Koeienfiets

Toen ik pas in Leuven studeerde kreeg ik de oude fiets van mijn oma. Een donkergroene, zo ééntje zonder versnellingen. Maar doordat hij nog nauwelijks gebruikt was, reed hij prima.

Al snel had ik het idee om mijn fiets een leuker kleurtje te geven. En zo geschiedde: mijn fiets werd wit met zwarte vlekken en met een gouden stuur.

Ik was dol op m'n koeienfiets en verkondigde dat ook aan iedereen die het horen wilde. Ik noemde hem zelfs de mooiste fiets van Leuven in een gesprek met enkele studiegenoten van mij.

Daarmee had ik mijn ondergang, of beter die van mijn fiets, getekend. Een week na mijn uitspraak werd de koeienfiets gestolen, aan de fietsenringen aan onze kotmuur. Toen ging ik te voet naar de les, waar mensen lachten met het feit dat de fiets waarover ik zo gepocht had, gestolen was. En geef toe, dat kon ik hen niet kwalijk nemen.

Daarna had ik een tweede fiets, waarmee mijn band (band, moehaha.) veel minder goed was dan die met mijn eerste. Die werd ook gestolen na een maand, sindsdien stap ik naar de les.

Maandagavond echter, vond er een ingrijpende gebeurtenis plaats. Ik stapte met vriendinnen langs de naamsestraat, waar er fietsenstallingen staan. Ineens stopte ik, zweeg en wees naar een fiets. 't Enige wat ik kon uitbrengen was "Kijk!!". Dan is het wel menens. Het was mijn koeienfiets.

Vastgemaakt aan een dik slot natuurlijk. Mijn vriendinnen stelden voor om hem een beetje te vernielen, de lichten mee te nemen, de banden plat te steken... Maar dat kon ik mijn lieve fiets niet aandoen. Ik wilde hem terug! En niets anders.

Ik wist niet wat te doen, dus belde ik mijn ouders. Die hebben altijd een oplossing voor dochters die in paniek zijn en niet meer weten wat ze moeten doen. En ja hoor, dankzij hen liep ik naar mijn kot om een slot waarvan alleen ik de sleutel had, zodat ik de fiets zelf nog eens kon vastleggen.

Ondertussen bewaakten D. en N. de fiets, met gevaar voor eigen leven. Vooral D. kreeg het zwààr te verduren. Merci dat jij er bent, D.!

Na wat gebel met de politie (gelukkig had ik aangifte gedaan in oktober), gebel met kotgenotes die mijn pas moesten brengen (tralalaa...) en gewacht op de politie, kwamen deze laatsten aan. Ze controleerden of het wel die fiets was waarvan ik aangifte had gedaan, en namen daarna een tang van een meter lang uit hun combi.

De tang bleek niet genoeg om het fietsslot door te krijgen, dus namen ze een (cirkelzaag) slijpschijf (!) waarmee het gelukkig wel lukte. Ik was euforisch! Zo blij dat ik de fiets nog net niet mee in bed heb genomen. Blij dat de dief zo dom was geweest om mijn fiets geen ander kleurtje te geven. En wat ik nu al de hele tijd zou willen schreeuwen...

IN YOUR FACE, VUILE KOEIENFIETSPIKKER!

Kattevals - het vervolg

Het is zover. Vanaf nu heb ik een bandje. Ik ben Ilse en ik zing in een bandje.

We hebben geen bassist en geen naam, maar dat is nu even niet belangrijk. Alles op zijn tijd.

Zoveel hebben we nog niet kunnen oefenen, maar we hebben wel ons repertoire een beetje uitgebreid. We hebben plannen om the Ramones te spelen en ons eerste covertje wordt een rockversie van Aux Champs Elysées. How cool is that?

Maar ik blijf erbij dat ik niet wil optreden. In het beste geval eens voor vrienden, als we wat beter zijn (over een viertal jaartjes schat ik). Maar nooit in één of ander jeugdhuis, op een feestje of wat dan ook.

Want mijn microstemcomplex... Da's nog niet vergeten hoor.

Komisch journaal

Hoe merk je aan jezelf dat de simpelheid van de blok er weer is?

Als je tijdens het journaal de slappe lach krijgt door een man met de naam "Donald Tusk"... En je vijf minuten later niet meer bijkomt door de spreker "Michel Maus".

Kattevals?

Gisterenavond ging ik iets drinken met mijn humanioravriendinnen, om de verjaardag van vriendin S. te vieren. Supergezellig, moeten we vaker doen! We maakten enkele nieuwe afspraken voor de volgende weken, daar kan ik alleen maar naar uitkijken!

Of... Wel, ja... Misschien naar 't ene afspraakje al wat meer dan naar 't andere...

't Zit zo: mijn oh zo leuke vriendinnen L. en S. willen graag samen muziek maken. L. drumt en S. speelt gitaar. Joepie, muziek maken, leuk! Maar da's niet goed genoeg, ah nee, ze willen een bandje. Een bandje! Een instrumentaal bandje wilde ik nog voorstellen, maar ze waren al snel met "En Ilse zingt - ik heb een micro!"

*rilling*

Ik heb al van kindsbeen af een complex over mijn microstem. Naar mezelf luisteren was een kleine ramp, ik hoopte vurig dat ik toch écht niet zo praatte en gaf de schuld aan de kwaliteit van mijn cassetterecordertje.

Zingen doe ik gelukkig graag. Als ik zing, geef het beste van mezelf... Zolang ik alleen thuis ben en zeker weet dat niemand me kan horen.

Ik heb ooit, in een ver verleden, Heaven gezongen met een vriendin en een piano op een klasconcert van de muziekschool. Ik bestierf het, vroeg me af waarom we dat ook weer deden (het was vrijwillig. VRIJ-WIL-LIG) en dat terwijl we een publiek hadden van slechts 20 man, maximum.

En dat was niet eens gezongen in een micro! *huilbui*

We repeteren vrijdag. Ik heb het al beloofd, there's no way back. Ik zou nog willen terugkrabbelen door te zeggen dat ik onder invloed was van verschillende factoren zoals de blok, de gezelligheid, dat glas witte wijn misschien... Maar ik ken mijn vriendinnen. Ze zijn tot alles in staat. Als het echt moet kidnappen ze me en binden ze me vast voor de micro.

En als je iets belooft, doe je dat ook... Dus maak ik een relativeerlijstje:

-Het is éénmalig.
-We hebben geen naam. Goed zo.
-We hebben geen publiek. Aha.
-We hebben geen fans. Joepie!
-We treden niet op. Never. Jamais.

Nu verontschuldig ik mij, ik moet songteksten uit het hoofd leren.