Gisteren vond er zich een geweldig kotfeestje plaats. Of eerder een feest; er kwamen toch wel ietsje meer dan 10 mensen. Dat de buren ons nu haten (de buren rechts, de buren links waren gewoon keihard aan het meefeesten!) nemen we er dan wel weer bij.
Waarom was het een geweldig feestje?
Mijn vrienden waren er! Natuurlijk niet allemaal... Ja, voel je nu maar persoonlijk aangevallen! Degenen die er wel waren, vind ik vanaf nu leuker.
De mensen die ik leerde kennen, en de leuke openers die ik van hen kreeg. Die gingen van "Ik lees jouw blog!" tot "Jij wordt mijn toekomstig lief want we hebben dezelfde bloem!"
We hadden een thema: nerds. Verkleden is altijd fijn voor de vrienden die van Aalst komen. En het is algemeen geweten dat er met nerdfeestjes niets verkeerd kan gaan. En hier duld ik geen verdere commentaar over;).
Ik had er zin in! Vergeet niet dat mijn voet 5 weken (VIJ-HIJF!!) ingegipst of ingetaped was, waardoor ik heel wat studentenverwelkomingen en donderdagavonden heb moeten missen. En uitgaan op krukken, nee, dat gaat niet.
We hebben na het feestje nog met een aantal mensen een stapje in Leuven gezet. En dat was leuk! Lang zijn we er niet gebleven hoor... De zonsopgang hebben we bijvoorbeeld niet gezien. En zoals het echte nerds betaamt, stond ik deze morgen vroeg op en heb ik geen enkele les* gemist.
Kortom: het was leuk! Maar nu denk ik dat ik een beetje ga slapen.
*De enige les die ik had was van 16u tot 18u. Maar ik was er, hoor!
donderdag 28 oktober 2010
dinsdag 26 oktober 2010
Kerstcadeau ! (1)
I'm in!
Nu zou ik kunnen schrijven wat het inhoudt, maar Tess heeft het allemaal al zo mooi uitgelegd hier. Ik hou het gewoon op: "CADEAUTJES!"
donderdag 14 oktober 2010
Koelbloedige moordenares.
Mocht ik lezers hebben die aangesloten zijn bij Gaia, gelieve dit venster dan nu weg te klikken. En lieve L., ik weet dat je van dieren houdt... Houd er rekening mee dat je mij, na het lezen van dit bericht, misschien niet meer in de buurt van je nieuwe puppy wil. Jullie lezertjes zijn gewaarschuwd!
Ik houd zelf enorm van dieren. Maar bij mij ligt dat anders dan bij bijvoorbeeld de vredelievende L. (je bent toch aan het lezen, ik kén je). Zij houdt van alle dieren, ik niet. Ik kan wenen als ik het lijk van een doodgereden hondje zie liggen op straat... Maar word euforisch als ik een mug doodklop, ookal was ze niet van plan om me te steken.
Vliegen, nog zoiets. Pas op, één vliegje stoort me niet. En die vijf fruitvliegjes vorige week mochten ook gerust hun mooie tweedaagse leventje spenderen op mijn kot. Maar wat ik even vergat is dat die beesten zich voortplanten. Voor alle duidelijkheid: we hebben het hier niet meer over tientallen, maar honderdtallen. Oeps.
Ex-kotgenote D. gaf me de volgende infomatie:
"Fruitvliegjes zijn schijnbaar ook dol op Senseo koffiepads"
Ja, daar stopt het dus voor mij hè. Toen ik deze morgen een vliegje zag drijven in m'n kopje, was het genoeg geweest. Appelschillen kunnen ze krijgen, maar VAN MIJN KOFFIE BLIJVEN JULLIE AF, ROTBEESTEN! Toen was het tijd voor de harde maatregelen.
Een halve bus insecticide later waren de meeste vliegjes verdwenen. (Zeer efficiënt middeltje trouwens. Als het gas de vlieg raakt, valt deze onmiddelijk neer, moehahahahaa). Degene die nog leven, zijn zo suf dat ze bijna niet meer kunnen vliegen. En nu ik de keuken voor de tweede keer in een gaskamer heb getransformeerd, vermoed ik dat het ergste voorbij is... Nadat we eerst tweeduizend vliegenlijkjes bijeengeschraapt hebben.
