Stilte voor de storm?

Jullie moeten wel al onraad ruiken: een titel die niet met een K begint! De eerste en tot nu toe enige keer dat ik dat gedaan heb, was in mijn eerste blogbericht. Dat voorspelt niet veel goeds...

Inderdaad, mooie liedjes duren niet lang... Hoewel anderhalf jaar best wel lang is voor een liedje als Hetmaggeennaamhebben, vind ik. Ik heb altijd graag geblogd, zij het met af en toe een inspiratie- of tijdloze maand (ik weet dat "geen tijd" het stomste excuus ooit is, ja.), maar uiteindelijk kwam ik toch altijd terug. Ik sluit nu ook niet uit dat het voor àltijd gedaan is. Mocht ik een nieuwe blog hebben, en je zou die graag willen lezen, dan weet je me te contacteren. Of zal ik als het zo ver is meteen hier een linkje plaatsen?;)

Mijn verhaal stopt hier, maar jullie kunnen in één of andere nostalgische bui deze berichtjes altijd herlezen. Nog eens een dikke merci voor alle fans, lezers, lurkers, diagonaallezers van dit weblog: zonder jullie had dit liedje nooit anderhalf jaar geduurd.

Kaalgeschoren kalfszwezerik

Vooroordelen, iedereen heeft ze. Ik heb ze zelf ook, hoewel ik vind dat ik op basis van een eerste indruk iemand al vrij goed kan inschatten. Maar ik zal nooit beweren dat mijn eerste indruk altijd de juiste is. Ik heb mezelf al meerdere keren moeten verbeteren daarin, en dan meestal in positieve zin met betrekking tot de mensen waarover ik een vooroordeel had.

Blijkbaar, ik zou niet kunnen zeggen waarom, hebben mensen echt vaak een verkeerde indruk over de auteur van deze tekst, zijnde mevrouw ik. Ik heb echt al vanalles gehoord. Mensen die denken dat ik stil ben (ha.), en mensen die juist denken dat ik mijn mond geen twee minuten kan houden (dat kan ik nu nog net wel, ja.). Ook denken sommigen dat ik verlegen ben, anderen denken eerder arrogant. Nog wat meer eerste indrukken over mij waren onder andere onnozel, viswijf, verantwoordelijk, losbol, oppervlakkig, schattig, zorgeloos, serieus of te veel nadenkend. Of ze fout of juist zijn, laat ik in het midden, maar merk de tegenstellingen op.

Ik vind het niet leuk om pakweg arrogant over te komen bij mensen, omdat dat niet een eigenschap is die ik aan mezelf zou (willen) toeschrijven. Gelukkig zijn er mensen die zulke eerste indrukken over mij hebben moeten bijstellen, naar eigen zeggen. Dus dat verzacht de pijn wel.

Maar toch, ik roep blijkbaar vooroordelen op. En dan nog niet eens altijd dezelfde, soms zelfs totaal het tegenovergestelde. Dus ben ik wel eens benieuwd (ik hoor jullie al: is ze daar weer met haar interactie?) wat jullie in het prille begin over mij dachten. Of het nu viswijf, klein luidruchtig ding of kaalgeschoren kalfszwezerik is... Laat ze maar komen.

'k Heb jullie nodig, lezertjes.

De blog Wordgasm heeft een verleidelijk aanbod: je mag een van de auteurs worden. Ik zeg 'je', want ja, ook jij kan daar schrijven! Waarover en wanneer, dat bepaal je helemaal zelf. Als je er meer over wil weten, this (vaste auteur worden) or this (een-, twee- of driemalig een tekstje inzenden) is the place to be!

Ikzelf dacht meteen: ja, ik doe dat! Maar dan begon het getwijfel. Ik heb mijn handjes al vol genoeg met dit hier, een tweede blog vraagt tijd. Een andere fundamentele vraag is waarover ik zou moeten schrijven. Alles kan en alles mag, dat weet ik. Maar ik denk dat het het makkelijkst is als ik een duidelijke grens stel tussen Wordgasm en Het mag geen naam hebben, mocht ik voor beide sites bloggen.

Anekdotes zoals in mijn allereerste blogs op Wordgasm en onsamenhangende berichtjes zoals dit hier op Het mag geen naam hebben? Of één bepaald aspect uit mijn leven op Wordgasm (welk aspect dan?) en de rest hier? Of net iets waarover ik hier nooit praat op Wordgasm? Ik weet het niet.

Ik vraag hier regelmatig jullie mening, interactie is leuk en alles. Jullie gaven veel bruikbare tips over mijn kapsel (het is Optie 5 geworden, tot het een centimeter of twee langer is dan nu. Dan ga ik naar een kapper/Germaine die het moet redden) dus laat jullie hier ook maar eens gaan! Willen jullie mij zien bloggen op Wordgasm? En zo ja, waarover?

