Kavantie: Slot

Zo, ik heb mijn blogs een beetje aangepast en er foto's aan toegevoegd. Wil je weten wat Marco als dessert gaf? Of hoe de signori/signore-deuren eruit zagen? Dan kan je mijn reisverslagje herlezen door op deze link te klikken.

Verder zou ik wel eens willen weten wat jullie vinden van de K-titels van deze blog. Of jullie (vaak) denken: "Oh, nu maakt ze zich er toch weer snel vanaf" of "Allee, kavantie is niet eens een woord! Zo kan ik het ook hoor!". Leuk is het allemaal wel, maar toch ook een beperking. Soms is er echt geen allesomvattend K-woord dat kan dienen als titel. Maar als ik stop met de K-woorden, zou ik ook moeten stoppen op dit adres hè. Ah ja, want dit is nu wel de K-blog, alle titels hier beginnen met een K. Behalve mijn eerste bericht, maar uitzonderingen die de regel bevestigen, moeten er ook zijn, nietwaar?

Kwijlen zeg ik u!

Deze vormpjes kocht ik in Italië, veel te duur natuurlijk, maar cakevormpjes zijn voor het leven. Een investering dus.


En geef toe, als je dit ziet, kan je toch niets anders dan kwijlen?

Toen ik deze foto's trok, vroeg vader of ik ze soms op Ebay wilde verkopen. Neen, op m'n blog zetten, dan denkt iedereen dat ik kan koken.

Want oh nee, het mengsel komt uit een pakske. Omdat ik en mijn zus even geen zin hadden in eieren breken. En we het toch hadden liggen. Maar volgende keer hé, dan maak ik ze zelf. Met witte chocolade!

Klein testje: blauwe plek

Als je iemand een half uur lang tikjes geeft met je vinger krijgt die persoon een blauwe plek.

Aangezien ik hier toch al onnozele testjes deed, kon dit er ook nog wel bij. Bovendien wilden Germaine en Bernadetta dit maar al te graag op mij uittesten. Gelukkig kon ik ze nog ompraten, en veranderde het OP UW VOORHOOFD! in op uw arm dan.

Germaine begon. Hoe lang noooog? Euh... Zevenentwintig minuten zus. Na ongeveer 5 minuten voelde ik het al en was ik er vrij zeker van dat het een blauwe plek zou worden. Ze hebben het niet makkelijk gehad, die twee, we waren zelfs even bang dat zij blauwe plekken op hun vingertoppen zouden krijgen.

Na een half uur -eindelijk!- voelde mijn arm een beetje slap aan, en zag je nog niet meteen iets. Nog maar even wachten tot de volgende dag. En toen... Niets. Geen blauwe plek.

Ik wist het, we hadden harder moeten duwen hè! Euh nee, Germaine, toch niet. Het is gewoon een fabeltje.

Kinderpraat

Ik ben nu bij mijn tante, dat nichtje en die neefjes die ik zo gemist heb. Dus even een bloemlezing van wat er hier allemaal geconverseerd wordt:

A. (nichtje): Ilse, op mijn verlanglijstje voor mijn verjaardag staan er ook zulke schoenen met hakjes. Jij gaat mij die dan kopen hé?
Ilse: En wat vindt je mama daarvan denk je?
A.: Jah... Zij moet ze niet aandoen hoor!
Ilse: Nee, maar ze moet er wel naar kijken hé.
A.: Zeg! Dan kijkt ze maar eens naar mijn haren of zo.

T. (neefje): Ilse, gaan jouw voeten NOOIT meer groeien?
Ilse: Nee.
T.: Waaroooom?
Ilse: Ze zijn volgroeid.
T.: Neeee! Omdat jij teveel pintjes gedronken hebt!

Ilse: Wat is T. aan het doen?
A.: Ik weet het niet... Ga maar eens kijken want hij is verdacht stil.

G. (neefje): Ilse?
Ilse: Ja?
G.: De trap is alleen voor grote kindjes!
Ilse: Ah, voor mij dan. Ik ben wel een groot kindje hé?
G. (droog): Nee.

G.: Kijk! (wijst naar mijn oorbel) Een boemetje!
Ilse: Ja, dat zijn roosjes. Vind je ze mooi?
G.: Nee.

Ilse: Zeg eens wat ik moet tekenen! (hopend op een bloem of zon)
G.: EEN LEEUW!
...
G.:(kijkt bedenkelijk) Dat is geen leeuw...
Ilse: Zal ik iets anders tekenen dan?
G. Das een beetje dom héé.
Ilse: Wat? Mijn leeuw?
G.: Ja.

We spelen 'wie is het?' met dieren, waarvoor G. (3 jaar) eigenlijk nog een beetje te jong is:
Ilse: Is het jouwe een huisdier?
G: Nee... Kan die fa jouw een huis drage?

