Gisterenavond ging ik iets drinken met mijn humanioravriendinnen, om de verjaardag van vriendin S. te vieren. Supergezellig, moeten we vaker doen! We maakten enkele nieuwe afspraken voor de volgende weken, daar kan ik alleen maar naar uitkijken!
Of... Wel, ja... Misschien naar 't ene afspraakje al wat meer dan naar 't andere...
't Zit zo: mijn oh zo leuke vriendinnen L. en S. willen graag samen muziek maken. L. drumt en S. speelt gitaar. Joepie, muziek maken, leuk! Maar da's niet goed genoeg, ah nee, ze willen een bandje. Een bandje! Een instrumentaal bandje wilde ik nog voorstellen, maar ze waren al snel met "En Ilse zingt - ik heb een micro!"
*rilling*
Ik heb al van kindsbeen af een complex over mijn microstem. Naar mezelf luisteren was een kleine ramp, ik hoopte vurig dat ik toch écht niet zo praatte en gaf de schuld aan de kwaliteit van mijn cassetterecordertje.
Zingen doe ik gelukkig graag. Als ik zing, geef het beste van mezelf... Zolang ik alleen thuis ben en zeker weet dat niemand me kan horen.
Ik heb ooit, in een ver verleden, Heaven gezongen met een vriendin en een piano op een klasconcert van de muziekschool. Ik bestierf het, vroeg me af waarom we dat ook weer deden (het was vrijwillig. VRIJ-WIL-LIG) en dat terwijl we een publiek hadden van slechts 20 man, maximum.
En dat was niet eens gezongen in een micro! *huilbui*
We repeteren vrijdag. Ik heb het al beloofd, there's no way back. Ik zou nog willen terugkrabbelen door te zeggen dat ik onder invloed was van verschillende factoren zoals de blok, de gezelligheid, dat glas witte wijn misschien... Maar ik ken mijn vriendinnen. Ze zijn tot alles in staat. Als het echt moet kidnappen ze me en binden ze me vast voor de micro.
En als je iets belooft, doe je dat ook... Dus maak ik een relativeerlijstje:
-Het is éénmalig.
-We hebben geen naam. Goed zo.
-We hebben geen publiek. Aha.
-We hebben geen fans. Joepie!
-We treden niet op. Never. Jamais.
Nu verontschuldig ik mij, ik moet songteksten uit het hoofd leren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
En ik dacht dat IK degene was die het aan 't besterven was! Jij leek zo megarelax. (zoals gewoonlijk. :) )
BeantwoordenVerwijderenOh help, en dat voor Paule.. Gelukkig dat het verstand er met de jaren toch zal komen.
En ik vind, Ilse, dat we misschien nog eens de muziekles moeten binnenvallen. En ons dan die ene klas moeten kiezen & ons hele oeuvre nog eens zingen. (of er misschien toch nog enkele liedjes aan toevoegen..)
Want ik heb er toch wel een klein beetje heimwee naar. (:
Oho, de herinnering komt nu écht terug naar boven. Oh help! Dat moet zo vals geweest zijn..
BeantwoordenVerwijderenNog even een toevoeging: wij lijken zo hard op elkaar. ;)
Ik ben nooit echt zenuwachtig voor concerten, maar zingen... Da's iets heel anders:p Kweet zelfs niet meer of het vals was, waarschijnlijk hoorde je de piano toch beter dan ons. Kstel voor dat we dat doen ja, en vanaf nu alleen maar zingen voor elkaar ;)
BeantwoordenVerwijderenOh, en weet je trouwens van wie m'n titel een vaak gezegd woord was?:p
Ik kijk al uit naar uw 2de CD (inderdaad, 2de, weet je nog eerste liedje kerstcd van de lagere school; mijn hart smelt nog steeds ... Kerstmis dit jaar...;-) )
BeantwoordenVerwijderenuw nog steeds fiere moeder
xxx
Lijkt me zeer leuk zo'n bandje. Maar je moet echt niet bang zijn!! Gewoon doen, het komt allemaal wel goed! xx
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je alleen de piano hoorde. (:
BeantwoordenVerwijderenEuh, nee? Wie zegt vaak 'kattevals'? ^^
En hé Suzy, wij zetten die cd nog elk jaar op zo rond de kerstperiode.. :)
Laurien: Patje, natuuuurlijk! Als we niet goed gestemd hadden: "'t Is kattevals!"
BeantwoordenVerwijderenEn mééén je dat?! Die CD is misschien wel verantwoordelijk voor dat complex van mij:D
Hoi Laurien, het blijft een leuke CD he ;-)
BeantwoordenVerwijderen