Geef maar kritiek. Dierenmoordenaar, jaja. Wacht maar tot één van jullie met zo'n plaag zit, je zal me smeken om de spuitbus...
En dan ga ik nu een kopje koffie zetten.
Ik houd zelf enorm van dieren. Maar bij mij ligt dat anders dan bij bijvoorbeeld de vredelievende L. (je bent toch aan het lezen, ik kén je). Zij houdt van alle dieren, ik niet. Ik kan wenen als ik het lijk van een doodgereden hondje zie liggen op straat... Maar word euforisch als ik een mug doodklop, ookal was ze niet van plan om me te steken.
Vliegen, nog zoiets. Pas op, één vliegje stoort me niet. En die vijf fruitvliegjes vorige week mochten ook gerust hun mooie tweedaagse leventje spenderen op mijn kot. Maar wat ik even vergat is dat die beesten zich voortplanten. Voor alle duidelijkheid: we hebben het hier niet meer over tientallen, maar honderdtallen. Oeps.
Ex-kotgenote D. gaf me de volgende infomatie:
"Fruitvliegjes zijn schijnbaar ook dol op Senseo koffiepads"
Ja, daar stopt het dus voor mij hè. Toen ik deze morgen een vliegje zag drijven in m'n kopje, was het genoeg geweest. Appelschillen kunnen ze krijgen, maar VAN MIJN KOFFIE BLIJVEN JULLIE AF, ROTBEESTEN! Toen was het tijd voor de harde maatregelen.
Een halve bus insecticide later waren de meeste vliegjes verdwenen. (Zeer efficiënt middeltje trouwens. Als het gas de vlieg raakt, valt deze onmiddelijk neer, moehahahahaa). Degene die nog leven, zijn zo suf dat ze bijna niet meer kunnen vliegen. En nu ik de keuken voor de tweede keer in een gaskamer heb getransformeerd, vermoed ik dat het ergste voorbij is... Nadat we eerst tweeduizend vliegenlijkjes bijeengeschraapt hebben.
Geef maar kritiek. Dierenmoordenaar, jaja. Wacht maar tot één van jullie met zo'n plaag zit, je zal me smeken om de spuitbus...
En dan ga ik nu een kopje koffie zetten.
donderdag 7 oktober 2010
Kleverig...
Vandaag kreeg ik een nieuw vak: spreek-en presentatietechnieken. Klinkt ongelofelijk cool, toch? Maar niet dat ik er zo naar uitgekeken heb. Er verspreidde zich namelijk het nieuws dat we als eerste test moesten spreken voor een camera, om dat achteraf met de groep te bekijken.
Daarbij werd er gelet op lichaamshouding. Probeer maar eens een vorm van lichaamshouding te hebben als je op twee krukken steunt. Ah, ironie.
Aangekomen in de les, kregen we elk een blaadje met een tekst op. "De tekstjes kunnen nogal pikant of absurd zijn... Maar dat is om jullie om te laten gaan met schaamte en zo." Er waren tekstjes over knuffelparty's, de mannenpanty, varkens, gsm's en popsongs. En waarover ging het tekstje dat ik toegeschoven kreeg?
Sperma. What else? Het heette "Kwaliteit sperma beter dankzij overspelige vrouwen"
We kregen een kwartier (!) om het tekstje te lezen, samen te vatten en er een presentatie van te maken. Let als het even kan ook op lichaamshouding, AN, articulatie, oogcontact, een leuke inleiding en alle andere essentiële dingen bij een presentatie. Op twee benen kunnen staan wordt hierbij geadviseerd, maar het is geen vereiste.
Het was een oefening in groepjes van twee, dus werd er onderling wat overlegd onder het alziende oog van de docent. "Het is grappig om langs jullie te passeren. Ik hoor altijd de pikante dingen uit deze hoek komen.". Ja, sorry dat we het over de kleine testikels van dominante gorilla's hebben, maar dat staat er nu eenmaal zo! Had je ons maar een andere tekst moeten geven!
