echt verbazend, tot er één meisje, laten we haar Karolientje noemen, een briefje begon te schrijven. Voor het meisje naast haar.

Ik dacht dat de tijd van briefjes schrijven tijdens de les voorbij was. Al làng voorbij. Zeker in aula's waar je zelfs op je dooie gemak kan bellen zonder dat de prof ook maar iets in de gaten heeft. (citaat van D.)

Maar voor deze meisjes dus niet. En natuurlijk, toen Karolientje begon te schrijven viel m'n oog er meteen op. Ik was niet van plan om het te lezen. Echt niet. Ze heeft recht op haar privacy, ik zou het ook niet leuk vinden moesten andere mensen lezen wat ik toevertrouw aan een vriendin.
Maar als ik iets persoonlijks wil vertellen aan iemand schrijf ik het dan ook niet op een briefje dat ik doorgeef in een aula, waar iedereen dicht bij elkaar zit.

Het viel echt op. En als een soort automatisme lees je mee. Al gauw kreeg ik door dat de twee meisjes naast mij ook aan het lezen waren. We keken elkaar aan en begonnen te lachen.

Karolientje bleek de raad van haar vriendin te vragen. Ze vroeg zich af, en hierbij citeer ik: "Hoe zou ik vanavond een kusje kunnen afsmeken van Johnny?" (ik gebruik even een pseudoniem, want de echte naam ben ik vergeten) "Ik weet het niet, misschien kan je doen alsof je zat bent?"

Deze meisjes zijn géén 16 meer, neen. Dus vond ik het een beetje raar. Ik wist trouwens niet dat jongens als een blok vallen voor meisjes die niet meer op hun benen kunnen staan en zeggen: "Oh my god, ik ben z-zoooo zat". Maar misschien ligt dat gewoon aan mij.

Ze gingen er nog even verder op in, Karolientje zei oa. "Ja, ik ga wel een paar slokjes drinken, want dan kan ik beter flirten" en "Maar ik ken hem eigenlijk helemaal niet".

Dé grote vraag is nu of deze jongen zal ingaan op haar avances. Ik ga vanavond eens extra opletten of ik Karolientje niet ergens zie muilen, lebberen of toten (zoals ze dat zo mooi zeggen). En als ik haar niet zie, vraag ik haar volgende week wel hoe het nu met die jongen afgelopen is.

Kleine voetjes

Ik heb m'n zinnen ergens op gezet. En eens ik dat gedaan heb, zijn alternatieven géén optie.

Ik heb mezelf dus ingeprent dat ik grijze botjes nodig heb. Rode en blauwe heb ik al, misschien is het wel praktisch om eens een paar te kopen dat wél makkelijk te combineren is. Zwarte en bruine heeft iedereen al, en ik hou niet van dingen die iedereen al heeft.

Grijze botjes. Ik stapte zowat elke schoenenwinkel in Leuven (minstens 2 keer) binnen, niets natuurlijk. Nochtans vind ik mezelf niet bepaald kieskeurig, ze moeten:
a. grijs zijn
b. botjes zijn

Da's alles! Is het dan zo onmogelijk om zulke schoenen te maken?! Dacht het niet.

Ik zette m'n zoektocht verder (gedurende enkele maanden) en toen ik de hoop bijna had opgegeven, zag ik ze! Was het een illusie? (Ik draag nog steeds geen lenzen.) Ik bekeek ze eens van dichtbij, en ja hoor, ze waren nog steeds mooi!

Grijs? Check. Botjes? Check. Bleken ze dan nog eens makkelijk te zitten ook!
Toen besefte ik in al m'n euforie dat ik niet eens naar de maat had gekeken. Oh, één maatje te groot. Ik vraag wel even de juiste maat aan de verkoopster.

"Oh sorry, dit is het laatste paar."

Wat?! Ik greep haar nek met m'n beide handen vast en gilde: "Zeg dat nog eens?!"
Dat durfde ze natuurlijk niet. Ik liet haar dan maar los, zei: "Da's balen hé", en stapte naar buiten.

Als ik iets niet gekocht heb, begin ik te idealiseren achteraf, à la "Het was zo mooi, ik moet dat hebben!" Hoewel ik het toch niet kocht toen ik het de eerste keer zag liggen. Maar nu was het anders, ik zou geen betere laarzen vinden. Ik ken momenteel de hele collectie van zowat 100 schoenenwinkels uit m'n hoofd, en DIT WAREN ZE. (alternatieven - géén optie, remember?)

Dus haastte ik me terug naar de winkel en kocht ze. Ik draag dan wel een zool en drie paar kousen.

Knuffeldag

Vrijdag was het knuffeldag. Daarom hielden mijn vriendin L. en ik een wedstrijdje knuffelen. Ik zag het rooskleurig in, want ik had les vrijdag en zij niet. Dat zou ik wel eens eventjes winnen!

Eerst had ik een oefeningenles, in een groepje van ongeveer 20. Ik kwam toe en zag m'n medestudenten een beetje onwennig zitten, we kennen elkaar dan ook nog niet zo heel goed... Daar ging ik dan eens verandering in brengen!

Zelfverzekerd stapte ik op ze af: "Hallo, ik ben Ilse, en vandaag is het knuffeldag! En bij deze gelegenheid wil ik jullie allemaal eens goed vastpakken!"

Dat gebeurde dus niet. Ik zette me neer en begon met een meisje te praten. Maar ze knuffelen? Nee.

Nergens werd er geknuffeld. Niet één bordje met 'Free hugs', zelfs niet in het station. Toen m'n trein aankwam, zag ik op het perron een meisje dat ik ken. Ik wou naar haar toe lopen, ze exact 2 seconden knuffelen, heel hard terug lopen en op de trein springen, nét voor de deuren dichtgaan.

Maar (mietje dat ik ben!) dat deed ik ook al niet. Ik stapte gewoon op de trein, zag een metro (nvdr voor de treinleken onder jullie: de metro is een krantje in deze context, niet het voertuig) en begon te lezen.

Blijkbaar heel geconcentreerd. Tot ik iets hoorde: "Goedemiddag. Uw ticketje alstublieft."

Ik vul altijd trouw mijn go-pass in. ALTIJD. Behalve dan die éne keer. Door de metro, gewoon vergeten! Dat was dan ook wat ik zei tegen de conducteur, met m'n zieligste blik, hopend dat hij het zou begrijpen...

Het leek niet veel indruk te maken op hem. Als ik hem nu eens knuffelde?

Paniek, hij maakte een rekening op! Ik dacht aan een boete van 60 euro (een vriend van mij moest dit ooit betalen, in een gelijkaardige situatie) maar hij zuchtte: "Oké. Je betaalt een gewoon ticket. Maar zorg ervoor dat het nooit meer voorvalt." Soms ben ik heel, heel blij dat ik een meisje ben.

Eenmaal thuis had ik een belachelijk laag aantal mensen die ik die dag geknuffeld had. Gelukkig had L. hetzelfde meegemaakt. Ik realiseerde me dat het niet per se knuffeldag hoeft te zijn als je de mensen die je graag ziet wil omhelzen. Waarop ik L. een héle dikke knuffel gaf!