Kleur van paaseieren

Het stond in de flair: 88 % van de vrouwen zeggen JA tegen paaseitjes. Ik natuurlijk ook, ik krijg dan zin om er duizenden te kopen en ze uit te delen in de les. Of ze te smelten en er aardbeien in te doppen.

Maar als ik ergens, in één of andere zaak, een paasei neem, neem ik altijd het verkeerde. Ik neem dan het paasei met het leukste papiertje en denk:

"Ik hoop dat het een wit is!"
...
"Oké. Een bruin. Ook goed. Dan hoop ik dat het lekker is!"

Dan bijt ik erin en natuurlijk... ééntje met likeur. En dat wil ik niet in een paasei.

Het is ook zo verwarrend. Bij de milkatjes is het omhulsel van de witte eitjes wit. En dat van de bruine paars. Maar bij andere merken is dat van de bruine rood. En van de witte groen. Dus wanneer ik een paasei aangeboden krijg, neem ik een groen. Maar dan is dat ineens zwarte chocolade. Dan neem ik een paars, en blijkt dat witte chocolade te zijn. Maar met likeur!

AAAAAH!

Om dit te vermijden zou ik een paaseitjesetiquette willen introduceren. Vaste regels: een bepaalde kleur voor een bepaalde smaak, onafhankelijk van welk merk je koopt. Dan hoef ik geen 10 paaseieren meer te proeven om te beseffen dat ik de eerste 9 niet lust. Willen we dat afspreken?

Kras

Ik heb even getwijfeld of ik erover zou bloggen... Maar uiteindelijk heb ik het moedige besluit genomen om het toch te doen. Ik schrijf hier namelijk over de dingen des levens, dus ook de minder leuke kantjes daarvan.

Ik zal het hebben over pijn, de pijn die ik nu voel. Ik weet dat ik me hier wel doorheen zal slaan, en de pijn over zal gaan, binnenkort.

Vorige zaterdag stond ik op de rand van het bad. Ik doe dat namelijk om mezelf helemaal te kunnen zien in de spiegel, die tegenover onze badkuip staat. Het badwater stroomde. En dan ineens...

Verloor ik mijn evenwicht en viel ik. In bad. Met mijn kleren nog aan.

Lach maar, ja. Ik wéét dat jullie thuis stiekem ook allemaal op de badrand staan. Er misschien al eens afgevallen zijn zelfs. Ik heb tenminste het lef om erover te praten.

En zo heb ik dus nu een kras op mijn rechterhand: door in een laatste poging m'n evenwicht te vinden, buiten de kraan gerekend dan.

Met je kleren aan in bad zitten voelt altijd een beetje als het toppunt van lompheid. Een schram op je hand daarbij maakt de situatie niet bepaald eleganter. Maar wanneer je je mama gaat vertellen wat er gebeurd is, ondanks haar ontelbare waarschuwingen voor de gevaarlijke badrand, heb je het ik-had-moeten-luisteren-naar-mijn-mamagevoel. En dat is misschien nog het ergste van allemaal.

Kowtow for the students

Het is nu 12 maart, 1.53 AM. De afgelopen dagen ben ik nauwelijks van m'n oranje kotkamertje geweest, en dat allemaal om een Engels essay te schrijven. Ik heb gelezen, gekozen, geanalyseerd, geschreven, geschrapt en verbeterd. En ik ben een klein beetje gek geworden.

Maar... Het is af, én verzonden! Een dikke 7 uur voor de deadline zelfs. Het is nacht, donker, stil. Mensen slapen. Ik kan m'n ogen sluiten. Zucht. De zware tekst valt van m'n schouders. En wat ik nu voel, dit moment van euforie, wil ik met jullie delen.

Shhht...

Kant-en-klaar!

"Ilse... Jouw blogs zijn de laatste tijd wel kort hè?"

Dit zei een vriendin me vrijdag. Nog eens een lange blog dan? Dat kan ik op dit moment nog niet garanderen. Maar ooit komt er nog wel eens een lange(re).

Er zijn van die momenten waarop je écht geen inspiratie hebt om te bloggen. Maar daarvoor heb ik nu dé oplossing gevonden! En die oplossing stond in de CosmoGirl! issue 11 2009.

In elke CosmoGirl! staat er een invulverhaal op één van de laatste bladzijden. Dat is een kant-en-klaar verhaal met enkele lege plekken die je moet invullen. Ik typ het even (grotendeels) over:

Yes! De trip van je leven samen met Elena (je BFF - ik gebruik een pseudoniem). Om 4 uur stappen jullie op een olifant (dier) en vliegen jullie naar New York in Amerika. Je hebt gehoord dat Charlie (favo celeb-boy) ook in NY is en je besluit hem te verrassen met een serenade onder zijn hotelbalkon.

Je gaat heb je even voor mij zingen met in je hand een prei. Dat moet je wel doen in een jurk: shoppen dus!

Terwijl je in Colruyt (favo winkel van je moeder) bent, staat Paris Hilton naast je. Ze heeft een aap op haar hoofd, wat je doet denken aan Lala (teletubbie). Ze wil ook een serenade zingen, namelijk: 't was mèn madam (carnavalskraker). Je moet dus zorgen dat je beter bent.

's Avonds ga je met Elena in (de mooiste auto van de wereld) een keverke naar een feestje van 50 cent. Als de hit (je lievelingsliedje) Broodje warm vlees uit de boxen knalt, is de bas zo hard dat Paris' broek scheurt. Yes! Jij hebt gewonnen!

Met 101 kilometer per uur ren je naar Charlie's hotel met een triangel (instrument) in je ene hand, en de prei in je andere hand. Je roept: "Charlie!", hij loopt het balkon op en je begint heb je even voor mij te zingen. Je klinkt precies als Jolien (je lievelingszangeres)! Als je klaar bent zegt hij (de meest romantische zin uit een film die je ooit gehoord hebt): "I'll never let go, Jack."

Binnenkort neem ik mijn blogs serieuzer hoor. Binnenkort.

Kassagesprek

Gisteren in de supermarkt stonden D. en ik aan te schuiven aan de kassa, we waren aan het praten over Gogo's. Ze zei dat ze er ééntje had van Einstein: "Een rood Gogootje met z'n formule op zijn voorhoofd, jeweetwel, die van... Euh... Nu voel ik mij dom..."

Waarop het meisje voor ons zich omdraaide: "E is gelijk aan MC tot de tweede."

Conclusies hieruit?
- Er luisteren mensen mee. Altijd.
- Ookal praten we over gekleurd rubber, onze gesprekken zijn blijkbaar interessant genoeg om reacties uit te lokken.
- Gogo's zijn leerrijk!

Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik Einstein's formule ooit geweten heb - shame on me. Ik heb dat ook nooit moeten studeren. Lach er maar mee, ja... Dan ga ik een beetje A's zeggen, want dat moet ik nu eenmaal wel.