Bij zulke overleggingsmomenten valt er ook altijd een abrupte stilte, waarin plots één persoon moet hoesten of zo. Of iemand nog een woord zegt op de seconde dat de rest van de groep net toevallig zwijgt. Herkenbaar? Deze keer was ik de gelukkige. Gehoest of genies? I wish. Tijdens het stiltemoment sprak ik de magische woorden: "kleverig sperma."
Het was een beetje awkward. De meeste mensen keken vreemd, een vriend (aan de andere kant van de klasgroep) keek me aan en lachte. De docent zag er ook wel de humor van in.
Volgens mijn kotgenote L. was het meant to be dat ik die tekst kreeg en bijgevolg "kleverig sperma" zei. En ik... Ik kan haar geen ongelijk geven.
Daarbij werd er gelet op lichaamshouding. Probeer maar eens een vorm van lichaamshouding te hebben als je op twee krukken steunt. Ah, ironie.
Aangekomen in de les, kregen we elk een blaadje met een tekst op. "De tekstjes kunnen nogal pikant of absurd zijn... Maar dat is om jullie om te laten gaan met schaamte en zo." Er waren tekstjes over knuffelparty's, de mannenpanty, varkens, gsm's en popsongs. En waarover ging het tekstje dat ik toegeschoven kreeg?
Sperma. What else? Het heette "Kwaliteit sperma beter dankzij overspelige vrouwen"
We kregen een kwartier (!) om het tekstje te lezen, samen te vatten en er een presentatie van te maken. Let als het even kan ook op lichaamshouding, AN, articulatie, oogcontact, een leuke inleiding en alle andere essentiële dingen bij een presentatie. Op twee benen kunnen staan wordt hierbij geadviseerd, maar het is geen vereiste.
Het was een oefening in groepjes van twee, dus werd er onderling wat overlegd onder het alziende oog van de docent. "Het is grappig om langs jullie te passeren. Ik hoor altijd de pikante dingen uit deze hoek komen.". Ja, sorry dat we het over de kleine testikels van dominante gorilla's hebben, maar dat staat er nu eenmaal zo! Had je ons maar een andere tekst moeten geven!
Bij zulke overleggingsmomenten valt er ook altijd een abrupte stilte, waarin plots één persoon moet hoesten of zo. Of iemand nog een woord zegt op de seconde dat de rest van de groep net toevallig zwijgt. Herkenbaar? Deze keer was ik de gelukkige. Gehoest of genies? I wish. Tijdens het stiltemoment sprak ik de magische woorden: "kleverig sperma."
Het was een beetje awkward. De meeste mensen keken vreemd, een vriend (aan de andere kant van de klasgroep) keek me aan en lachte. De docent zag er ook wel de humor van in.
Volgens mijn kotgenote L. was het meant to be dat ik die tekst kreeg en bijgevolg "kleverig sperma" zei. En ik... Ik kan haar geen ongelijk geven.
Kutbus!
Ik ben een studente in Leuven met gescheurde ligamenten. Ik loop met krukken en heb zo beperkte verplaatsingsmogelijkheden. Ik nam het besluit om met de bus naar de lessen te gaan, want de eerste drie weken van het academiejaar overslaan was geen optie.
Over de werken aan het Fochplein waardoor ik genoodzaakt ben om een halte vroeger af te stappen en een vrij groot stuk te moeten pikkelen, zal ik het nu niet hebben. Ik wil dat gerust zien als bad timing. Ook zal ik verder niets zeggen over het feit dat zowel reizigers als buschauffeurs vaak geen rekening houden met mensen die iets slechter te been zijn (vertrekken als ik nog niet neerzit, geen plaatsen afstaan, nog net niet zuchten omdat ik iets minder vlot op die bus raak). Deze dingen zijn relativeerbaar.
Wat me echter al mateloos gestoord heeft, zijn buschauffeurs die de haltenamen waarlangs ze rijden niet kennen. Ik zit dagelijks tweemaal op een bus op de ring rond Leuven gedurende drie haltes. Bij het opstappen, vraag ik of de bus stopt aan de halte waar ik moet afstappen. Het standaard antwoord is "Ik ken geen straatnamen, juffrouw.". Mocht het hier gaan om één of ander zijstraatje in Leuven, zou ik dit zeker begrijpen. Maar ik noem de halte bij naam, is het dan zoveel gevraagd voor buschauffeurs om te kunnen bevestigen of ze erlangs rijden of niet?