A: Ilse, ga je mee? Zou je dan niet iets treffelijkers aandoen? (ik draag een topje en een rokje)

Kavantie! (de laatste 3 dagen)

waren in La Corte. Daar waren we al twee keer geweest, en het was er weer super.

Ja, die onderste, dat ben ik.

We gingen een beetje shoppen, wijn proeven en naar een subtropisch zwembad. We aten er de lekkerste desserts ooit, op één na. Ja, ik heb een mentale desserten top-3. Dit staat op 2:

Met 'dit' bedoel ik dan wel alles. Links zie je een pistache-chocolacreatie, in het midden appelsien-, meloen- en aardbeiensorbet en de andere 2 waren moeulleuxjes met aardbeien en een soort nootjesijs. Ik werd er gewoon extatisch van, zo lekker allemaal.

Nummer 3 in mijn top werd ook bereikt deze vakantie (nog nooit gebeurd!), de zogenaamde Summer Tiramisu. Nam nam. Dat ga ik ooit zelf eens maken. Ah ja, want door wat geslijm kregen we het receptje mee.


Ook kwamen we erachter dat paaldansen doodvermoeiend moet zijn. Als ik me dan eens, na 300 mislukte pogingen, ondersteboven rond die paal kon krijgen, hield ik dat 1 à 2 seconden uit. Germaine was er wel goed in, nu wil ze een paal op haar kamer:p

De overdreven spieren zijn trouwens gezichtsbedrog, door de foto. Ik kan ze wel iets of wat opspannen, maar mijn biceps steekt in het echt niet zo uit;).

Kavantie! (10 en 11)

Ik heb zin om hier te schrijven:
Gisteren Orvieto en vandaag Rome. Het was leuk. Daag.

Amai, ze schrijft tweehonderd alinea's over ijs en over Rome schrijft ze niks! Nee. Rome was fijn, maar vooral veel. Als ik dat alles zou schrijven... Wel, dat zou gewoon niet in een blog kunnen. Ik ben daar op dit moment té overprikkeld voor. Er is ook een minder leuke kant geweest aan Rome, waarover ik maar al te graag zou bloggen. Maar onder een wachtwoordje. Voor een beperkt publiek. Maar blogspot doet niet mee aan wachtwoorden, dus helaas pindakaas!

Niets dus. Ik heb dat recht, want ik ben moe. En het is vakantie. En het is MIJN blog. Voila, dat was het voor vandaag.

Update: Ik beschrijf dan wel niet wat we allemaal gedaan/gezien hebben, maar een paar fototjes van Rome ontzeg ik jullie natuurlijk niet:


Colosseum


Ponte S. Angelo


St-Pietersplein


Trevi fontein


Overzichtje

Kavantie! (9)

Vandaag gereden naar ons tweede adresje. Onderweg nog een stop Deruta en Todi. Deruta is een keramiekstadje, Todi een stadje waarvoor je eerst 320 trappen moet beklimmen. In de zon. Bah. Maar het uitzicht was er wel mooi.

In één van de keramiekwinkeltjes in Deruta was er een man een keramiekstuk aan het beschilderen. We keken toe met de nodige wauws en toen vroeg ik "So, can I try it now?"

Al lachend gezegd natuurlijk. Maar de meneer veerde meteen recht en zei "Of course!"

Uh? Wat? Ik met mijn groot bakkes weer. En daar zat ik dan, een beetje keramiek te schilderen. Nauwkeurig, binnen de lijntjes, want het zou later niet voor minder dan 100 euro verkocht worden.

De meneer vond het goed gedaan, gelukkig. Hij zei dat ik een vaste hand had, yes!

Nu zijn we voor 4 dagen op een ander adresje. Bij het vorige hadden we het wel een beetje gezien. Het was er niet slecht, maar een beetje chaotisch soms. Met een paar schoonheidsfoutjes. Gelukkig wordt het vanaf nu waarschijnlijk alleen maar beter, hier ziet het er veelbelovend uit en ons volgende adresje wordt er ééntje waar we al twee keer geweest zijn.

Kleineken.

Een keer iets anders. Dit verhaal speelt zich af in Italië. In een zeker hotel waren er eens drie honden. Een grote, middelgrote en een kleintje. De grote was een Duitse scheper, de andere 2 rassen ken ik niet. Ik en Germaine zijn hondenmensen, Bernadetta houdt er ook wel van. De middelgrote vonden we het mooist; we noemden hem Baptiste. De andere twee werden 'de groten' en 'het kleineken' gedoopt.

Bij het kleineken merkten we meteen op dat ze wondjes had. Mishandeld geweest, dachten we. Komt vast uit het asiel of zo. De hotelbaas kwam erbij staan en zei dat we voorzichtig moesten zijn. Het hondje had een gebroken kaak. Hij vertelde dat dit kwam doordat de groten hem gebeten had.

