'k heb een broodje!

Het leventje dat ik afgelopen jaar hier in Leuven heb opgebouwd, bevalt me wel. Zeer zeker. Maar natuurlijk zijn er ook een paar nadelen.

Nee, ik ga niet beginnen neuten over de blok.

Dat ik mijn ouders, zusje en Floor (Ja, ik ben zo één van die mensen die ook haar hond kan missen, schandalig.) moet missen bijvoorbeeld. En mijn vrienden. Maar da's maar van zondagavond tot vrijdag, in het weekend ben ik nog thuis.

Er zijn ook 4 personen die ik afgelopen jaar nauwelijks heb kunnen zien. Ik ging er in het middelbaar elke vakantie een paar dagen logeren en voelde me er toch een klein beetje thuis, ookal was het niet mijn echt huis.

Het zijn mijn nichtje, neefje, neefje en tante. Ik heb ze enorm gemist. Dat had ik sowieso wel als ik ze een tijd niet zag. Maar die een tijd stond vroeger voor een maand of zo. Nu heb ik ze echt nauwelijks gezien het hele jaar.

En dat wordt wel duidelijk, wanneer mijn jongste neefje (nu 3) ineens in volzinnen kon praten bijvoorbeeld. Met vervoegd werkwoord en al! *trots* Dat had ik hem nog nooit horen doen. Hij sprak de magische woorden:
'k heb een broodje.
M'n reactie was: JA! JE HEBT EEN BROODJE! JAA! 't Kind leek een beetje verbaasd door mijn enthousiasme, hij begreep er niets van.

Zijn broer, mijn ander neefje (bijna 7), heeft het klaargespeeld om het liefste ooit tegen mij te zeggen. Het was vorige zomer, net voor hij ging slapen. Hij kwam me nog een knuffel geven en zei: Ilse, ik zie je ZO graag. En ik weet dat hij het meende. (Iets van een kindermond en de waarheid en zo...)

En toen mijn nichtje (8) me afgelopen weekend zei dat ze me mist en het écht al te lang geleden was, besefte ik dat ik daar maar eens dringend verandering in moest brengen in plaats van te mijmeren. Ze vroeg wanneer ik nog eens naar haar huis kwam, waarop ik zei: Deze zomer nog eens. Beloofd.