Gelukkig ken ik Leuven en kan ik aan de buschauffeur uitleggen over welke halte ik het heb. Bijvoorbeeld vandaag kreeg ik het antwoord: "Ja, juffrouw, ik rijd verder langs de ring". Ik betaal met een voorafgekochte lijnkaart: 1,50 euro. Ik zit ongeveer 30 seconden neer wanneer de buschauffeur zegt "Oei, eigenlijk toch niet. Ik sla ik hier de volgende straat in."
Ik heb dus betaald om op een bus te zitten waarbij ik er één halte verder uit moest stappen. De buschauffeur merkte dat ik hier niet bepaald gediend mee was, en probeerde me te paaien met "Ik geloof dat er hier aan de overkant wel bussen vertrekken naar jouw halte...".
Neen, meneer. Uw rit heeft me net mijn laatste anderhalve euro gekost.
Over de werken aan het Fochplein waardoor ik genoodzaakt ben om een halte vroeger af te stappen en een vrij groot stuk te moeten pikkelen, zal ik het nu niet hebben. Ik wil dat gerust zien als bad timing. Ook zal ik verder niets zeggen over het feit dat zowel reizigers als buschauffeurs vaak geen rekening houden met mensen die iets slechter te been zijn (vertrekken als ik nog niet neerzit, geen plaatsen afstaan, nog net niet zuchten omdat ik iets minder vlot op die bus raak). Deze dingen zijn relativeerbaar.
Wat me echter al mateloos gestoord heeft, zijn buschauffeurs die de haltenamen waarlangs ze rijden niet kennen. Ik zit dagelijks tweemaal op een bus op de ring rond Leuven gedurende drie haltes. Bij het opstappen, vraag ik of de bus stopt aan de halte waar ik moet afstappen. Het standaard antwoord is "Ik ken geen straatnamen, juffrouw.". Mocht het hier gaan om één of ander zijstraatje in Leuven, zou ik dit zeker begrijpen. Maar ik noem de halte bij naam, is het dan zoveel gevraagd voor buschauffeurs om te kunnen bevestigen of ze erlangs rijden of niet?
Gelukkig ken ik Leuven en kan ik aan de buschauffeur uitleggen over welke halte ik het heb. Bijvoorbeeld vandaag kreeg ik het antwoord: "Ja, juffrouw, ik rijd verder langs de ring". Ik betaal met een voorafgekochte lijnkaart: 1,50 euro. Ik zit ongeveer 30 seconden neer wanneer de buschauffeur zegt "Oei, eigenlijk toch niet. Ik sla ik hier de volgende straat in."
Ik heb dus betaald om op een bus te zitten waarbij ik er één halte verder uit moest stappen. De buschauffeur merkte dat ik hier niet bepaald gediend mee was, en probeerde me te paaien met "Ik geloof dat er hier aan de overkant wel bussen vertrekken naar jouw halte...".
Neen, meneer. Uw rit heeft me net mijn laatste anderhalve euro gekost.
zaterdag 2 oktober 2010
Krukkenmeisje
Ik hou van lazy saturdays. De hele dag in mijn pyjama/kamerjas rondlopen. Wat filmpjes kijken op de computer. Muziek beluisteren. Pizza bestellen en Germaine erom sturen. ("Ik zou het zelf doen hoor! Maar 't is dat ik het niet kan dragen door die krukken hè susje!")
Naar goede gewoonte bel ik de pizzaman. "Welke wil jij?", vraag ik snel aan Germaine. Op haar gezicht tekent zich een grijns af, ik weet hoe laat het is. "Een margherita met frietjes... Ja, frietjes... Euh, jawel, wel erop", zeg ik tegen de pizzaman. Als dat haar manier van rebelleren is, valt het zo nog mee denk ik.
