Het stond in de flair: 88 % van de vrouwen zeggen JA tegen paaseitjes. Ik natuurlijk ook, ik krijg dan zin om er duizenden te kopen en ze uit te delen in de les. Of ze te smelten en er aardbeien in te doppen.
Maar als ik ergens, in één of andere zaak, een paasei neem, neem ik altijd het verkeerde. Ik neem dan het paasei met het leukste papiertje en denk:
"Ik hoop dat het een wit is!"
...
"Oké. Een bruin. Ook goed. Dan hoop ik dat het lekker is!"
Dan bijt ik erin en natuurlijk... ééntje met likeur. En dat wil ik niet in een paasei.
Het is ook zo verwarrend. Bij de milkatjes is het omhulsel van de witte eitjes wit. En dat van de bruine paars. Maar bij andere merken is dat van de bruine rood. En van de witte groen. Dus wanneer ik een paasei aangeboden krijg, neem ik een groen. Maar dan is dat ineens zwarte chocolade. Dan neem ik een paars, en blijkt dat witte chocolade te zijn. Maar met likeur!
AAAAAH!
Om dit te vermijden zou ik een paaseitjesetiquette willen introduceren. Vaste regels: een bepaalde kleur voor een bepaalde smaak, onafhankelijk van welk merk je koopt. Dan hoef ik geen 10 paaseieren meer te proeven om te beseffen dat ik de eerste 9 niet lust. Willen we dat afspreken?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
paaseitjes zijn nog zo erg niet
BeantwoordenVerwijderenmeestal staat de smaak op de verpakking
maar pralines daar en tegen :p
wat doen we er aan?
@ Glenn: Als ik in een winkel (in een bakje) een paasei neem, of er ergens één aangeboden krijg, staat de smaak er nergens op hoor. En nee, dat is een wereld van verschil, het is algemeen geweten dat je de witte praline met de pralinévulling (die is rechthoekig) van leonidas moet nemen. Tss.
BeantwoordenVerwijderen