Kapselblunders

Ik heb er lang over gedaan, maar eindelijk vond ik een kapper waarbij ik me op mijn gemak voelde. Geen geschreeuw in mijn hoofd ("Neeee! Niet zo veel!"), hij deed precies wat ik vroeg (nog net niet met de meetlat erbij) en geen smalltalk maar een vrij persoonlijk gesprek. Allez, geen filosofische gedachten, maar ik moest niet over Kate Ryan praten om ijzige stiltes op te vullen.

Wat ik vraag bij de kapper is ongeveer altijd hetzelfde: opknippen, geen te korte stukken in de laagjes en zo weinig mogelijk eraf (een paar centimeters).

Neen, geen drastische verandering voor mij. Tuurlijk heb ik al gerebelleerd, zo in mijn jonge jaren, bijvoorbeeld die keer dat ik in de kapperstoel schrok van mezelf toen ik zei: "Een carré!". Spijt dat ik daarvan had! Of die keer dat ik mijn haren (zelf) blond wilde kleuren. Het werd niet blond maar oranje (wortel) en ik zat diezelfde dag nog bij de eerste de beste kapper. Resultaat: oranje met blonde mèches erin.

Ja, dan wil je wel graag een beetje standvastigheid. Ik varieerde wel lichtjes, bijvoorbeeld rechte froe/schuine froe, maar mijn haar moest lang én bruin blijven.

Zo ook gisteren. Ik was er eigenlijk al niet meer zo gerust in toen de kapper mij Elke noemde. Maar hij deed dat goed, het knippen. Mijn haar bleef mooi lang, de kapotte puntjes gingen eraf. Tot de froe aan de beurt kwam. Ik had gezegd dat ik geen rechte froe meer wilde, maar een schuine. Eentje die vertrekt van mijn wenkbrauw en dan zo *getoon* naar beneden verderloopt.

Om froefroes te knippen, draait G. de stoel altijd om, zodat ik niet in de spiegel kijk. Hij ziet dat dan beter, maar ik zie dan niks. En dan... Ach, ik stop met rond de pot draaien, hier zijn de foto's.

Bij een asymmetrisch kapsel hoort een asymmetrisch gezicht.

De froe is dan misschien wel lelijk (ja, houd u vooral niet in mensen, u mag dat zeggen. Ik kijk al uit naar de comments), tal van variatiemogelijkheden zijn er wel. Aangezien ik vrij radeloos ben, stel ik u de mogelijke opties voor, waarna u kan stemmen op de optie die u het meest aanstaat.

Optie 1: Normaal.

Op foto 1 en 2 laat ik het gewoon hangen zoals het is. Het kortere stuk boven het gedeelte tussen mijn wenkbrauwen is vrij opvallend. Als ik het zo laat, is het de bedoeling dat mevrouw froe er tegen maart al wat treffelijker uitziet, Germaine de stukjes ongeveer gelijk knipt en ik gewoon een maand er een beetje niet mooi heb bijgelopen.

Optie 2: Haarlak

Het volgende vind ik momenteel de meest esthetisch geslaagde optie. Maar ik zal u eens iets vertellen: Dat valt niet vanzelf zo. Haarlak, inderdaad. Maar ik heb weinig en dun haar, dus haarlak blijft zo ongeveer een uurtje of twee houden. En het ziet er ook altijd vettig uit zo. Verder ben ik niet echt de persoon die een bus haarlak standaard in haar handtas heeft zitten.

Optie 3: Warrig
Er een keer of honderd per dag in wrijven, en dan het geluk hebben dat het er een beetje warrig uitziet. Of gewoon belachelijk, dat kan ook.

Optie 4: Een speldje

Een speldje voor het stuk dat iets langer is dan het kortere. Maar zeg nu zelf: dat trekt gewoon op niks.

Optie 5: Alles naar achter.

De simpelste oplossing: een maand lang geen froe. Maar ik vind dat bij mezelf niet mooi, zo veel voorhoofd.

Wat gebeurt er met Ilses haar? Stemmen maar!

Kleine grote zus.

Germaine heeft mijn blogs nog eens gelezen. Dat doet ze niet zo vaak. Ze heeft ze ook niet allemaal gelezen, en ik kan haar geen ongelijk geven (het zijn er al 100+). Ze leest ook niet graag, bijna ironisch om mij dan als zus te hebben. We hebben dan ook altijd al het vermoeden gehad dat Germaine van de melkboer is.