Utopia
In afwachting bak ik een appeltaart à la Ilse, de geur verspreidt zich door heel het huis. Hij ziet er gelukt uit, yes! Germaine komt me een blikje fanta brengen, hmm. Dank je zus!
Dan wordt het tijd voor een voetenbadje. Ik zet me elegant op de badrand en laat het bad een paar centimeters vollopen. Ik zeep eerst m'n rechtervoet in en was mijn linkervoet met een washandje, zonder de gips nat te maken.
Real world
Ik doe er uren over om een appeltaart à la Ilse te bakken. De geur zou zich door heel het huis verspreiden, ware het niet dat de dampkap aanstaat. Hij ziet er gelukt uit, wel pas nadat ik hem opnieuw voor een halfuur de oven in had gebombardeerd. De smaak, dat valt nog af te wachten. Germaine komt me een blikje fanta brengen. Dank je zus! Ik drink ervan... Ze heeft het blikje gevuld met water. *rolt met ogen*
Dan wordt het tijd voor een voetenbadje. Ik hinkel naar de badkamer en zet me op de badrand. Ik laat het bad een paar centimeters vollopen. Ik hijs met veel moeite mijn linkervoet omhoog tot hij kan steunen op de rand. Ik wring me in 100 bochten om die rotzeep te pakken en zeep m'n rechtervoet in. Ik kijk naar mijn andere (ingegipste) voet die al twee weken niet gewassen is en krijg instant medelijden met de dokter die hem eraf zal halen... Volgende week. Zucht. Om de ergste stank te voorkomen wil ik mijn tenen toch tenminste wassen, met een washandje. Deze liggen in de kast, twee meter achter mij... Ach, zonder kan ook wel! Mijn gips wordt nat, feest.
Door Lel en Del (mijn linker-en rechterkruk) verlies ik al mijn elegantie, echt waar. Nog één weekje volhouden... En dan zal ik een ander excuus moeten verzinnen.
Naar goede gewoonte bel ik de pizzaman. "Welke wil jij?", vraag ik snel aan Germaine. Op haar gezicht tekent zich een grijns af, ik weet hoe laat het is. "Een margherita met frietjes... Ja, frietjes... Euh, jawel, wel erop", zeg ik tegen de pizzaman. Als dat haar manier van rebelleren is, valt het zo nog mee denk ik.
Utopia
In afwachting bak ik een appeltaart à la Ilse, de geur verspreidt zich door heel het huis. Hij ziet er gelukt uit, yes! Germaine komt me een blikje fanta brengen, hmm. Dank je zus!
Dan wordt het tijd voor een voetenbadje. Ik zet me elegant op de badrand en laat het bad een paar centimeters vollopen. Ik zeep eerst m'n rechtervoet in en was mijn linkervoet met een washandje, zonder de gips nat te maken.
Real world
Ik doe er uren over om een appeltaart à la Ilse te bakken. De geur zou zich door heel het huis verspreiden, ware het niet dat de dampkap aanstaat. Hij ziet er gelukt uit, wel pas nadat ik hem opnieuw voor een halfuur de oven in had gebombardeerd. De smaak, dat valt nog af te wachten. Germaine komt me een blikje fanta brengen. Dank je zus! Ik drink ervan... Ze heeft het blikje gevuld met water. *rolt met ogen*
Dan wordt het tijd voor een voetenbadje. Ik hinkel naar de badkamer en zet me op de badrand. Ik laat het bad een paar centimeters vollopen. Ik hijs met veel moeite mijn linkervoet omhoog tot hij kan steunen op de rand. Ik wring me in 100 bochten om die rotzeep te pakken en zeep m'n rechtervoet in. Ik kijk naar mijn andere (ingegipste) voet die al twee weken niet gewassen is en krijg instant medelijden met de dokter die hem eraf zal halen... Volgende week. Zucht. Om de ergste stank te voorkomen wil ik mijn tenen toch tenminste wassen, met een washandje. Deze liggen in de kast, twee meter achter mij... Ach, zonder kan ook wel! Mijn gips wordt nat, feest.
Door Lel en Del (mijn linker-en rechterkruk) verlies ik al mijn elegantie, echt waar. Nog één weekje volhouden... En dan zal ik een ander excuus moeten verzinnen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
