Koed, wèh!

Tradities en gewoontes, dat heeft iedereen. Zo check ik altijd, voor ik vertrek, of ik mijn sleutel bij me heb. Als ik beneden kom, moet ik de hond minstens twee minuten knuffelen, idem voor als ik ga slapen. Verder hebben we thuis een koffiekopjeskleuretiquette; drama als er één kleur in de vaatwasmachine zit. (Wat een mooi woord trouwens, koffiekopjeskleuretiquette. Misschien een idee om nog eens een blogpostje over te schrijven, want het begint met een K.)

Op het vlak van deze tradities kan ik een driedeling van mijn leven maken: huisgewoontes, kotgewoontes en zeegewoontes. Deze laatsten houden vooral in dat ik minstens één ijsje gegeten moet hebben (en dan bij voorkeur groene-appelijs van René) en altijd op de achterste kamer slaap. Brood haal ik bij Iris en een handenstand of overslagje op het strand is ook een must.

Deze gewoontes zijn op zich niet zo raar, en ook wel realiseerbaar. Waar iets moeilijker mee om te gaan is, is het feit dat ik de zee gevoeld móét hebben voor ik naar huis vertrek. Met de handjes erin? Dacht het niet. Pootje baden dan? Euh, nee, ook niet. Omdat ik een meisje ben van extremen ('t is alles of niets) moet ik er volledig in.

Dan ga je alleen in de zomer naar zee?

Nee. De bikini gaat steevast mee. Als het koud is buiten, dan is dat balen. Echt zwemmen kan je dan niet, maar ijsberen wel. En da's ook leuk.

Dat is waarom ik vorig weekend om 9 uur 's morgens in kamerjas op het strand liep. Lopers keken me aan en mompelden "moh, 't è koed wèh!". (Trouwens: lopen, om 9 uur, in de regen! Waar halen ze het?!) Garnaalkruiers lachten ermee, zij durven enkel in zee met hun pakken aan. Mietjes! Mijn zus ging mee, stoer van haar, maar hield toch haar trui aan. En toen ik mijn kamerjas uitgooide om de noordzee (+/-12°) in te lopen, zei mijn moeder: "Nu is het officieel. Er is geen man die haar nog aankan."

Wel, dat vind ik nu eens een mooie verklaring voor mijn bestaan als single. En "moet willen ijsberen" staat genoteerd op mijn mannen-eisenlijst.