's Avonds zaten we te eten toen het kleineken onder onze tafel door naar boven liep, jankend. Ik heb nog nooit eerder een hond op die manier horen janken van de pijn. De baas kwam aan onze tafel staan en zei dat de groten hem weer had aangevallen. Dat deed ze namelijk al sinds de eerste dag waarop ze het kleineken hadden. Bij Baptiste niet, da's een mannetje, daarop was de groten niet jaloers.

Zij vonden het ook heel erg om dat kleintjen zo te zien. De groten werd dan uiteraard gestraft, maar toch, dat kleineken had dan wel pijn. We opperden om ze te scheiden, maar dat ging niet zeiden ze. De honden konden namelijk altijd buiten lopen. En ze wilden er geen van de twee wegdoen. Ook de optie wij nemen dat kleineken wel met ons mee hoor, werd niet goed bevonden.

Vanochtend dan, hoorden we het kleineken weer janken, de groten luid blaffend. Erg, zo erg, maar wij konden er onmogelijk tussenkomen. Een uurtje later stapten we in de auto. We reden langs het smalle weggetje en zagen daar iets liggen, een paar meter voor ons. We stopten.

Het was het kleineken. Dood.

Kavantie! (8)

Vandaag het laatste dagje op adresje 1 (tussenstop niet meegerekend). Vooral aan het zwembad gelegen en een paar winkeltjes gedaan.

En serieus wild gedaan ook! Zo maar liefst 3 paar schoenen gekocht. 3! In dezelfde winkel! Dat is me nog nooit overkomen. Uiteraard met zoveel getwijfel dat ze me er nu nog mee pesten. Dat twijfelen afleren zal nog niet voor direct zijn denk ik...:)

's Avonds bij Marco gegeten en het was weer jammie. De lekkerste lasagne ooit gegeten. Die van den aldi is er niks tegen. Echt, ik zou het zelfs durven classeren in mijn top 'lekkerste eten ooit.

Als dessert twijfelden we tussen fragole en tiramisu. En uiteindelijk gaf Marco ons dit:



Ons Italiaans is redelijk beperkt. Maar meer dan multo multo multo multo bene hoefden we niet te zeggen eigenlijk.

Kavantie! (6 en 7)

Dag 6 een wijnproeverij bezocht en verder naar Monte Pulciano, een stadje om in het thema van de wijn te blijven. Lederen tassen waren er ook, maar daar zal ik nu maar niet over uitwijden (het blijft hier uiteraard zwembad-eten-gerelateerd:p).

Dag 7 was een uitstapje naar Siena. Daar eerst een uur (!) in cirkeltjes gereden om een parkeerplaatsje te vinden. Woensdag is er blijkbaar een markt, zeer veel volk dus.

In Siena opnieuw het allerlekkerste ijsje van de wereld gegeten, witte chocolade dit keer. En prachtige schoenen gezien. Pareltjes. Ik keek ernaar zoals een dikkerdje naar chocoladetaart kan kijken.

En ik kan hier niet schrijven dat ik ze heb. Ze liggen nog steeds in de winkel in Siena, nadat ik ze eerst een half uur aan m'n voetjes heb gehouden. Voor het rouwproces en de verwerking en zo. Ze waren te duur. En moeilijk te combineren.

Een foto heb ik er niet van, dan zouden jullie dingen kunnen zeggen als "Oh ze zijn mooi! Ilse wat heb je nu gedaan?!". Of "Bah, chance dat je ze niet hebt.", en da's misschien nog erger.

Ook een prachtig kaarsensmeltwinkeltje gevonden. Bernadetta en Germaine hebben iets laten maken voor een vriendinnetje.


Vandaag ook voor de derde keer gegeten bij Marco (het signori/signore-restaurant). Hij is echt zo'n typische Italiaanse restaurantbeheerder (woord met dank aan Bernadetta). Het is daar ook veel lekkerder en gezelliger eten dan in het hotel. En hier in het hotel spreken ze me ook niet aan met principesa.

Kavantie! (5)

Vandaag een uitstapje naar Assisi, een nogal religieus stadje. Daar hebben we kerken bezocht en ijsjes gegeten. Het plan is om binnenkort een wedstrijdje te doen: om het eerst 3 bollen ijs naar binnen spelen. En drie Italiaanse bollen, da's niet niks. Maar onderschat mij niet op het gebied van ijs eten!

Wel, daarvoor moet er natuurlijk eerst getraind worden. We kregen het lumineuze idee om er een spelletje van te maken: iedereen eet één bol, gekozen door iemand anders. Er werden naamkaartjes geschreven en getrokken. En voor de persoon die jij trok, moest je dan een ijsje kiezen. Iedereen mocht ook één smaak zeggen die het zeker NIET mocht zijn. En van zodra we allemaal het juiste ijsje hadden, was het om 't eerst.

