Kleine sneeuwman

Niemand lijkt december een leuke maand te vinden. Ik hoor alleen maar geklaag over dalende temperaturen en gladde wegen. En terwijl iedereen last lijkt te hebben van de winterblues, vind ik de eerste sneeuw best leuk.

Bij sneeuw denk ik aan rollen, springen, draaien, engeltjes maken, ermee gooien, foto's trekken... Kortom, alles waar de gemiddelde bijna-negentienjarige zich te oud voor voelt.

Ik ben soms echt blij dat ik niet de gemiddelde bijna-negentienjarige ben!

Natuurlijk vind ik sneeuw ook koud, maar met een muts, sjaal, handschoenen en vijf truien valt daar wel iets aan te doen. En niet te vergeten, wat elk meisje doet zonder het toe te durven geven: een kousenbroek onder de jeans. 's Winters primeert warm hebben duidelijk op sexyness.

En ook deze week ging ik met kotgenote L. en vriendin J. warm ingeduffeld ons kottuintje in. Na een reeks foto's in het nog dunne laagje sneeuw, besloten we dat het tijd werd om een sneeuwman te maken. We maakten de schattigste, kleinste sneeuwman ter wereld... En noemden hem Bobby.

Bobby werd aanbeden, geprezen, al wat je maar wil. Hij kreeg een speciaal plekje in ons hart, we zagen hem als de mannelijke kotgenoot die we nooit hebben gehad.

Groot was dan ook de verwondering van L. toen ze merkte dat Bobby verdwenen was. "Ondergesneeuwd?", vroeg ik. "Nee, je kan zien dat hij weggeschept is."

Dat was het moment waarop alle ellende begon. We waren verontwaardigd, wenend zochten we naar sporen. En die vonden we: voetstappen in de sneeuw, overduidelijk van een man. De voetstappen brachten ons naar de haag met de buren.

Toen dachten we logisch na en wisten we meer over de sneeuwmandief. Wat een lef eigenlijk, niet alleen over de haag springen om de sneeuwman te pikken, maar ook nog eens de schoenen van onze buurman J. stelen om ons op het verkeerde been te zetten!

Even later werd er aangebeld en vonden we een briefje aan onze deur. Geplakte letters uit een tijdschrift, met de boodschap dat we onze sneeuwman terug konden krijgen in ruil voor sterke drank, schoenen, grof geld en speelgoed. Dat we om 24 uur onder de brug moesten staan, en geen politie mochten bellen. Ze waren bloedserieus.

We zijn niet gegaan. Officieel omdat we bezoek hadden, maar eigenlijk durfden we gewoon niet. Het gevolg daarvan is wel dat we Bobby nog steeds niet terug hebben. En we missen hem, oh zo hard.

Daarom zou ik graag een oproep plaatsen, hier op de blog:

OPSPORINGSBERICHT - Sinds de namiddag van 30 november is de sneeuwman Bobby spoorloos. Hij is wit, ongeveer 20 centimeter groot en van onbepaalde leeftijd. Bobby is het laatst gesignaleerd in onze kottuin rond gisterenmiddag. De eerlijke vinder krijgt een vergoeding (speelgoed, schoenen, drank,...). Heeft u deze sneeuwman gezien? Contacteer Ilse, L., C. of L.

Bobby is niet dood. In de eerste plaats voelen we dat aan*, maar bewijzen daarvoor hebben we ook: een foto van Bobby, gestuurd door de nog onbekende ontvoerders...

Bobby in een diepvriezer.

*Hij is niet dood, maar hij heeft wel pijn gehad. Dit weten we doordat we steeds visioenen krijgen van een grote man met zwart haar die een stuk van Bobby's onderlichaam eraf rukt. Geen idee wie die man is, vermoedelijk een zanger.

Ontvoerders, mochten jullie dit lezen, breng onze mannelijke kotgenoot Bobby alsjeblieft terug. Want zonder testosteron voelt ons tuintje (én ons hart!) maar leeg aan.