Kras

Ik heb even getwijfeld of ik erover zou bloggen... Maar uiteindelijk heb ik het moedige besluit genomen om het toch te doen. Ik schrijf hier namelijk over de dingen des levens, dus ook de minder leuke kantjes daarvan.

Ik zal het hebben over pijn, de pijn die ik nu voel. Ik weet dat ik me hier wel doorheen zal slaan, en de pijn over zal gaan, binnenkort.

Vorige zaterdag stond ik op de rand van het bad. Ik doe dat namelijk om mezelf helemaal te kunnen zien in de spiegel, die tegenover onze badkuip staat. Het badwater stroomde. En dan ineens...

Verloor ik mijn evenwicht en viel ik. In bad. Met mijn kleren nog aan.

Lach maar, ja. Ik wéét dat jullie thuis stiekem ook allemaal op de badrand staan. Er misschien al eens afgevallen zijn zelfs. Ik heb tenminste het lef om erover te praten.

En zo heb ik dus nu een kras op mijn rechterhand: door in een laatste poging m'n evenwicht te vinden, buiten de kraan gerekend dan.

Met je kleren aan in bad zitten voelt altijd een beetje als het toppunt van lompheid. Een schram op je hand daarbij maakt de situatie niet bepaald eleganter. Maar wanneer je je mama gaat vertellen wat er gebeurd is, ondanks haar ontelbare waarschuwingen voor de gevaarlijke badrand, heb je het ik-had-moeten-luisteren-naar-mijn-mamagevoel. En dat is misschien nog het ergste van allemaal.