Eerste blog

Gisterenavond was ik alleen op kot. Dat is iets wat niet zo vaak voorvalt, en al zeker niet 's avonds. Mijn vriendinnen/huisgenotes (C., D. en L.) leken er maar niet door te komen. Dus zette ik me maar in de zetel. Zoveel mensen zitten alleen op kot, hoe moeilijk kan het zijn?


Moeilijk bleek dus. Het hielp niet echt dat ik om één of andere reden onmogelijk op het internet kon. Beeld je in, 4 mensen een week zonder internet op kot. Drama, oh drama! Ookal is het maar om te kijken naar welke lessen je precies moet, of een keer je e-mails te checken. En natuurlijk het heen en weer geskype, want dat zijn natuurlijk de dingen die je doet als je niet met je huisgenotes aan het praten bent.


En diezelfde huisgenotes kwamen maar niet...


Met vriendinnen samenleven lijkt altijd maar rozengeur en maneschijn te zijn. En dat is het eigenlijk ook (tot nu toe). Het enige waarover we ons momenteel drukmaken is de vraag wie er de afwas doet, of wie de vuilnisbakken leegmaakt.


Wat heel opmerkelijk is bij het samenwonen zijn de rare gewoontes van mijn vriendinnen. Zo breekt L. altijd haar spaghetti voor ze ze kookt ("Maar dat ís toch niet raar?!"). En ze droogt haar tandenborstel af. Ook kwam ik al te weten dat C. haar neus heel vaak "eerst een béétje naar links, en dan naar rechts" duwt. En D. gaat, als wij allemaal slapen, met haar kleren aan voor de volgende dag op de zetel staan, omdat ze dan een beter zicht heeft op de spiegel. En ze praat tegen voorwerpen (zo zegt ze "dank u" tegen de bankautomaat).


En ik? Ik schrijf een blog.