Dus, Germaine heeft énkele van mijn blogs herlezen. Uiteraard, natuurlijk, vanzelfspekend alleen de blogs met het label 'Germaineke'. Volgens haar is het al te lang geleden dat ik dat labeltje nog eens gebruikt heb, wat schandalig is, want ze vindt zichzelf namelijk nogal vermeldenswaardig. Een beetje narcisme is haar niet vreemd. Maar groot gelijk hoor, Germaineke!

Ik heb een goede band met mijn zus. Ze weet zowat alles over mij, en ik mag hopen dat dat omgekeerd ook zo is. (Germaine?:p) Ik vind het leuker om wel een zus te hebben dan geen zus. Ik herinner me nog dingen uit mijn enig-kindperiode, en Germaine zorgde van in het begin voor een beetje meer leven in de brouwerij.

Mensen zijn vaak jaloers op onze zussenrelatie. En terecht! Maar zijn wij altijd zo close geweest? Euh... Naah. Ongeveer van Germaines tweede tot haar negende levensjaar, hebben we elke dag ruzie gemaakt. Pas op mensen, dit is geen overdrijving. Ik bedoel ook wel echt élke dag. We stonden bekend als de ruziezusjes, Germaine en ik. Mensen wilden ons niet (samen) in hun buurt, omdat we elkaar na drie minuten al in de haren vlogen.

Denk daar maar eens over na. Wij hebben letterlijk moeten vechten voor onze sterke band, en dat gevecht begon z'n vruchten af te werpen toen Germaine negen à tien was. Nu is ze dertien.

Vaak zeggen mensen dat we zo verschillend zijn. Germaine heeft donkere haren, ik lichte. Zij is groot (vanuit mijn standpunt:p), ik ben klein. Ze is een tiener, ik ben volwassen (of zoiets). Ze houdt van wetenschappen, ik van taal. Germaine is goed in sport, ik in muziek. Ze houdt van jeans en sportieve kleding, ik van jurkjes en bloemetjes.

We zijn zo anders, maar toch ook weer hetzelfde. We zijn yin en yang.

Germaineke, Dina, mijn kleine grote zus. Ik zie je graag, maar dat weet je. Zusjes voor altijd!

Kleine Ilse kan mij krijgen (vervolg)

http://www.facebook.com/#!/home.php?sk=group_147238582001706&ap=1

Goed, geen excuus meer. Met dank aan ex-kotgenote D.

Kleine Ilse kan mij krijgen

Ik heb het wel al eens vermeld op mijn blog, en de mensen die ik IRL ken, is het vast ook niet ontgaan. Maar vandaag wordt de dag waarop ik mezelf out.

Ik ben klein. Ja, jij bent vast ook niet van de grootste, ik weet het. Maar ik ben kleiner. Ik ben 1m55.

Lengte maakt totaal niet uit, ik weet dat. En ik vind dat ook. En toch is die lengte al een issue geweest in mijn leven. Want doordat ik klein ben, ben ik niet-gemiddeld. Anders. Eigenlijk is iedereen anders, dus zo speciaal is dat niet, maar ik ben precies nog een beetje anderser dan de rest.

Wat natuurlijk de nodige opmerkingen met zich meebrengt. En 't is niet dat ik niet tegen een opmerkingetje kan hoor, verre van. Ik lach zelf al eens met mijn anderhalve meter. Maar mensen, besef dat jij niet de eerste bent die zoiets zegt. Er zijn er je al ongeveer duizend voorafgegaan.
"Gij zijt wel klein hè".
"Neem jij maar een schoen met een hakje, dat mag wel hè."
"Hoe groot? 1m55? EEN METER VIJFENVIJFTIG?"
Een gevaar voor de maatschappij, ik weet het.

Al heel m'n leven. Nu is het alweer eventjes geleden eigenlijk, ik zit vast in een grote periode of zo. Maar ik heb echt al opmerkingen gekregen die ik niet fijn vond. Minachtend, of zelfs kwetsend. Het klein zijn heb ik zelf nooit erg gevonden, maar mensen zouden je zo een complex aanpraten met hun (niet eens altijd slecht bedoelde) opmerkingen.

Troostend zeggen ze dan dat jongens dat ge-wel-dig vinden, zo'n klein en schattig meisje. Jaja, ik ben echt zo geliefd bij het mannelijke geslacht dat er al facebookgroepen zijn met de naam "Kleine Ilse kan mij krijgen". En goed dat die het doen!

Of the all time question: "Wil je niet liever wat groter zijn?" Een jaar of drie geleden had ik zeker ja gezegd. Nu zeg ik van niet. En dan zijn mensen verwonderd hè! Maar het hoort gewoon bij me. Ilse die niet klein is, dat past niet.

En maar goed ook. Ik blijf gewoon mezelf, voor altijd. En da's anderhalve meter plezier.