Koeienfiets

Toen ik pas in Leuven studeerde kreeg ik de oude fiets van mijn oma. Een donkergroene, zo ééntje zonder versnellingen. Maar doordat hij nog nauwelijks gebruikt was, reed hij prima.

Al snel had ik het idee om mijn fiets een leuker kleurtje te geven. En zo geschiedde: mijn fiets werd wit met zwarte vlekken en met een gouden stuur.

Ik was dol op m'n koeienfiets en verkondigde dat ook aan iedereen die het horen wilde. Ik noemde hem zelfs de mooiste fiets van Leuven in een gesprek met enkele studiegenoten van mij.

Daarmee had ik mijn ondergang, of beter die van mijn fiets, getekend. Een week na mijn uitspraak werd de koeienfiets gestolen, aan de fietsenringen aan onze kotmuur. Toen ging ik te voet naar de les, waar mensen lachten met het feit dat de fiets waarover ik zo gepocht had, gestolen was. En geef toe, dat kon ik hen niet kwalijk nemen.

Daarna had ik een tweede fiets, waarmee mijn band (band, moehaha.) veel minder goed was dan die met mijn eerste. Die werd ook gestolen na een maand, sindsdien stap ik naar de les.

Maandagavond echter, vond er een ingrijpende gebeurtenis plaats. Ik stapte met vriendinnen langs de naamsestraat, waar er fietsenstallingen staan. Ineens stopte ik, zweeg en wees naar een fiets. 't Enige wat ik kon uitbrengen was "Kijk!!". Dan is het wel menens. Het was mijn koeienfiets.

Vastgemaakt aan een dik slot natuurlijk. Mijn vriendinnen stelden voor om hem een beetje te vernielen, de lichten mee te nemen, de banden plat te steken... Maar dat kon ik mijn lieve fiets niet aandoen. Ik wilde hem terug! En niets anders.

Ik wist niet wat te doen, dus belde ik mijn ouders. Die hebben altijd een oplossing voor dochters die in paniek zijn en niet meer weten wat ze moeten doen. En ja hoor, dankzij hen liep ik naar mijn kot om een slot waarvan alleen ik de sleutel had, zodat ik de fiets zelf nog eens kon vastleggen.

Ondertussen bewaakten D. en N. de fiets, met gevaar voor eigen leven. Vooral D. kreeg het zwààr te verduren. Merci dat jij er bent, D.!

Na wat gebel met de politie (gelukkig had ik aangifte gedaan in oktober), gebel met kotgenotes die mijn pas moesten brengen (tralalaa...) en gewacht op de politie, kwamen deze laatsten aan. Ze controleerden of het wel die fiets was waarvan ik aangifte had gedaan, en namen daarna een tang van een meter lang uit hun combi.

De tang bleek niet genoeg om het fietsslot door te krijgen, dus namen ze een (cirkelzaag) slijpschijf (!) waarmee het gelukkig wel lukte. Ik was euforisch! Zo blij dat ik de fiets nog net niet mee in bed heb genomen. Blij dat de dief zo dom was geweest om mijn fiets geen ander kleurtje te geven. En wat ik nu al de hele tijd zou willen schreeuwen...

IN YOUR FACE, VUILE KOEIENFIETSPIKKER!