Kleine voetjes

Ik heb m'n zinnen ergens op gezet. En eens ik dat gedaan heb, zijn alternatieven géén optie.

Ik heb mezelf dus ingeprent dat ik grijze botjes nodig heb. Rode en blauwe heb ik al, misschien is het wel praktisch om eens een paar te kopen dat wél makkelijk te combineren is. Zwarte en bruine heeft iedereen al, en ik hou niet van dingen die iedereen al heeft.

Grijze botjes. Ik stapte zowat elke schoenenwinkel in Leuven (minstens 2 keer) binnen, niets natuurlijk. Nochtans vind ik mezelf niet bepaald kieskeurig, ze moeten:
a. grijs zijn
b. botjes zijn

Da's alles! Is het dan zo onmogelijk om zulke schoenen te maken?! Dacht het niet.

Ik zette m'n zoektocht verder (gedurende enkele maanden) en toen ik de hoop bijna had opgegeven, zag ik ze! Was het een illusie? (Ik draag nog steeds geen lenzen.) Ik bekeek ze eens van dichtbij, en ja hoor, ze waren nog steeds mooi!

Grijs? Check. Botjes? Check. Bleken ze dan nog eens makkelijk te zitten ook!
Toen besefte ik in al m'n euforie dat ik niet eens naar de maat had gekeken. Oh, één maatje te groot. Ik vraag wel even de juiste maat aan de verkoopster.

"Oh sorry, dit is het laatste paar."

Wat?! Ik greep haar nek met m'n beide handen vast en gilde: "Zeg dat nog eens?!"
Dat durfde ze natuurlijk niet. Ik liet haar dan maar los, zei: "Da's balen hé", en stapte naar buiten.

Als ik iets niet gekocht heb, begin ik te idealiseren achteraf, à la "Het was zo mooi, ik moet dat hebben!" Hoewel ik het toch niet kocht toen ik het de eerste keer zag liggen. Maar nu was het anders, ik zou geen betere laarzen vinden. Ik ken momenteel de hele collectie van zowat 100 schoenenwinkels uit m'n hoofd, en DIT WAREN ZE. (alternatieven - géén optie, remember?)

Dus haastte ik me terug naar de winkel en kocht ze. Ik draag dan wel een zool en drie paar kousen.