Voor mij was het veto-en niet echt een probleem, ik lust bijna alle ijsjes. Enkel pompelmoes en vanille (zie de vorige blog;)) wilde ik zeker niet. Mijn veto ging uiteindelijk naar pompelmoes. Iedereen bestelde het ijsje voor de persoon op het kaartje, maar niemand wist toen al welk ijsje hij/zij zou eten. Ikzelf had Don Juan getrokken. Ik koos voor hem een felblauw ijsje (smurfenijs?), Germaine nam vanille met een grote smile op haar gezicht (ik voelde de bui al hangen), Bernadetta* koos iets ferrerorocherachtigs, Don Juan* nam ook blauw gedoe en Umbarto* nam iets kinderbuenoachtigs.

Spannend. Hoewel ik al bijna zeker was dat ik vanille ging krijgen. Maar nee! Ik kreeg het ferreroijs! Jammie, dank je Bernadetta! Het vanille-ijs was helaas voor haar. De venten aten beide blauw ijs en Germaine het kinderding.

Ik won helaas niet, maar het was maar een training hè.


Vanille, kinderbueno, ferrero rocher en blauw ijs.

*Deze namen zijn fictief. En mijn zus heet ook niet écht Germaine;)

Update: Ik moet van Germaine (die trouwens zwaar verontwaardigd is door de volgende feiten) schrijven dat er een mevrouw commentaar op haar en Bernadetta gegeven had omdat ze in dat religieuze stadje in bikinibovenstukje rondliepen. De vrouw zei iets van: This is not the beach but a spiritual domain! Germaine en Bernadetteke waren wel eventjes verbaasd. Maar 30 seconden later waren ze weer hun eigenste zelfjes en begonnen ze sex on the beach te zingen. Waardoor de vrouw haar pas nog een beetje meer versnelde.

Kavantie! (4)

Vandaag hebben we 5 dingen geleerd:

1. Het brood in Italië is niet hetzelfde als dat in België. Hier doen ze er namelijk geen zout in, waardoor het niet te eten is. Gelukkig geven ze hier ook vaak soepstengels, die dan weer véél lekkerder zijn dan bij ons.

2. De soep in Italië is ook niet dezelfde als die in België. Eigenlijk krijg je gewoon een dikke brij bestaande uit tomatensaus en kaas. Niet slecht, maar ook geen soep. En heel zwaar.

3. Gebakjes in Italië zijn niet dezelfde als die in België. Als je voorbij een bakkerij loopt, lokt de geur je naar binnen. Op dat moment kon ik nog wel even wachten om naar het restaurant te gaan (en ik had een minuut ervoor nog gezegd: "Oh al half één, bijna etenstijd!!") en wilde in afwachting wel zo een lekker taartje. Koekje. Ding. Jammie. Ik nam een soort hoorntje boordevol witte pudding, maar lekker dat dat eruit zag! En die geur! Ik neem een grote hap en... Oei. 't Is gelijk een beetje zuur. Het was geen vanille zoals bij ons maar citroenvulling. Bah.

4. Als je naar het toilet gaat in Italië is het best handig om het verschil tussen signori en signore te weten. Meestal staan er mannetjes op de deur, vandaag niet. In beide WC's was er een vuilbak. Dan dacht ik eens logisch na: de deur met signore was beplakt met een sticker van een soort tak met bloemetjes aan, die van signori met twee roze bloemen. Dus de Signori zijn de vrouwen! Ja niet dus hé. Maar allee. Welke man wil er nu naar een toilet met roze bloemen op de deur??



5. Aanvaard geen eten 'van het huis'. Germaine kreeg een dessertje. En vanaf het moment dat het in je mond zat, veranderde je gezichtsuitdrukking. Als je dat lekker vindt dan... Nee het kan gewoon niet. En hoe ziet zoiets eruit? Zo:


Het was een vieze cakebasis met een soort vieze slagroom en pistache (die je niet smaakte). Ook zaten er vieze roze, niet-identificeerbare bolletjes in.

Kavantie! (3)

Vandaag een uitstapje naar Perugia gedaan, en daar het lekkerste ijsje van de hele wereld gegeten. Chocolade met kers. Nam nam.



Tevens ook de eerste foto op mijn blog waar Germaine opstaat.
En nee, ik zal hier niet enkel foto's posten van het eten... Het zwembad mogen jullie ook zien.

Kavantie! (2)

Als je dit ziet, besef je hoeveel je het Italiaanse eten gemist hebt:



Het was heel lekker trouwens, kwijl maar een beetje.

update: het heet Gnocci pomodoro.

Kavantie! (1)

Vooral veel in de auto gezeten eigenlijk.



én ooievaars gespot!


En dan nu een beetje genieten...